ΚΥΠΡΟΣ, 36 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΩΡΑ

Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς, 24.07.2010 - με τίτλο

«Ένα διαφορετικό οδοιπορικό στο παρελθόν και το παρόν της Κύπρου»

   Παλεύοντας με το Μνημόνιο κα τ΄ άλλα «δικά μας», μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το Νοέμβριο ο ΓΓ του ΟΗΕ θα υποβάλει έκθεση αξιολόγησης των συνομιλιών για το Κυπριακό: Εφόσον μέχρι τότε δεν έχει προκύψει συμφωνία, θ΄ αξιολογούνται όχι οι προτάσεις κάθε πλευράς, αλλά η προθυμία της να δεχθεί «αναβάθμιση» των συνομιλιών: Συνέχιση των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων, που ξεκίνησαν το 2008 Χριστόφιας-Ταλάτ, συνεχίζουν Χριστόφιας-Έρογλου και μετρούν 72 συναντήσεις, με συμμετοχή και των εγγυητριών δυνάμεων Τουρκίας, Ελλάδας και Ηνωμένου Βασίλειου, της ΕΕ και του ΟΗΕ - πιθανόν με τη μορφή Διεθνούς Διάσκεψης, που θα καθορίσει και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα «λύσης». «Βραβείο για την Ε.Ε.» θ΄ αποτελέσει τυχόν επανένωση της Κύπρου μέχρι τέλος του χρόνου, σύμφωνα με επιστολή (11.7.2010) του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών. Τη Διεθνή Διάσκεψη έχουν ήδη αποδεχτεί Τουρκία και Έρογλου.

Σε νέα (επικίνδυνη) φάση το Κυπριακό

   Με άλλα λόγια, επίκειται «(επαν)ανανοποίηση» των διαπραγματεύσεων - υπό τον εκβιασμό ότι αν δεν επιτευχθεί άμεσο «κλείσιμο» του Κυπριακού, Ε.Ε. και ΟΗΕ θ’ «αναβαθμίσουν» μονομερώς την αναγνώριση των Κατεχόμενων.

   Το βράδυ της Πέμπτης, 15.7.2010, βρέθηκα στη συγκέντρωση καταδίκης πραξικοπήματος και εισβολής στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου στη Λευκωσία. 36 χρόνια πριν, με την επίθεση στο Προεδρικό Μέγαρο εκδηλωνόταν το πραξικόπημα της Χούντας και της ελληνοκυκυπριακής ακροδεξιάς, που «νομιμοποίησε» τη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, εγγυήτριας δύναμης από τη Συμφωνία της Ζυρίχης - υλοποιώντας την τελευταία φάση του αμερικανικού σχεδίου διχοτόμησης της Κύπρου. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι. Κατοχή από τα τουρκικά στρατεύματα του 37% του νησιού στο όνομα του 17% του πληθυσμού (των 118.000 Τουρκοκύπριων). Συνολικά 200.000 ξεριζωμένοι πρόσφυγες - 162.000 Ελληνοκύπριοι και 40.000 Τουρκοκύπριοι. Και έκτοτε στα Κατεχόμενα, η «Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου».

   Στη συγκέντρωση βρέθηκα στο πλαίσιο αντιπροσωπείας του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων της Αντίστασης ’67-’74. Μας προσκάλεσε και φιλοξένησε για τρισήμισυ μέρες ο Σύνδεσμος Δημοκρατικών Αγωνιστών Λευκωσίας - στρατιωτικών και πολιτών που στις 15 Ιουλίου 1974 αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα. Κι έτσι ακούσαμε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιβεβαιώνει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως πάγια κατεύθυνση στις συνομιλίες όλων των Κυπρίων Προέδρων από την εποχή του Μακάριου (με την οποία διαφωνούν ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ) και ν’ αναγγέλλει τρεις νέες δέσμες μέτρων ως πρόταση επιτάχυνσης των συνομιλιών: Διασύνδεση του περιουσιακού με το εδαφικό και το θέμα των εποίκων. Άμεση υλοποίηση του ψηφίσματος 550 του 1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας για παράδοση της, έρημης από ανθρώπους, πόλης της Αμμοχώστου - και άνοιγμα του λιμανιού της υπό την αιγίδα της Ε.Ε. Αποδοχή μιας Διεθνούς Διάσκεψης μόνο εφόσον οι συνομιλίες για τις εσωτερικές πτυχές βρεθούν σε ακτίνα συμφωνίας, αποκλειστικά για τις διεθνείς πτυχές - με συμμετοχή των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, των τριών εγγυητριών δυνάμεων, των δύο κοινοτήτων και της Δημοκρατίας της Κύπρου ως ανεξάρτητης κρατικής οντότητας.

«Η αφόρητη μοναξιά του Δημήτρη Χριστόφια»

   Μέσα στο επόμενο τριήμερο, Τουρκία και Τουρκοκύπριοι είχαν απορρίψει και τις τρεις δέσμες. Ενώ απ’ τα κυπριακά κόμματα: Ο ΔΗΣΥ ανακοίνωσε ότι οι προτάσεις βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση, αλλά… [π.χ. Διεθνή Διάσκεψη για όλα τα θέματα]. Η ΕΔΕΚ (που έχει αποχωρήσει από τον κυβερνητικό συνασπισμό διαφωνώντας με τους χειρισμούς Χριστόφια) κατ’ ουσία μάλλον συμφωνεί, αλλά κατηγορεί το Χριστόφια ότι με μονομερείς εξαγγελίες, εκτός Εθνικού Συμβουλίου, σε δημόσια συγκέντρωση δε δρα συλλογικά. Ενώ το ΔΗΚΟ, που παραμένει μόνο αυτό στον κυβερνητικό συνασπισμό, αντέδρασε όπως έχει πλέον παγιωθεί - χωρισμένο στα δύο: Ο Πρόεδρος του Μάρκος Κάρογιαν δήλωσε υποστήριξη. Ενώ ο Αντιπρόεδρος του βεβαίωσε ότι το ΔΗΚΟ δεν είχε ιδέα για τις προτάσεις (αλλά ο Κάρογιαν είχε ενημερωθεί από το Χριστόφια) και μαζί με το βουλευτή Νικόλα Παπαδόπουλο (γιο του προηγούμενου Προέδρου της Δημοκρατίας) εξέφρασαν την αντίθεση τους με κάθε τρόπο.

   Ο Χριστόφιας έκανε από το βήμα της συγκέντρωσης έκκληση για αποκατάσταση της εσωτερικής ενότητας. Όμως το «μέτωπο του Όχι» στο Σχέδιο Ανάν έχει από καιρό καταρρεύσει. Το μόνο κόμμα που συμπορεύτηκε με τους χειρισμούς Χριστόφια-ΑΚΕΛ στις συνομιλίες ήταν ο πρωταγωνιστής του «Ναι» ΔΗΣΥ. Σήμερα όμως η πολιτική πάλη στην Κύπρο διεξάγεται με τα ακροδεξιά στοιχεία να περνούν σε επίθεση για αναθεώρηση της ιστορίας - με πλήρη υποστήριξη του ΔΗΣΥ, του οποίου αποτελούν συστατικό τμήμα. Επιπλέον, στην προοπτική ανακατατάξεων στις βουλευτικές εκλογές του Μαίου 2011, με προγνωστικά δυσοίωνα για το ΑΚΕΛ και με το ΔΗΣΥ να στοχεύει ν΄ αναδειχτεί πλειοψηφία ή να ανασυστήσει τον κυβερνητικό συνασπισμό ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ (μ΄ επικεφαλής τον Κληρίδη κυβέρνησαν χρόνια την Κύπρο), έχει επέλθει πλήρης ρήξη ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ. Ενώ με την Κύπρο πλέον σε Επιτροπεία, λόγω της κατάρρευσης του κυβερνητικού συνασπισμού το ΑΚΕΛ δε μπορεί να περάσει κανένα νομοσχέδιο φιλολαϊκής κατεύθυνσης στη Βουλή: Χάρη στην καταψήφιση τους από ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ πρόσφατα απορρίφθηκαν δύο νομοσχέδια - για αύξηση της φορολογίας των κερδοφόρων επιχειρήσεων από 10% σε 11% (!!!) [αιτιολογικό: οι επιχειρήσεις θα φύγουν απ’ την Κύπρο…] και για επιβολή φορολογίας στη μεγάλη ακίνητη περιουσία.

   Ένα τριήμερο στην Κύπρο αρκεί για να κατανοήσεις τον τίτλο άρθρου της Ελευθεροτυπίας (19.7.2010): «Η αφόρητη μοναξιά του Δημήτρη Χριστόφια»…

Στον κήπο του Προεδρικού

   Με πρώτη ματιά, βασικές διαφορές ανάμεσα στις αντίστοιχες Ιουλιανές συγκεντρώσεις στους κήπους των Προεδρικών Μεγάρων Λευκωσίας και Αθήνας: Από πέρυσι το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία αυτή τη βραδιά είναι ανοιχτό για όλους, χωρίς προσκλήσεις. Και για δεύτερη χρονιά, διασχίζοντας τη Λευκωσία, στο κήπο κατέληξε διαδήλωση μερικών εκατοντάδων νεολαίων της ΕΔΟΝ, με πανώ και συνθήματα: Από το «Οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδερφοί μας» μέχρι αναθεματισμό των «ενωτικών», που «πούλησαν για την Ένωση την Κύπρο τη μισή» και το κλασικό «Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». [Στην εφημερίδα Φιλελεύθερος (17.7.2010) διάβασα γράμμα «αγανακτισμένου αναγνώστη», που ισχυρίζεται ότι άκουσε στο δρόμο τους διαδηλωτές της ΕΔΟΝ να φωνάζουν «Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδερφοί μας, η Ελλάδα είναι ο εχθρός μας»…]

   Αποτέλεσμα; Όψη μιας μάλλον λαϊκής εκδήλωσης: Στις πρώτες σειρές πλάι στα στελέχη του ΑΚΕΛ, ηλικιωμένοι αγρότες κι εργάτες και γυναίκες με τσεμπέρια - απ’ όσους είχαν αντισταθεί σε πραξικόπημα και εισβολή.

Η ιστορία, βιωμένη

   Το επόμενο βράδυ παρακολουθήσαμε αντίστοιχη εκδήλωση της ΕΔΕΚ στον Άγιο Δομέτιο, προάστιο της Λευκωσίας με τμήμα των εδαφών του υπό κατοχή. Ομιλητές, ο επικεφαλής της Γιαννάκης Ομήρου, ο 92χρονος Βάσος Λυσσαρίδης και ο τοπικός Δήμαρχος (ΔΗΚΟ). Βρεθήκαμε να συζητούμε στο τραπέζι που ακολούθησε. Μαζί και οι δύο «οικοδεσπότες» στο ταξίδι μας, «Δημοκρατικοί Αγωνιστές», που έκαναν τα πάντα για να μας πάνε παντού και ν΄ απαντούν στις ερωτήσεις μας: Ο «Στρατηγός», Αντιστράτηγος ε.α., επικεφαλής για χρόνια της Φρουράς του Μακάριου. Και ο «Δάσκαλος», (πρώην) Πρόεδρος επί πολλά χρόνια της Ομοσπονδίας Δασκάλων.

   Αν δε γινόταν η τουρκική εισβολή, ο Στρατηγός και πολλοί άλλοι θα ήταν νεκροί: Τα ονόματα τους βρίσκονταν σε λίστες για εκτέλεση χωρίς δίκη. Με την εκδήλωση της εισβολής, όμως, βγήκαν από τη φυλακή και πήραν το δρόμο για τις μονάδες τους. Στο Δάσκαλο, πάλι, επεφύλασσαν άλλη τύχη: Τον φόρτωσαν μαζί με άλλους φυλακισμένους, όλους άοπλους, σε καμιόνια και τους έστειλαν κατευθείαν πάνω στα πυρά των Τούρκων - διαβεβαιώνοντας τους ότι δεν πρόκειται για πραγματικά πυρά, αλλά για «νατοϊκή άσκηση»!

   Ο Στρατηγός και ο Δάσκαλος κατά τη δεκαετία του ’50 βγήκαν 15χρονοι στο βουνό, αντάρτες της ΕΟΚΑ. Μας εξήγησαν ότι οι Εγγλέζοι χρησιμοποιούσαν ειδικό σώμα χωροφυλακής αποκλειστικά από Τουρκοκύπριους για βασανιστήρια και έρευνες σε σπίτια Ελληνοκυπρίων - υπό τις διαταγές Άγγλων αξιωματικών. Η ΕΟΚΑ χτυπούσε αποκλειστικά Εγγλέζους μέχρις ότου το 1958, υπό τις διαταγές των Εγγλέζων, Τουρκοκύπριοι άρχισαν να εκτελούν Ελληνοκύπριους - και ο Γρίβας έδωσε για πρώτη φορά εντολή να χτυπήσουν Τουρκοκύπριους. «Και τότε τους κάναμε ότι μας έκαναν - και ακόμα χειρότερα.» Για την ΕΟΚΑ Β΄, και οι δύο είχαν μόνο μια φράση: «Προδοτική.»

Ατέλειωτες ιστορίες «προδοσίας»…

   Ενώ όλοι είχαν προειδοποιήσει το Μακάριο ότι επίκειται πραξικόπημα, παρέμενε πεπεισμένος για το αντίθετο: Eπειδή κάτι τέτοιο θα αποτελούσε πρόσκληση τουρκικής εισβολής… Για τη διαφυγή του κατά τη διάρκεια της επίθεσης των Λοκατζήδων στο Προεδρικό Μέγαρο, ενώ οι πραξικοπηματίες ανακοίνωναν το θάνατο του. [Στον προθάλαμο του Προεδρικού, που ακόμα έχει σημάδια από σφαίρες στους τοίχους, υπάρχει μακέτα με την κατάσταση του όταν έκαμψαν την αντίσταση των υπερασπιστών του: Βομβαρδισμένο, χωρίς στέγη…].

   Για το πώς αποσύρθηκε η Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο, αφήνοντας ανοχύρωτο το νησί. Για την απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου και στη συνέχεια για τη δολοφονία του ανθρώπου που θεωρείται ότι την οργάνωσε, του Γεωρκάτζη, παλιού συνεργάτη του και χαρισματικού ηγέτη, προμηθευτή του Παναγούλη με τα εκρηκτικά για τη δολοφονία του Παπαδόπουλου, που ο Μακάριος είχε απομακρύνει από την κυβέρνηση του κατ’ απαίτηση της Χούντας – και ανθρώπου των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Για την απόπειρα δολοφονίας από τους πραξικοπηματίες του Λυσσαρίδη.

   Για το ελληνικό αεροπλάνο το θαμμένο στον Τύμβο, όπου καταθέσαμε στεφάνι - με τους εκατοντάδες τάφους νεκρών της εισβολής, χάρη και στην πρόσφατη ταυτοποίηση, μέσω DNA, 600 σκελετών από ομαδικούς τάφους στα Κατεχόμενα - ενώ άλλοι τόσοι «περιμένουν» τη σειρά τους: «Χτυπημένο» από φίλια πυρά, καθώς η Χούντα δεν είχε ειδοποιήσει για την άφιξη του, το «επιχωμάτωσαν» μέσα σε μια νύχτα, με τους 28 στρατιωτικούς επιβάτες και πλήρωμα νεκρούς στο εσωτερικό του, σε μια προσπάθεια να «εξαφανιστεί» οποιαδήποτε απόδειξη ότι η Ελλάδα προσπάθησε να στείλει (αεροπορική) βοήθεια… Για την εκεχειρία ανάμεσα στους δύο Αττίλες, στη διάρκεια της οποίας οι Τούρκοι αποβίβαζαν συνέχεια στρατεύματα… Για το «μετα-πραξικόπημα» του Κληρίδη. Για την εντολή του Αβέρωφ, να αποφευχθούν πάση θυσία θάνατοι Ελλήνων στρατιωτών (ισοδύναμη με εντολή μη αντίστασης). Για την εγκατάλειψη της Αμμοχώστου, που η κατάληψη της δεν υπήρχε στους τουρκικούς σχεδιασμούς και τα τουρκικά στρατεύματα μπήκαν μέσα μόνο επειδή τη βρήκαν άδεια - μ΄ εντολή να σταματήσουν στον πρώτο πυροβολισμό. Όπως κι έκαναν, όταν ένας στρατιώτης πυροβόλησε σε προάστιο της…

   Και από την πιο πρόσφατη ιστορία: Με σαρδόνια χαμόγελα οι συνομιλητές μας αναφέρθηκαν σε περιοδείες στην Κύπρο κλιμάκιων του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής σημερινούς Υπουργούς για ομιλίες υπέρ του «Ναι» σε συσκέψεις και συγκεντρώσεις παραμονές του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν…

   Αν μας συνόδευαν στελέχη του ΑΚΕΛ, θα ακούγαμε από πρώτο χέρι και άλλες ιστορίες: Για τους ΑΚΕΛίτες που με την εκδήλωση του πραξικοπήματος πιάστηκαν στα χωριά τους με λίστες προγραφών κι εκτελέστηκαν μετά από βασανιστήρια. Τους βρήκαμε ανάκατα με τους νεκρούς της εισβολής στα «Εθνικά Μνημόσυνα», σελίδες ατέλειωτες καθημερινά αυτές τις μέρες στις εφημερίδες.

Ομορφίτα

   Την τελευταία βραδιά βρεθήκαμε σε ένα πολιτιστικό κέντρο πρόσφατα οικοδομημένο στο πλαίσιο προγράμματος για την «αναζωογόνηση των περιοχών πάνω στην πράσινη γραμμή» - στο ελάχιστο κομμάτι της Ομορφίτας που έχει μείνει εκτός Κατεχόμενων. Εδώ συναντούνται οι πρόσφυγες της, λαϊκοί άνθρωποι σε μια περιοχή με πλειοψηφία ΑΚΕΛ. Την κουζίνα του κέντρου διαχειρίζεται ένα ζευγάρι: Γιόρταζαν μαζί με καμιά 50αριά νεαρότερους συγχωριανούς τα 37ά γενέθλια του γαμπρού τους. Στην πρόσοψη, πλάκες με ονόματα νεκρών και αγνοούμενων της Ομορφίτας. Μέσα, οι φωτογραφίες τους – για πάντα νέοι, οι περισσότεροι με ημερομηνίες θανάτου 1958, 1964, 1974. Μια γριούλα στη αυλή μου λέει: «Δες μέσα τη φωτογραφία της κόρης μου.» Είναι η μικρότερη, η Γεωργούλα Βενιζέλου, που σκοτώθηκε 12 χρονών το 1964 στις «διακοινοτικές ταραχές» στην αγκαλιά της μάνας της - της γριούλας στην αυλή, που δέχτηκε 14 βλήματα κι έχει ακόμα μερικά μέσα στο κορμί της... Η άλλη κόρη της γερόντισσας, η «οικοδέσποινα» μας στην αποψινή βραδιά, μου λέει με χαμόγελο: «Ήταν και τότε Τούρκοι, όχι Τουρκοκύπριοι, με τους Τουρκοκύπριους είχαμε πολύ καλές σχέσεις, δεν ήθελαν τέτοια. Να μην ξαναγίνουν ποτέ.»

Η ιστορία, σήμερα

Εδώ και τέσσερα χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου φεύγει από το επίσημο μνημόσυνο για τα θύματα πραξικοπήματος και εισβολής για να χοροστατήσει στο μνημόσυνο ΔΗΣΥ και Ευρωπαϊκού Κόμματος [ΕΥΡΩΚΟ] για τους 22 ΛΟΚατζήδες που σκότωσαν οι υπερασπιστές του Προεδρικού Μεγάρου: Η Εκκλησία δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις! Φέτος ο Νίκος Αναστασιάδης, Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, εγκαινίασε την προτομή ενός απ’ τους 22: Εκτελούσε διαταγές ανωτέρων και δεν είχε ευθύνη.

   Δε μνημονεύεται όμως ο ΛΟΚατζής Νικόλας Ανδρέας, οδηγός ενός από τα 6 τανκς που περικύκλωσαν το Προεδρικό - που έριξε το δικό του σε χαντάκι, προκειμένου να μην συμμετάσχει στην επίθεση. Ούτε ο ΛΟΚατζής Σωτήρης Κωνσταντίνου, που εκτελέστηκε με πισώπλατο πυροβολισμό από αξιωματικό όταν αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές για το πραξικόπημα. Τελικά, πάντα υπάρχει και η περίφημη ατομική ευθύνη!

   Στη Λεμεσό σήμερα, ο ΔΗΣΥ δίνει - κόντρα σε όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις - δικαστική μάχη για την ανέγερση ανδριάντα του αρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ [και, στον ελληνικό εμφύλιο, της «Χ»!] Γρίβα… Όχι τυχαία 5 βουλευτές του μ΄ επικεφαλής τον ανηψιό του ανεκδιήγητου «Προέδρου των 7 ημερών» Σαμψών κι ένας βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ δεν παρέστησαν φέτος στη συνεδρίαση της Βουλής για το πραξικόπημα: Φασίστες και εθνικιστές, ανάμεσα τους και πραξικοπηματίες (κι αφού κάποιοι υπουργοποιήθηκαν επί Κληρίδη) βρίσκονται εκλεγμένοι με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΔΗΣΥ - και κάνουν τώρα μαθήματα πατριωτισμού και δημοκρατίας. Αυτές τις μέρες ο Αναστασιάδης αποκάλεσε το Χριστόφια «Πρόεδρο της Ταϊβανοποίησης της Κύπρου», «προσηλωμένο σε ξεπερασμένες ιδεολογίες» και «αδιάλλακτο». Κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χαρακτήρισε τον επικεφαλής του ΔΗΣΥ – αύριο και πάλι υποψήφιο Πρόεδρο της Κύπρου - «πλασιέ του Νταβούτογλου»…

   Η αντεπίθεση για την αναθεώρηση της ιστορίας που οργανώνουν σήμερα δεξιά και ακροδεξιά στην Κύπρο στηρίζεται σε δυο πραγματικότητες: Στην ατιμωρησία για το έγκλημα - χάρη και στον «κλάδο ελαίας» του Μακάριου μετά την επιστροφή του στο νησί. Αλλά και στο ότι οι νέοι δεν ξέρουν την ιστορία του πραξικοπήματος και της εισβολής: Δε διδάσκεται καν στα σχολεία, επειδή ο Φάκελος της Κύπρου παραμένει «κλειστός», άρα δεν υπάρχει «κοινά» αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας…

   Ίσως να σχετίζεται επίσης με τ΄ ότι τέλος 2010 θα παρουσιάσει στη Βουλή το πόρισμα της η Κοινοβουλευτική Επιτροπή που χρόνια μελετά το Φάκελο της Κύπρου – και στη συνέχεια θα δώσει διαβαθμισμένη πρόσβαση σε έγγραφα στους πολίτες. Αν και μέχρι στιγμής η Ελλάδα δεν της έχει παραδώσει για εξέταση ούτε ένα δικό της έγγραφο…

Κατεχόμενα

   Η εικόνα οικοδομικού οργασμού, ολοκαίνουργιων ή οικοδομούμενων συγκροτημάτων δεκαόροφων πολυκατοικιών να ξεφυτρώνουν μέσα απ’ τα χωράφια στο κέντρο του πουθενά, μιλάει μόνη της: Η Τουρκία ήρθε για να μείνει – σήμερα πολύ περισσότερο από τότε.

   Σύμφωνα και με πρόσφατο άρθρο του πρώην «Υπουργού Εσωτερικών» του Ταλάτ, Ουνάλ Φιντίκ (16.7.2010): «Το 1984 ο πληθυσμός μας ήταν 120.000, ενώ στην απογραφή του 2006 οι πολίτες μας ήταν 180.000, από τους οποίους οι 120.000 έχουν γεννηθεί στην Κύπρο και οι υπόλοιποι έχουν έρθει από αλλού… Είναι πιθανόν όμως ο πληθυσμός να φτάνει τις 500.000 ή και τις 750.000, αν συμπεριλάβουμε και τους εργάτες από την Τουρκία.»

Ο πληθυσμός της Δημοκρατίας της Κύπρου υπολογίζεται σήμερα σε 770.000…