Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΤΕ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΠΛΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς στις 18.06.2011 συνοδεύοντας τη δημοσιοποίηση της ανοιχτής επιστολής της Τζένης Σιούτη-Κεφαλά με τίτλο «Σχολείο χωρίς μέλλον, ζωή χωρίς μέλλον». Ηεπιστολή δημοσιεύτηκε επίσης στις εφημερίδες ΑΥΓΗ, ΕΠΟΧΗ και ΠΡΙΝ. Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ – θέματα τέχνης και πολιτικής» (Ταξιδευτής, Δεκ. 2011).

Στην επιστολή της η Τζένη αναφερόταν στην κατάσταση που διαμορφώνεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με την εφαρμογή Μνημόνιου και Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, κι ιδιαίτερα στην απόφαση της Υπουργού Παιδείας για ουσιαστική κατάργηση της διδασκαλίας των Γαλλικών και Γερμανικών ως ξένης γλώσσας στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα. Όταν γράφτηκε το παρόν κείμενο, φαινόταν ότι αυτό θα οδηγήσει το Σεπτέμβρη 2013 τους καθηγητές Γαλλικών και Γερμανικών να μουτζουρώνουν χαρτιά σε κάποιο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας. Μετά το Β΄Μνημόνιο, βέβαια, είναι πλέον φανερό ότι θα είναι κατά προτεραιότητα υποψήφιοι για απόλυση…

 

Επιτρέψτε μου να εγκαταλείψω το «εμείς» για ν’ αναφερθώ σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Εξάλλου, η Τζένη Σιούτη, καθηγήτρια Γερμανικών στο Β΄ Γυμνάσιο Ηλιούπολης, στην επιστολή της συνοψίζει τον οδοστρωτήρα με τον οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο σήμερα το δημόσιο σχολείο.

    Οι μικροί μαθητές της Τζένης όμως είναι πολύ περισσότεροι από όσους επιλέγουν Γερμανικά. Κάθε χρονιά δουλεύει επιπρόσθετα με 60-100 εθελοντές απ’ όλο το σχολείο πάνω σε ειδικά προγράμματα – βοηθώντας ν΄ ανοίξει το μυαλό και να αναπτυχθεί η αυτοέκφραση τους. Παράδειγμα: Τη Τζένη τη γνώρισα από κοντά το 2007, όταν σε μια εθελοντική ομάδα 60 παιδιών εισήγαγε τον Μπρεχτ. Τα 12χρονα διάβασαν κι έγραψαν κείμενα για τον Κύκλο με την κιμωλία. Τα 13χρονα ασχολήθηκαν αντίστοιχα με τη Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της. Τα 14χρονα διάβασαν και συζήτησαν (αλλά δεν έγραψαν για) το «Τρόμος και αθλιότητα του Γ’ Ράιχ». Τα κείμενα τους εκδόθηκαν απ’ το Σύλλογο Γονέων. Όταν μοίρασε φωτοτυπημένες κάποιες από τις Ιστορίες του κυρίου Κόινερ, ένα Αλβανάκι κυκλοφορούσε καιρό με τον κ. Κόινερ στην κωλότσεπη… Όλοι μαζί παρακολούθησαν την παράσταση της Μάνας Κουράγιο στο Εθνικό. Η Τζένυ έφερε στο σχολείο το σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη και μένα να τους μιλήσουμε για Μπρεχτ και Μάνα Κουράγιο – μια συζήτηση συχνά σπαρταριστή. Στο τέλος ανέβασαν τον Κύκλο με την κιμωλία με καθολική συμμετοχή των 60 και ακροατήριο ολόκληρο το σχολείο.

    Αντίστοιχος κύκλος την επόμενη χρονιά: Άνοιξε με το διάβασμα του Καλού στρατιώτη Σβέικ και έκλεισε με το ανέβασμα του σε θεατρική διασκευή της Τζένης ειδικά για τη συγκεκριμένη παράσταση μπροστά σε ολόκληρο το Γυμνάσιο, γονείς και καθηγητές. Για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία – διάβασμα κειμένων για ένα συγκεκριμένο θέμα, έρευνα και γράψιμο σημειωμάτων από τους ίδιους τους μαθητές κι «έκδοση» τους σε φυλλάδιο, με κατάληξη μια πολυπρόσωπη μουσικοθεατρική παράσταση - χρονιά μπαίνει-χρονιά βγαίνει: Με το ηπειρώτικο τραγούδι, με την επιτόπια ενασχόληση των παιδιών με τη μόλυνση του Ασωπού, με την αστροφυσική, με τα κείμενα των μικρών Παλαιστίνιων μαθητών μετά την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα…

    Συζήτησα για την επιστολή της Τζένης αυτές τις μέρες στην Πλατεία με συντρόφισσες και φίλους. Τους είπα τα λόγια της: «Αν με στείλουν έξω από την τάξη, αυτό για μένα θα είναι θάνατος». Μου έκαναν εντύπωση οι αντιδράσεις τους: «Τουλάχιστον θα συνεχίσει να έχει δουλειά…» «Τι να πουν κι αυτοί που βρίσκονται στο δρόμο…»

    Αν στις εξεγερμένες πλατείες αποδεχόμαστε να κάνουμε τέτοιο σκόντο στις διεκδικήσεις και στα όνειρα μας, πολύ περισσότερο στις απαιτήσεις για τον κόσμο που θα ζήσουν τα παιδιά μας, είναι σαν να έχουν ήδη κερδίσει το παιχνίδι. Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για απλή επιβίωση. Μπορούμε στους σημερινούς σκοτεινούς καιρούς να βρεθούμε πίσω από τη γραμμή πάλης που πρόταξαν οι εξαθλιωμένες εργάτριες ιματισμού του Λώρενς της Μασαχουσέτης ένα αιώνα πριν απαιτώντας «ψωμί και τριαντάφυλλα»;