Αφιέρωμα στο Διεθνές Εργατικό Τραγούδι.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες και όσους τη βραδιά της Πρωτομαγιάς του 2007 επέδειξαν υποδειγματική αντοχή, δύο ώρες ακίνητοι μέσα στο κρύο, στην πλατεία Σουρμένων προκειμένου να παρακολουθήσουν τη μουσική παράσταση «Ψωμί και τριαντάφυλλα!». Οι 14 γυναίκες και άντρες, συντελεστές της παράστασης, συναισθανόμαστε πόσο μας τίμησαν, κυρίως όμως το πόσο τίμησαν ένα είδος τραγουδιού που στις καλύτερες στιγμές του συνδέθηκε άμεσα με θρυλικούς απεργιακούς αγώνες, αλλά και με κεντρικά γεγονότα του πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, που σημάδεψαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σ΄ όλο τον κόσμο τα τελευταία 120 χρόνια. Ουσιαστικά ό,τι έχει κερδηθεί το χρωστάμε σ’ αυτούς τους αγώνες, που ο καθένας τους υπήρξε μια μάχη στο πλαίσιο ενός πραγματικού πολέμου, με νεκρούς και τραυματίες, με φυλακισμένους κι εξόριστους, με ζωές που καταστράφηκαν και οικογένειες που ξεκληρίστηκαν. Και προπαντός το χρωστάμε στα εκατομμύρια τους εργάτες και εργάτριες, που με τη στάση και με τη δράση τους διαμόρφωσαν τα ιστορικά γεγονότα που τραγουδιούνται κι εξιστορούνται στα εργατικά τραγούδια.

Μια τέτοια βραδιά δε μπορεί παρά ν΄ αποτελεί ιδιαίτερο φόρο τιμής στους ίδιους τους δημιουργούς αυτών των τραγουδιών, άγνωστους κι επώνυμους, πολλοί από τους οποίους ήταν κι οι ίδιοι εργάτες. Από τους ανώνυμους τροβαδούρους του μεσαιωνικού Πολέμου των Χωρικών του «Οι σκέψεις είναι ελεύθερες», τον καταζητούμενο Κομμουνάρο Ευγένιο Ποτιέ της «Διεθνούς» και τον φυλακισμένο Λεονίντ Πέτροβιτς Ράντιν του «Αδέρφια, στον ήλιο, στο φως» μέχρι την πολιορκημένη από τους σερίφηδες στα βουνά του Κολοράντο, μόνη με εφτά μικρά παιδιά, Φλόρενς Ρις του «Με ποιους είσαστε;» και τον Γιάννη Ρίτσο, που τις μέρες κείνες του Μάη του ’36, κλεισμένος στη σοφίτα του, άρρωστος και κάνοντας αιμοπτύσεις, έγραψε μέσα σε τρία συνεχόμενα 24ωρα τον «Επιτάφιο». Κάποιοι απ’ αυτούς, από τον Τζο Χίλ το 1915 μέχρι τον Βίκτορ Χάρα το 1973, σφράγισαν με το αίμα τους τα τραγούδια τους. Χάρη στο ταλέντο και στη δημιουργικότητα όλων τους, τα μουσικά τους μηνύματα κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας, σ΄ έναν κόσμο πολύ διαφορετικό, με αμείωτη τη δύναμη τους να μας αγγίζουν και να μας κάνουν να σκεφτόμαστε - όπως φάνηκε και από τη βραδιά στο Ελληνικό.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης το Δήμο Ελληνικού, που μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτή τη βραδιά να υπάρξει. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, όμως, και την εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΡΑ!. Όπως και οι εφημερίδες Εποχή και Πριν, στηρίξατε αποφασιστικά αυτή τη μουσική παράσταση, συντελώντας στην επιτυχία της.

Νάντια Βαλαβάνη