Ανεξάρτητο Κόσοβο: Η ίδρυση προτεκτοράτου, βραδυφλεγής βόμβα στα Βαλκάνια (2008)

"ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ" ΚΟΣΟΒΟ:

                       Η "ΙΔΡΥΣΗ" ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΥ, ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ 

                                              ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

                     Δημοσιεύτηκε το 2008 στην εφημερίδα του Ηράκλειου

            Ως γνωστόν, στις αρχές αυτής της βδομάδας ανακηρύχτηκε σε ανεξάρτητο κράτος το ιδιόμορφο νατοϊκό προτεκτοράτο που είχε εγκαθιδρυθεί με τον τερματισμό του πολέμου του ΝΑΤΟ ενάντια στην τότε ακόμα Γιουγκοσλαβία, αποτελώντας ωστόσο ρητά τμήμα της επικράτειας της Σερβίας σύμφωνα με τη διεθνή συμφωνία με την οποία τερματίστηκαν  οι  βομβαρδισμοί της τον Μάιο του 1999. Η ανακήρυξη έγινε με μία (εκ των προτέρων ειλημμένη και ήδη προαναγγελμένη, όχι στην Πρίστινα αλλά στην Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες) απόφαση της «Εθνοσυνέλευσης» με ομοφωνία της αλβανικής πλειοψηφίας, με απουσία των βουλευτών των μειονοτήτων και με πολλές διαβεβαιώσεις περί του σεβασμού των δικαιωμάτων των πέντε μειοψηφικών εθνοτήτων που απεικονίζονται ως 6 αστέρια (μαζί με την αλβανική πλειοψηφία) στη σημαία του «ανεξάρτητου» Κοσόβου. Δύο όμως από τα «αστέρια» έχουν ήδη διαχωρίσει τη θέση τους ακόμα σαφέστερα απ’  ότι με την απουσία τους κατά την πανηγυρική λήψη της απόφασης: Μετά τις διαδηλώσεις στο βόρειο σερβικό θύλακα του Κοσόβου, το Εθνικό Συμβούλιο των Ρομά του Κοσόβου αποφάσισε προχθές ότι ουδέποτε θ΄ αναγνωρίσει ένα ανεξάρτητο Κόσοβο και ότι «ποτέ δε θα προδώσουμε τη χώρα μας, τη Σερβία».

            Φυσικά η Pax Americana στα Βαλκάνια δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή, παρά μόνο τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ, τις προτεραιότητες της εξωτερικής τους πολιτικής και την πολιτική ατλαντικής αλληλεγγύης της Ε.Ε. Οι λαοί της περιοχής, όμως, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν το λογαριασμό και από αυτήν την τελευταία απροκάλυπτη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτό αποτυπώνεται στη διεθνή συμφωνία του 1999 και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. [Είναι χαρακτηριστικό ότι σ΄ αντίθεση με τον επικεφαλής της KFOR, της νατοϊκής δύναμης στο Κόσοβο στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα, ο επικεφαλής της UNMIK, της εκεί στρατιωτικής δύναμης του ΟΗΕ, Γιοακίμ Ρίκερ δήλωσε μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ότι έως ότου λάβει άλλες οδηγίες από το Συμβούλιο Ασφαλείας εξακολουθεί να θεωρεί ως πλαίσιο της αποστολής της UNMIK την απόφαση 1244 του Σ.Α.] 

Μερικά παραδείγματα για το είδος των προς πληρωμή λογαριασμών: Σύμφωνα με τα γνωστά στοιχεία της Ιντερπόλ, η Κοσοβάρικη (κι όχι η Αλβανική) Μαφία ελέγχει, με βάση την Ελβετία, ήδη πριν απ’  το νατοϊκό πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία του 1999, το εμπόριο ναρκωτικών και γυναικών σ΄ ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβανόμενης και της Γερμανίας. Σε μια «ανεξάρτητη» χώρα με το 50% του πληθυσμού άνεργο, όπως είναι σήμερα το Κόσοβο, πόσο μακριά μπορεί να οδηγηθεί αυτού του είδους η ηγεμονία; Η κατάργηση των συνόρων μεταξύ Αλβανίας και FYROM, πάλι, πριν δύο 24ωρα με μονομερή απόφαση της πρώτης, υπενθυμίζει ότι το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα Σκόπια δεν είναι το όνομα της χώρας, αλλά οι αποσχιστικές τάσεις στο, σχεδόν αμιγώς αλβανικό από την άποψη της πληθυσμιακής σύνθεσης, Τέτοβο. Κι ενώ οι ΗΠΑ προσφέρουν ως «λύση» την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, είναι πασίγνωστο ότι ανάλογα με την πορεία των υπερατλαντικών συμφερόντων τίποτα δεν αποκλείει την ενεργό υιοθέτηση των σχεδίων του αλβανικού αλυτρωτισμού για  τη δημιουργία και άλλων προτεκτοράτων σε μια Βαλκανική, όπου 15 χρόνια μετά το Ντέιτον η Βοσνία παραμένει κράτος σε παρένθεση. [Γενικά οι «μεγάλες ιδέες» είναι εξαιρετικά επικίνδυνα ιδεολογήματα και πληρώνονται με αίμα. Η «δική μας» Μεγάλη Ιδέα – «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι» - έθεσε το ελληνικό κράτος στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού σ΄ έναν πόλεμο που οδήγησε στον οριστικό ξεριζωμό των εκατομμυρίων του ελληνικού πληθυσμού που κατοικούσε τα μικρασιατικά παράλια από τους αρχαίους χρόνους. Η ιδέα για «Μεγάλη Αλβανία» με διακριτικούς προστάτες τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. μέχρι που μπορεί να οδηγήσει;] 

            Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά τι θα έπρεπε να κάνει: Να μην αναγνωρίσει το «ανεξάρτητο» προτεκτοράτο του Κοσόβου. Να αποσύρει άμεσα τα ελληνικά στρατεύματα από το έδαφος του, από την KFOR, της οποίας η αποστολή, στρατιωτική και αστυνομική, στερείται πλέον οποιουδήποτε προσχήματος νομιμότητας. Να κάνει καθαρό ότι το έδαφος της χώρας μας δε μπορεί να συνεχίσει ν΄ αποτελεί βάση για στρατιωτικές ενέργειες και για τη δράση των πάσης φύσης μυστικών υπηρεσιών στην περιοχή. Και βέβαια να μη «διαπραγματεύεται» με τους Αμερικάνους την αναγνώριση του Κοσόβου αντί ευμενέστερης λύσης στο όνομα της FYROM.

            Δεν το κάνει γιατί ακολουθεί μια αταλάντευτη φιλοατλαντική πολιτική: Όχι μόνο η σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες. Ας θυμηθούμε τη χρήση των αεροπορικών βάσεων για τις πτήσεις των AWACS ή τις διελεύσεις των ξένων νατοϊκών στρατευμάτων μέσα από ελληνικό έδαφος (μεταξύ αυτών και των τανκς και άλλων βαρέων οχημάτων που η «αλλαγή» της σήμανσης της Τροχαίας είχε οδηγήσει τον Απρίλιο του 1999 αντί για τα σύνορα, στην κεντρική λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης…) ‘Η τις περιοδείες του Άλεξ Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία την ίδια περίοδο με άφθονο χρήμα από τα μυστικά κονδύλια του ελληνικού ΥΠΕΞ για τη χρηματοδότηση «μη κυβερνητικών» οργανώσεων της χώρας…

            Αυτό που δε θέλουν να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις χρειάζεται να το κάνουμε εμείς. Να θυμηθούμε τη δύναμη μας, το γιγάντιο ελληνικό φιλειρηνικό κίνημα αλληλεγγύης στη Γιουγκοσλαβία, ενάντια στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, για τον τερματισμό τους, που ξεδιπλώθηκε κείνες τις μέρες του Μαρτίου, του Απριλίου, του Μαίου του 1999 παντού στη χώρα. Σε μια εποχή που η προοδευτική πολιτική συνείδηση και σκέψη στην Ευρώπη λες και είχε περιέλθει σε κατάσταση μαζικού παραλογισμού, τρία χρόνια πριν οι λαοί όλου του κόσμου κατεβούν πλέον μαζικά στους δρόμους για το Ιράκ. Και να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Σταχυολογώ από το τελευταίο κείμενο της έκδοσης μου με τον (ειρωνικό) τίτλο Ο απαραίτητος πόλεμος, που είχε κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Στάχυ τον Ιούνιο του 1999 [το κείμενο γράφτηκε, όπως σημειώνεται στο τέλος του, στις 17 Μαίου 1999, 55^η μέρα του πολέμου]: 

«Αυτή είναι και η μοναδική, μέχρι στιγμής, επιτυχία του ΝΑΤΟ στον πόλεμο του: Ότι κατάφερε να γυρίσει μαζικά σε νηπιακή ηλικία σκέψης αν όχι την ανθρωπότητα, ένα μέρος τουλάχιστον απ’  το σκεπτόμενο τμήμα της, αυτούς που αποδέχονται τη νέα θεωρία του «πολέμου για ανθρωπιστικούς λόγους». Ότι κατάφερε το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, σαν άλλοι Τζων Στάινμπεκ, να πατάνε μαζί με τους πιλότους του το κουμπί που «κλειδώνει» το στόχο, που πυροδοτεί τον πύραυλο… Για να σταματήσει ο πόλεμος χρειάζεται να ευαισθητοποιηθούν οι άνθρωποι εναντίον του. Και πριν απ’  όλα αυτοί που απ’  ότι φαίνεται θ΄ αποτελέσουν τους επόμενους στόχους μαζί με γειτονικούς τους λαούς στο πλαίσιο του μεγάλου σχέδιου αναδιάρθρωσης των Βαλκανίων υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, της νατοϊκής Μεγάλης Ιδέας για τους λαούς και τις χώρες της εποχής. Η Γιουγκοσλαβία είναι μόνο η αρχή, η εισαγωγή στη νέα περίοδο για τη δημιουργία ενός “θαυμαστού, καινούργιου κόσμου”, τέτοιου που μπροστά του ο εφιάλτης του Άλντους Χάξλευ θα μοιάζει παιδικό παραμύθι. Το τι θα γίνει στη Γιουγκοσλαβία θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τα υπόλοιπα.”

Εννιά χρόνια απ’  αυτή την περίοδο, με τη Μεγάλη Ιδέα του τέλους της ιστορίας κολλημένη στην έρημο των ιρακινών πόλεων και των υψιπέδων του Αφγανιστάν, οι πληγές του πολέμου ενάντια στην τότε Γιουγκοσλαβία κακοφορμίζουν. Όπως ο καπνός του πολέμου τότε, έτσι και η  μπόχα τους σήμερα  φτάνει και πάλι μέχρι τα μέρη μας.