ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΑΣΤΕΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

(δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου,

14.11.2009)

Τι θα ορίζατε εσείς ως γενιά του Πολυτεχνείου;

Κάποιες δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και νέους εργαζόμενους, κορίτσια κι αγόρια, που συναντήθηκαν τις μέρες εκείνες, με αποκορύφωμα την Παρασκευή, στους δρόμους όλων των ελληνικών πόλεων και μοιράστηκαν την κοινή εμπειρία μιας πρωτόγνωρης αλλά και μοναδικής, μεγάλης συλλογικής πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής.

Αισθάνεστε ότι, όπως λένε κάποιοι, ξεπουλήθηκε;

Αυτό είναι ίσως το ευρύτερα διαδεδομένο στερεότυπο σχετικά με τη “γενιά”. Επειδή τη συρρικνώνει σε μερικές δεκάδες “επώνυμους”, νεαρά παιδιά τότε απ΄ όλα τα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς, για τους οποίους θεωρείται ότι αφομοιώθηκαν απ' το σύστημα ανταλλάσοντας το “κλέος” του ρόλου τους στην εξέγερση με την ανέλιξη σε θέσεις και δημόσια αξιώματα. Μια αναμενόμενη εξέλιξη που δεν συνιστά από μόνη της ¨ξεπούλημα¨. Όμως η “γενιά” αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άντρες, κατά κανόνα σήμερα μεταξύ 55 και 65 χρονών, μισθωτούς, δημόσιους υπάλληλους, επιστήμονες, επαγγελματίες, διανοούμενους και καλλιτέχνες που ζουν, δουλεύουν, δημιουργούν – συχνά θα τους ανακαλύψετε πίσω απ' τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα - κι ανάθρεψαν ήδη τα δικά τους παιδιά. Και πάρα πολλοί απ' αυτούς δε σταμάτησαν μέχρι σήμερα να συμμετέχουν, είτε μέσα από τους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς, είτε -οι περισσότεροι - στον κοινωνικό τους χώρο, στους μεγάλους και μικρούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Είναι αυτοί που εξασφάλισαν τη συνέχιση της ύπαρξης της ελληνικής αριστεράς μετά το 1989. Είναι οι “αθέατοι” της γενιάς του Πολυτεχνείου, που την καθιστούν σήμερα σχεδόν μια «αθέατη γενιά». Όμως η ελληνική κοινωνία θα ήταν πολύ φτωχότερη αν δεν υπήρχαν.

Τι έχει μείνει σήμερα από την εξέγερση;

Μια ετήσια ευκαιρία ιστορικού αναστοχασμού, που μας βοηθά, ανάλογα  με την περίοδο και τα προβλήματα της συγκυρίας να «επανακατακτούμε» μια φρέσκια ματιά για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα. Η ιδέα του κεντρικού της συνθήματος χάρη στην καθαρότητα της διατύπωσης του, αλλά και τη διαχρονικότητά του, εξακολουθεί πολύ συχνότερα απ’  ότι συνήθως αντιλαμβανόμαστε, να λειτουργεί συνειρμικά για τις σημερινές διεκδικήσεις. Προπαντός όμως, κόντρα στο διάχυτο «σνομπάρισμα»,  για πολλούς από τους σημερινούς μαθητές, όπως διαπιστώνει όποιος κουβεντιάζει μαζί τους με αφορμή το γιορτασμό της επετείου, συνιστά μια μεγάλη αξιακή αναφορά και  μια αγωνιστική  «σταθερά» σ’  έναν κόσμο που διαθέτει  ελάχιστες.

Είστε υπέρ του εορτασμού με τον τρόπο που γίνεται;

Η συγκεκριμένη μορφή, μοναδική από ιστορική άποψη, παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη 35χρονη αντοχή. Κόντρα στον πολυετή αφορισμό της, από τις πιο διαφορετικές πλευρές ως παρωχημένη και αναχρονιστική και τις επανειλημμένες προβλέψεις για εξάλειψη της, ακόμα και παρά τις επίμονες φιλότιμες προσπάθειες τμήματος του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου να την απομαζικοποιήσουν μετατρέποντας την σε παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι», κατά περιόδους - συνήθως κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν - καταφέρνει να συνδέεται με τις τρέχουσες αγωνιστικές ανατάσεις. Και τότε χάνει το χαρακτήρα μιας ρουτινιάρικης «συμβολικής» συμμετοχής πολιτικών και κοινωνικών φορέων και μεμονωμένων νεότερων και μεγαλύτερων ανθρώπων και γίνεται μια πολυπληθής, ζωντανή και μαχητική εκδήλωση διεκδικήσεων της τρέχουσας πραγματικότητας, που ενισχύει ό,τι εμφανίζεται ζωηρό κι αγωνιστικό σε κάθε χώρο.

Τελικά “το Πολυτεχνείο ζει”;

Πάντως δε φαίνεται να έχει πεθάνει.