ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Α΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

εμείς δεν ανήκουμε σε κείνο το τμήμα των ανθρώπων που ο Σεφέρης περιγράφει στον «Τελευταίο σταθμό»: Δεν ερχόμαστε απ’ την «άμμο της έρημος, απ’ τις θάλασσες του Πρωτέα», αλλά από τα κινήματα για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Αποτελούμε συνέχεια τους και ταυτόχρονα, εντοπίζοντας αιτίες και χαρακτηριστικά χάρη στα οποία δε μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που έθρεψαν - που και εμείς οι ίδιοι θρέψαμε - και απέτυχαν, αποτελούμε και ασυνέχεια τους. Και μπορεί ο καθένας μας να φέρνει αναγκαστικά στο κίνημα που από κοινού παλεύουμε σήμερα ν΄ αναπτυχθεί την προσωπική του ιστορία και μαζί και τις προσωπικές του αμαρτίες, ωστόσο αντίθετα με τους ανθρώπους του Σεφέρη, δεν έχουμε «ψυχές από δημόσιες αμαρτίες μαραγκιασμένες», ούτε είμαστε «καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί στο κλουβί του». Γι΄ αυτό κι έχουμε δικαίωμα σήμερα να ελπίζουμε ότι σε μια προοπτική, μέσα από μια κουλτούρα συζήτησης που παλεύουμε να κατακτήσουμε και γνωρίζοντας καλύτερα ο ένας τον άλλο μέσα απ’ την κοινή δράση για πολύ πιο άμεσους πολιτικούς στόχους, οι αναζητήσεις μας θα μπορέσουν να συναντηθούν και σ’ αυτό που σήμερα μας χωρίζει περισσότερο, στον προσδιορισμό αυτής της κρίσιμης διαλεκτικής ενότητας συνέχειας/ασυνέχειας, δηλ. και στο συγκεκριμένο περιεχόμενο της σοσιαλιστικής προοπτικής στο σύγχρονο κόσμο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

μέσα σε 3 βδομάδες μπρος στην Πανελλαδική Σύσκεψη, δρομολογήθηκε μια, στιγμές-στιγμές σχεδόν μεγαλειώδης, εμπειρία για όλους όσοι τη ζήσαμε. Όταν, για να μιλήσω μόνο για το Νομό Ηρακλείου, σ’ ένα μικρό Δήμο, το Γάζι, καλούμε 18 ανθρώπους στη συνέλευση κι εμφανίζονται 30 [είναι παρούσα εδώ η συντρόφισσα που τη συγκάλεσε], όταν με πολύ μικρότερη, απ’ ότι συνήθως, δημοσιότητα στο ίδιο το Ηράκλειο συμμετέχουν 350 άνθρωποι στην ανοιχτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ - σε κινηματογράφο - και μιλάνε 35, όταν σε δύο κεφαλοχώρια της Μεσσαράς έρχονται από 25 άτομα στη συνέλευση τους, στο ένα οι μισοί οργανωμένοι ΠΑΣΟΚοι, στο άλλο και μια ομάδα συντρόφων του ΚΚΕ οι οποίοι δηλώνουν την υπό όρους προσχώρηση τους, όταν έφτασε στα Χανιά ο απόηχος για το επίπεδο της συζήτησης στη μαζικότατη κλαδική ανοιχτή συνέλευση των εκπαιδευτικών του Ηράκλειου, αυτό που δρομολογείται είναι ταυτόχρονα και κάτι πολύ σοβαρό: Η δουλειά που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε αμέσως μετά τις εκλογές, στο ιδιαίτερα ευνοϊκό κλίμα που είχε διαμορφωθεί τότε ανάμεσα σ΄ έναν ολόκληρο κόσμο που δεν του αρκούσε η ιδιότητα του ψηφοφόρου. Με προέλευση απ’ όλους τους χώρους της αριστεράς, έχοντας μετά από πολλά χρόνια σκάσει μύτη και πάλι στην κονίστρα της πολιτικής πάλης, διατύπωναν με ευθύ τρόπο την απαίτηση να τους αντιμετωπίζουμε στο εξής ως πολιτικά υποκείμενα.

      Προφανώς τον περασμένο Σεπτέμβρη δεν είχε ωριμάσει ακόμα στις συσπειρωμένες στο ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις η αναγκαιότητα του εγχειρήματος που δρομολογήθηκε τώρα. Ούτε είχε συνειδητοποιηθεί η έκταση και το βάθος της κοινωνικής δυναμικής που ήδη τότε είχε ενεργοποιηθεί.

     Τα ρεύματα που πρωτοεκδηλώθηκαν το Σεπτέμβρη, σήμερα διατρέχουν υπόγεια σε όλη της την έκταση την ελληνική κοινωνία και φαίνεται να την αγγίζουν χωρίς φραγμούς ηλικίας ή πολιτικής εμπειρίας. Σ’ αυτή τη συγκυρία, με την ενίσχυση και της πολιτικής διαβούλευσης αυτού του διήμερου, είναι επιταχτική ανάγκη να συνεχιστεί άμεσα η συγκρότηση των ανοιχτών συνελεύσεων μέχρι να καλυφθούν οι ζωτικότεροι κοινωνικοί χώροι. Χρειάζεται όμως να ενισχυθεί αυτό που συγκροτείται και με συνολικότερες επεξεργασίες, που σήμερα δεν υπάρχουν και πρέπει να προκύψουν σε συνεργασία με τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ: Aπό το ουσιαστικό περιεχόμενο για να οικοδομηθεί κατά πόλη ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο μέχρι ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις για την παραγωγική αναδιάρθρωση σε μια ύπαιθρο όπου η αγροτική παραγωγή και οικονομία καταρρέουν καθολικά – και τέτοιες προτάσεις, που δε θ’ αποτελούν μια “πρωτοπόρα” συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην οργάνωση των ομάδων παραγωγής της ΕΕ. Χρειάζεται ακόμα το προσωπικό παράδειγμα, με την προσφορά περισσότερου προσωπικού χρόνου και προσωπικής αφοσίωσης, ώστε η ανοιχτή συνέλευση, το πολιτικό κι αγωνιστικό κύτταρο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις τοπικές κοινωνίες, να γίνει ικανό να υπάρξει στηριγμένο στις δικές του δυνάμεις.

     Και βέβαια στόχος όλης αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι το να επιτευχθεί ένα άλμα στην ανάπτυξη κινημάτων και αγώνων. Των πιο πολύμορφων κινημάτων κι αγώνων, με άξονα εκείνων των δυνάμεων της εργασίας και για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος που γίνεται σήμερα θυσία στο βωμό του κέρδους, δηλ. για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής. Αυτό μπορεί να κρίνεται από τις εξελίξεις και τη στάση των δυνάμεων μας σε κάθε χώρο, για ν΄ ανταποκριθούμε χρειάζεται όμως και κάτι συνολικότερο:

     Ένα νέο γενικότερο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία, ένα πρόγραμμα άμεσης πάλης αλλά και προοπτικής, που να στηρίζεται σ΄ αυτό που με επιτυχία κάνουμε σήμερα και είναι αυτό που μας έχει φέρει ως εδώ - μια ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση με ανατρεπτικό περιεχόμενο - και να συμπεριλαμβάνει επίσης την κυβερνητική προοπτική μ’ επίκεντρο τη ριζοσπαστική αριστερά και τα κινήματα στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Αυτό θέλουν από μας οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που σήμερα μας προσεγγίζουν.

Θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ ιδιαίτερα στις συντρόφισσες και τους συντρόφους της δικής μου γενιάς.

         Αν κάτι διδαχτήκαμε με το πιο οδυνηρό και προσωπικό κόστος, είναι ότι δεν είμαστε κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Να μη φοβηθούμε λοιπόν αυτή τη συναρπαστική αλλαγή που σήμερα συντελείται. Με όλους τους τρόπους να ενθαρρύνουμε αντί να φοβίσουμε τον κόσμο. Να μην επιχειρήσουμε να τον φέρουμε στο μέτρο των δικών μας αδυναμιών, αλλά να αρθούμε εμείς στο ύψος των συναρπαστικών δυνατοτήτων που ανοίγονται όταν οι μάζες χειραφετούνται πολιτικά και αγωνιστικά. Μέσα από μια αμφίδρομη διαδικασία ενωτικής αριστερής πολιτικής διαπαιδαγώγησης και αγωνιστικής εκπαίδευσης όλων μας, διδαγμένοι από τις ήττες μας, αλλάζοντας εμείς οι ίδιοι, να μη σπαταλήσουμε αυτό το σπάνιο δώρο - τη δεύτερη ευκαιρία που προσφέρεται στη διάρκεια της ζωής μας να καταφέρουμε να κάνουμε πραγματικότητα, από κοινού με όλες τις γενιές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, τη μεγάλη υπόσχεση που δώσαμε στα νιάτα μας: Να τ΄ αλλάξουμε όλα. Την κοινωνία, τον κόσμο, τη ζωή μας.