Ομιλία στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου στο Ηράκλειο Κρήτης (1.9.2007)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, 1.9.2007

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Τα εγκαίνια ενός εκλογικού κέντρου της αριστεράς χρωματίζονται συνήθως από μια ατμόσφαιρα πολιτικής γιορτής, καθώς σηματοδοτούν την τελική ευθεία της εκλογικής μάχης. Πολύ περισσότερο όταν, όπως γίνεται σήμερα, τα μηνύματα που φθάνουν είναι πραγματικά αισιόδοξα για τις δυνάμεις του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και για την αριστερά γενικότερα. Στη σημερινή προεκλογική περίοδο, όμως, η οποία χάρη στις μικροκομματικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης είναι τόσο σύντομη, που τελειώνει πριν καλά-καλά ανοίξει ενώ καταυγάζεται από τις φλόγες που 9 μέρες τώρα συνεχίζουν να καίνε ότι έχει απομείνει, μετά το πρώτο σοκ κυριαρχεί μια εικόνα περίσκεψης.

Η εξαφάνιση ενός δασικού όγκου κρίσιμου για τις ισορροπίες του οικοσυστήματος στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι χιλιάδες άνθρωποι που έχασαν τα πάντα, αρκετοί απ’  αυτούς ακόμα και αγαπημένα πρόσωπα.  Οι γενικότερες συνέπειες για την οικονομία από την εξάλειψη σημαντικού τμήματος της φυτικής και ζωϊκής παραγωγής της χώρας μας. Η προοπτική ερήμωσης ενός ζωντανού κομματιού της υπαίθρου με τους αγρότες να πυκνώνουν τις τάξεις των ανέργων των πόλεων, θα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό γι΄ αυτό. 

Υπάρχει όμως και η αναπόδραστη πολιτική σύνδεση, που ξεπερνά τις κυβερνητικές ευθύνες για την πλήρη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να προστατέψει ανθρώπους, χωριά, καλλιέργειες και δάση. Ξεπερνά ακόμα και τις ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ. και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για τους δασοκτόνους νόμους, που αποτέλεσαν ανοικτή πρόσκληση για τους εμπρηστές και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και για τη χρόνια εγκατάλειψη των υποδομών στην ύπαιθρο και την υποχρηματοδότηση, σε μεγάλο βάθος χρόνου, των μηχανισμών πρόληψης και πυρόσβεσης.

Είναι η πρώτη φορά στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό που μπαίνουμε στην τελική ευθεία μιας εκλογικής μάχης με ανθρώπους στα όρια της εξαθλίωσης ν΄ αποτελούν αντικείμενα μιας γιγάντιας κυβερνητικής επιχείρησης εξαγοράς ψήφων με τριχίλιαρα κι εξαγγελίες. Κι αυτό αποτελεί εκκωφαντική  ομολογία της χρεοκοπίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών,   της λογικής του «μικρότερου κράτους». Είναι η αποκάλυψη της ολοκληρωτικής ανικανότητας να αντιμετωπιστούν τα αποτελέσματα μιας μεγάλης  καταστροφής.

Τυχόν εφαρμογή αυτών των εξαγγελιών θ’ απαιτούσε ριζικές ανατροπές των κυρίαρχων πολιτικών προτεραιοτήτων και  σχεδόν αναστροφή των πολιτικών αυτών. Αν επρόκειτο βεβαίως να εφαρμοστούν.  Αν δεν είχαν όλα ημερομηνία λήξης τη 16^η  Σεπτεμβρίου.

            Η εκμετάλλευση της λαϊκής δυστυχίας για τη χειραγώγηση των λαϊκών ελπίδων και προσδοκιών δεν εφευρέθηκε βέβαια στις μέρες μας. Στις 17 Σεπτεμβρίου, όμως, όταν σβήσουν οι προεκλογικοί προβολείς και μαζί τους τα λόγια τα κούφια, τα παχιά και τα μεγάλα,  δε θα έχουμε ν’  αντιμετωπίσουμε απλώς μια πορεία προς τα ίδια τα πριν το ολοκαύτωμα αδιέξοδα.

Στο φόντο θα παραμείνουν ανοιχτές πληγές τα γνωστά θέματα: Η ακρίβεια, το ασφαλιστικό, η κατάσταση της δημόσιας παιδείας και υγείας, η ανεργία ή οι ελαστικές σχέσεις εργασίας που μετατρέπουν τη γενιά της πλήρους απασχόλησης με 700 ευρώ σε ελίτ συγκριτικά με τα νέα παιδιά, αλλά και μεγαλύτερους - ιδιαίτερα γυναίκες -, που ζουν στον εφιάλτη της αμοιβής με 400  ή και 300 ευρώ. Κι αυτά όχι ως μια προσωρινή παρένθεση, αλλά ως προδιαγραφόμενο πλαίσιο ενός τρόπου ζωής που θεσμοποιεί τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση.

Οι εργαζόμενοι και η νέα γενιά θα αντιμετωπίσουν όμως μια καινούργια κατάσταση. Πάνω στα βαριά τραύματα της Πελοποννήσου και της Εύβοιας από τις 17 του Σεπτέμβρη θα κληθούν να πληρώσουν ένα πολύ βαρύ τίμημα για μέτρα που δε θ’  αποτρέψουν την απώλεια ενός ζωντανού κομματιού της χώρας μας, αλλά θα ενσωματώσουν ευρύτερα και βαθύτερα τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας σ’  ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο που με πρακτικούς τρόπους λειτουργεί απαγορευτικά για ένα παρόν με αξιοπρέπεια και στραγγαλίζει την ελπίδα για ένα αύριο στο οποίο τα παιδιά των ανθρώπων της γενιάς μου δε θ’  ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται σε χειρότερη θέση απ’  τους γονείς τους.

Οι πολιτικές του δικομματισμού δοκιμάστηκαν σε ευκολότερες από τις σημερινές συνθήκες και μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφική κατάσταση. Το συμπέρασμα απ’ ολόκληρη αυτή την περίοδο οδηγεί τελικά στο παλιό σύνθημα των αγώνων της νιότης μας, που ακούστηκε ξανά στους αγώνες της νεολαίας και του εκπαιδευτικού κινήματος των δύο τελευταίων χρόνων, «ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και η πάλη».

Αγαπητές φίλες και φίλοι, 

το Ηράκλειο ξέρει από δύσκολους καιρούς. Οι άνθρωποι του ξέρουν και από αντίσταση και από σοβαρούς αγώνες. Είναι σε θέση γι΄ αυτό να καταλάβουν τι θα προσθέσει στις δύσκολες μέρες που μας περιμένουν η ύπαρξη μιας συνολικά ισχυρότερης κοινοβουλευτικής παρουσίας της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά κι  η παρουσία ενός εκπροσώπου της που να είναι και εκπρόσωπος του λαού του Ηράκλειου.

Ταυτόχρονα, η ενίσχυση της ενότητας δράσης της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να δώσει φτερά σε μια στάση που δεν αποδέχεται τη χειραγώγηση και τον εγκλωβισμό σε διλήμματα και αδιέξοδες καταστάσεις. Αυτή η ενότητα δράσης αποτελεί πριν απ’  όλα απαίτηση της ανάγκης και των καιρών μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους σας καλούμε να ενισχύσετε στις εκλογές της 16^ης Σεπτεμβρίου την πιο προωθημένη μέχρι σήμερα μορφή ενός τέτοιου αριστερού συνασπισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα αυτό που θέλουμε, βρίσκεται όμως σε σωστή κατεύθυνση. Με τη σημερινή του σύνθεση και με τις προγραμματικές διακηρύξεις του και με τον τρόπο λειτουργίας του. Και προπαντός με τον όρο ότι ως συνασπισμός δε θα κλείσει τις πόρτες του και θα παραμείνει ανοιχτός σε κάθε δύναμη, μικρότερη ή μεγαλύτερη, στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, όποτε και εφόσον αυτή το θελήσει.

Σας υποσχόμαστε ότι πριν απ’  όλα θα μείνουμε ανοιχτοί σε σας, στις αγωνίες, στις ελπίδες και στις προσδοκίες σας.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε, φτάνει να το πιστέψουμε. Με τη νίκη!