Το κράτος, τα μέτρα και η καταστροφή (9.2007)

               ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΑ ΜΕΤΡΑ  ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

                          Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου το Σεπτέμβριο 2007

 Το ξεσπάθωμα από μέρους και της Υπουργού Εξωτερικών περί «ασύμμετρης απειλής» (τα Εξάρχεια πήρανε τα βουνά και τα λαγκάδια!) εντάσσεται στην  προσπάθεια απόσεισης των βαριών κυβερνητικών ευθυνών για το ολοκαύτωμα. Αλλά και στο ίδιο επικοινωνιακό μοντέλο, με το οποίο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανήγγειλε στις 27 Αυγούστου τα μέτρα για τους πυρόπληκτους: Η Πολιτεία «θα προσπαθήσει από δω και πέρα… να γίνει η μάνα και ο πατέρας για κάθε πληγέντα. Να δώσει το χάδι που περιμένει καθένας από τους Έλληνες πολίτες.» [Κι εμείς που νομίζαμε ότι περίμενε ριζοσπαστικές λύσεις για να υπάρξει συνέχεια της ζωής…]

Πρόκειται για μια αγωνιώδη επικοινωνιακή επιχείρηση με στόχο να καλυφθεί η κραυγή των ανθρώπων την ώρα που καίγονταν και πάλευαν αβοήθητοι τη φωτιά «που είναι το κράτος;» Στη θέση του άφαντου κρατικού μηχανισμού πρόληψης, πυρόσβεσης και στοιχειώδους πρόνοιας για τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, η κυβέρνηση επιζητεί να παλινορθώσει το, μάλλον σκονισμένο, πρότυπο ενός πατερναλιστικού κράτους.

 Αυτό το κράτος-πατερούλης (και μητερούλα – είμαστε στο 2007!) πρέπει να εμφανιστεί, έστω και μόνο για το 15νθήμερο μέχρι τις εκλογές, πανίσχυρος εγγυητής της ασφάλειας των πολιτών του απέναντι σ΄ όσους, έστω και φανταστικά, την απειλούν και ταυτόχρονα, με τα τυπικά πακέτα των άμεσων και μακροπρόθεσμων μέτρων, εγγυητής της συνέχισης της ζωής τους. Με τη συνδρομή και του «πατριωτισμού των υπαλλήλων», στον οποίο έκανε έκκληση ο Πρωθυπουργός.

Η κυβέρνηση «παίζει» επικοινωνιακά παιχνίδια με στόχο να κερδίσει τις εκλογές στο έδαφος μιας ασύλληπτης οικολογικής και ανθρώπινης καταστροφής. Στο ολοκαύτωμα οδηγηθήκαμε από μια ομάδα παραγόντων, ο σημαντικότερος των οποίων είναι σίγουρα το χέρι όσων επιχειρούν να μετατρέψουν κάθε πράσινη γωνιά της Ελλάδας σε real estate. Ο Αντιπρόεδρος της ΕΕ Φρατίνι τους αποκάλεσε «κατασκευαστική μαφία» και «μορφή εδαφικής τρομοκρατίας». Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο τ’  ότι από τα καμένα θα περάσει η Ιονία Οδός. Ποιος όμως τους άνοιξε την όρεξη, αν όχι  η απόπειρα συνταγματικής αναθεώρησης, από μεριάς της κυβέρνησης, των άρθρων 24 και 117 παρ.3 του Συντάγματος  ή  αναστολής των  κατεδαφίσεων των  αυθαιρέτων σε δάση;

Η καταστροφή όμως συντελέστηκε σε συγκεκριμένο έδαφος: Κάποτε οι συνέπειες από πολιτικές που υπάγονταν στην εφαρμογή του συνθήματος-σημαίας του νεοφιλελευθερισμού «λιγότερο κράτος» θα έφθαναν σε οριακό σημείο. Όπως αποκαλύφθηκε ολοκάθαρα αυτές τις μέρες, το «λιγότερο κράτος» αναφέρεται μόνο στις λειτουργίες εκείνες που αφορούν την οργάνωση της κοινωνικής ζωής των πολλών. Χωρίς τη χρόνια εγκατάλειψη των υποδομών στην ύπαιθρο, την έλλειψη συστήματος πρόληψης και την υποχρηματοδότηση, σε μεγάλο βάθος χρόνου, του μηχανισμού πυρόσβεσης, δε θα είχαμε βρεθεί στη σημερινή κατάσταση: Τα δάση που χάθηκαν θα διαταράξουν το οικοσύστημα και θα επιτείνουν τις κλιματολογικές αλλαγές όχι μόνο εδώ, αλλά σ΄ ολόκληρη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Χάθηκε ένα σημαντικό κομμάτι της φυτικής  και ζωϊκής παραγωγής της χώρας, με γενικότερες οικονομικές συνέπειες. Και ο αγροτικός πληθυσμός της Πελοποννήσου, που έχει ήδη χάσει τα μέσα ζωής του, βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της εσωτερικής μετανάστευσης, της  προλεταριοποίησης, της συνένωσης με τις στρατιές ανέργων στις πόλεις.

Ο κόσμος που έχασε τα πάντα δε χρειάζεται ένα κράτος-πατερούλη ούτε τα “πακέτα” κρατικής ή ιδιωτικής ελεημοσύνης. Χρειάζεται ένα μεγάλο πρόγραμμα ανόρθωσης και αναγέννησης των χωριών, των καλλιεργειών, της ζωής των ανθρώπων και του δάσους στα καμένα, με φορέα ένα κράτος με ριζικά αλλαγμένες  προτεραιότητες, που θα παίξει το ρόλο του για τους πολλούς. Οι προτάσεις στο γράμμα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας βρίσκονται σ’  αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Είναι ολοφάνερο ότι  δε μπορούμε να προσδοκούμε κάτι τέτοιο απ’  οποιαδήποτε κυβέρνηση στο πλαίσιο του δικομματισμού. Οι προτάσεις αυτές, κοντινές και σ΄ εκείνες των άλλων δυνάμεων της αριστεράς, θ’ αποτελέσουν τη βάση, και μετά τις εκλογές, για ένα μακροχρόνιο πλαίσιο διεκδίκησης και πάλης. Όσων άμεσα αφορούν, αλλά και όσων δε θέλουμε  να ζήσουν τα παιδιά μας σε μια Ελλάδα τσιμεντωμένη απ’  άκρη σ’  άκρη, όπου το μόνο πράσινο θα ’ναι το γκαζόν στις βίλες και τα μόνα νερά, αυτά που γεμίζουν τις πισίνες.