Κοινωνικός έλεγχος για διαγραφή του χρέους, 9.5.2011

 Κείμενο του TVXS από συζήτηση με τη  Ν. Βαλαβάνη για ΕΛΕ και χρέος,

Μία «εσωτερική σεισάχθεια» με παραγωγική ανασυγκρότηση αξιώνει ανάμεσα σε άλλα η κ. Νάντια Βαλαβάνη, συγγραφέας-οικονομολόγος και μέλος της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία ωθούμενη από τη συμμετοχή της στο διεθνές συνέδριο της ΕΛΕ στην Αθήνα, καταθέτει στο tvxs.gr τις απόψεις της με αντικείμενο πρωτίστως την «απαλλαγή από το Μνημόνιο».

«Ο μακαρίτης σύμβουλος του πρωθυπουργού Τομάσο Σιόπα αναφέρθηκε στις επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων χρησιμοποιώντας τους όρους μια ‘15ετία’ ή ‘μισή χαμένη γενιά’. Κατ΄ αναλογία της φόρμουλάς του, το πρόσφατo Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής μέχρι το 2015 ισοδυναμεί πλέον με ‘ασφυξία’ 30 χρόνων και μια ολόκληρη ‘χαμένη γενιά’», επισημαίνει η κ. Βαλαβάνη, η οποία εκφράζει χαρακτηριστικά την πεποίθηση πως «η χώρα εδώ και ένα χρόνο αποτελεί αντικείμενο ενός διεθνούς πειράματος κοινωνικής μηχανικής».

«Στην πορεία προς μια «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και ταυτόχρονα προς μια «Γερμανική» Ευρώπη έχει καταστεί πειραματόζωο εμβληματικό για το τσάκισμα όχι πλέον συνδικάτων, όπως κατά τη δεκαετία του ’80, αλλά ολόκληρων κρατών. Η κυβέρνηση – παρά τις συνεχείς ελληνικές και διεθνείς διαψεύσεις - προετοιμάζεται για την αναδιάρθρωση του χρέους με πρωτοβουλία και προς όφελος των τραπεζιτών και των θεσμικών δανειστών έχοντας ουσιαστικά κηρύξει μια ανεπίσημη εσωτερική μερική στάση πληρωμών», διαπιστώνει. Η ίδια χαρακτηρίζει ως «μόνη βιώσιμη λύση» εκείνη «του κοινωνικού ελέγχου με στόχο τη διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με μονομερή αναστολή των πληρωμών του ώστε οι τεράστιες τοκοχρεωλυτικές δόσεις να διοχετευτούν στην οικονομία και στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων».

    Ειδικότερα, «ως αναπόσπαστου μέρους ενός συμπλέγματος μέτρων που θα διαρρήξουν τα δεσμά του λαού και της χώρας, συνδυάζοντας έλεγχο της ροής του χρήματος μέσω εθνικοποίησης των ουσιαστικά ήδη εξαγορασμένων από το ελληνικό δημόσιο τραπεζών με απαλλαγή από το Μνημόνιο και εσωτερική σεισάχθεια, με στρατηγική στόχευση για παραγωγική ανασυγκρότηση στη βάση προτύπων φιλικών στον εργαζόμενο άνθρωπο και το περιβάλλον και μιας νέας θέσης της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Σε διλήμματα τύπου «ευρώ ή κοινωνικό κράτος», το ευρώ δε μπορεί να αποτελεί ταμπού, πολύ περισσότερο για όσους ενδιαφέρονται ζωτικά ν΄ ανοίξουν οι δρόμοι για μια χειραφετητική κοινωνική συγκρότηση».

     Περιγράφοντας τη σημερινή πραγματικότητα, κάνει λόγο για «καταναλωτικά πρότυπα μέσα στην περασμένη χρονιά τα οποία έχουν μεταβληθεί αρνητικά για το 83% του πληθυσμού, με μειωμένη τη ζήτηση για τρόφιμα για το 40% των Ελλήνων και με ένα 10% του πληθυσμού να έχει σταματήσει ν΄ αγοράζει καθημερινά ψωμί». Προσθέτει δε πως «ο πολλαπλασιασμός των Mall, εμβληματικών της νέας φάσης ραγδαίας συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του λιανικού εμπορίου, συμβαδίζει με τα άδεια μαγαζιά και τη ραγδαία συρρίκνωση του κόσμου των μικρομεσαίων και πριν απ’ όλα των πολύ μικρών επιχειρήσεων».

    Παράλληλα, η κ. Βαλαβάνη καταγγέλλει ότι «η κυβέρνηση Παπανδρέου υποκαθιστά και συγχωνεύει τα πιο καίρια τμήματα του κρατικού μηχανισμού με τις μισθωμένες υπηρεσίες ξένων εταιρειών Συμβούλων Επιχειρήσεων, προσδεμένων σε πολύ ισχυρά διεθνή συμφέροντα, εγκαταστημένων πλέον μέσα στα υπουργεία. Στην Price Waterhouse, για παράδειγμα, έχει ανατεθεί κατ’ αποκλειστικότητα η ευθύνη της σύνταξης των κειμένων των νέων συλλογικών συμβάσεων για τις ΔΕΚΟ. Ενώ οι KPMG, Priest, Deloitte, Ernst and Young, Grant Thorton και Sony κατήρτισαν το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα 2011-2015».

   Αναφορικά με τις προϋποθέσεις για τη σημερινή «κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και των νέων ανθρώπων στο ύψος της ιστορικής περίστασης», κάνει λόγο για «ραγδαίες αλλαγές στη συνείδηση, στη θεώρηση πραγματικότητας και κόσμου, στις συνήθειες και στη στάση ζωής τους, στην απελευθέρωση της δημιουργικότητας τους, στην αποφασιστικότητα για προσωπική ανάμιξη στις κοινωνικές συγκρούσεις», με τη διαπίστωση ότι «χάρη στο Μνημόνιο οι επιμέρους διεκδικήσεις κι αγώνες ανάγονται σήμερα σχεδόν αυτόματα στα θέματα της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής σκηνής».

   Σε αυτό το πλαίσιο, τάσσεται υπέρ μιας «άμεσης και δραστικού χαρακτήρα πολιτιστικής επανάστασης, που θ΄ αγκαλιάζει ό,τι υλικό και πνευματικό συμπεριλαμβάνει ο όρος πολιτισμός της καθημερινής ζωής σε μια κατεύθυνση ανθρώπινης χειραφέτησης» και εκτιμά ότι «καταλυτικό συμβάν μπορεί να αποτελέσουν οι αγώνες για έλεγχο και άρνηση πληρωμής του χρέους».