2ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΠΡΑΓΑ, 24.11.2007 : ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ "ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ"

Η Νάντια Βαλαβάνη μίλησε στην ολομέλεια του 2ου Συνέδριου του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον πρώτο κύκλο συζήτησης «Για μια κοινωνική Ευρώπη», που αφορούσε τα εισαγωγικά κεφάλαια των Θέσεων.

Αναφέρθηκε αρχικά στην ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και στην πρόσφατη ελληνική εμπειρία για τη διαμόρφωση μιας Διακήρυξης Θέσεων του επικεντρωμένης στα θέματα-αιχμής της πάλης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό - που όντως αποτελεί σήμερα την αιχμή του δόρατος στον αγώνα για μια Ευρώπη προσανατολισμένη στα πραγματικά συμφέροντα της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας των λαών της, αντρών και γυναικών, νεότερων και μεγαλύτερων, γηγενών και μεταναστών - με το κείμενο ν΄ αφήνει ταυτόχρονα ανοικτή τη σοσιαλιστική προοπτική. Είναι γεγονός ότι οι θέσεις αυτές δρουν ενοποιητικά για το ευρύ φάσμα των συνιστωσών δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, τόσο των οργανώσεων όσο και των ανένταχτων, που συσπειρώνονται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση να μη μπούμε στην παρούσα φάση σε μια συζήτηση διασαφήνισης της σοσιαλιστικής προοπτικής, για την οποία υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ αυτών των δυνάμεων, ενισχύει την ενότητα δράσης σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση χωρίς να εμποδίζει την οριοθέτηση της μόνης διεξόδου που μπορεί να έχει αυτός ο αγώνας. Και η Ν. Βαλαβάνη κατέληξε:

«Στις Θέσεις στο 2ο Συνέδριο (του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – EL) και ιδιαίτερα στα εισαγωγικά κεφάλαια, το κείμενο εμφανίζεται αμφίθυμο απέναντι στο παραπάνω πρόβλημα. Ενώ χειρίζεται τις κύριες καταστάσεις και θέματα της πάλης ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. λίγο-πολύ με επάρκεια, τείνει να υιοθετεί το σοσιαλισμό ως προοπτική σε επίπεδο συνθημάτων, π.χ. “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”, και ουσιαστικά να τον αποκλείει όταν οι αναφορές γίνονται πιο συγκεκριμένες.

Για παράδειγμα, από τις Θέσεις του ΚΕΑ: “…Στρατηγικός στόχος μας είναι μια αλλαγή της πολιτικής κατεύθυνσης” (σ.1). “…Πρέπει να είμαστε σε θέση να καθοδηγήσουμε την πάλη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες” (σ.2).

Άλλο το να μην ανοίγουμε σήμερα τη συζήτηση για το είδος της σοσιαλιστικής προοπτικής που προτείνουμε στους εργαζόμενους της Ευρώπης, όμως, κι άλλο το να προτείνουμε ως στρατηγική προοπτική – τι ακριβώς; Ένα καπιταλισμό σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης; Ένα νέο-καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο; Άλλο το να μην προωθούμε άμεσα τη σοσιαλιστική προοπτική κι άλλο περίπου να την εγκαταλείπουμε.

Στην ίδια κατεύθυνση: Όταν οι Θέσεις αναφέρουν ότι “όρος για μεγαλύτερη αποδοχή της Ε.Ε. από τους πολίτες της είναι το να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες συμμετοχής” (σ.2), ευχόμαστε πράγματι να γίνει πιο ευπρόσδεκτη στους πολίτες της η παρούσα Ε.Ε.; Πιστεύουμε ότι μια μεγαλύτερη δόση δημοκρατίας θα έλυνε τα προβλήματα που δημιουργεί ένας αποξενωμένος γραφειοκρατικός μηχανισμός στην υπηρεσία των οικονομικών και πολιτικών ευρωπαϊκών ελίτ και της υπερατλαντικής αλληλεγγύης;

Ίσως θα έπρεπε να εντάξουμε περισσότερο αυτές τις πλευρές των υπό συζήτηση ζητημάτων στην προοπτική μας.»