Oμιλία την Ολομέλεια για το ν/σχ Περί περιστολής δαπανών 18.09.2012

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, 

Το μόνο κοινό ανάμεσα στα διάφορα άρθρα του νομοσχέδιου που συζητούμε σήμερα είναι ότι αφορούν όλα το Υπουργείο Οικονομικών. Η οποιαδήποτε άλλη μεταξύ τους συνάφεια είναι πρακτικά ανύπαρκτη, έτσι ώστε ν’ αποτελεί ένα είδος «νομοσχέδιου-κουρελού», ουσιαστικά για «να βγάλουμε την υποχρέωση», ακροθιγώς για διάφορες πραγματικές ή μη εκκρεμότητες. Ανάμεσα τους ωστόσο συμπεριλαμβάνονται σοβαρά θέματα, από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του Υπουργείου μέχρι το κόστος στέγασης των υπηρεσιών του Δημοσίου και φορολογικά, για τα οποία τίποτα δεν πείθει ότι δε θα μπορούσαν να είχαν έρθει στο πλαίσιο ξεχωριστών νομοσχεδίων για καθένα απ’ αυτά τα θέματα και με συστηματικό κι όχι εμβαλωματικό τρόπο προσέγγισης. Η δήλωση του κ.Σταϊκούρα στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στη Βουλή ότι αυτό το νομοσχέδιο συνιστά τον πρώτο κρίκο μιας αλυσίδας ανάλογων νομοσχέδιων, θα πρέπει να χτυπήσει καμπανάκια κινδύνου για όλους.

 Ή μήπως αυτό που χρειάζεται σήμερα μια δημόσια διοίκηση, συγκροτημένη «κατ’ εικόνα και ομοίωση» των κομμάτων που τη δημιούργησαν, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι «το νοικοκύρεμα των δαπανών του κράτους και ο εκσυγχρονισμός των ελεγκτικών του μηχανισμών», όπως μας είπε η εισηγήτρια της ΝΔ; «Νοικοκύρεμα» χρειάζεται η Δημόσια Διοίκηση, όταν τα πιο παραγωγικά κομμάτια της σήμερα καταρρέουν ολόγυρα μας; Ή πλήρη ανατροπή όλου του ρόλου και της λειτουργίας και προπαντός του προσανατολισμού της, μια ριζική ανασυγκρότηση που θα τη θέτει όσο πιο άμεσα γίνεται στην εξυπηρέτηση των πραγματικών συμφερόντων του λαού και της χώρας; Αντί στην πραγματικότητα, όπως γίνεται σήμερα, μέσα απ’ τον πελατειακό εναγκαλισμό και τη συστημική και μη διαπλοκή της, να λειτουργεί έτσι ώστε να εξυπηρετεί όχι τους πολίτες, αλλά στην υπηρεσία συμφερόντων ξένων, που βρίσκονται απέναντι κι ενάντια στη συντριπτική εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας; Αυτή η διοίκηση είναι ακριβή, ακριβώς επειδή λειτουργεί για να τροφοδοτεί τέτοια συμφέροντα εξασφαλίζοντας παραπέρα αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου από τους «κάτω» προς τους «πάνω». Αν εξασφαλιστεί ο αντίθετος προσανατολισμός της, τότε θα μειωθεί και το κόστος της προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας κι όχι των δανειστών της χώρας, όπως γίνεται σήμερα. 

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε δύο παραδείγματα. 

Το ένα αφορά το άρθρο 2, τη μείωση των μισθωμάτων των ιδιωτικών κτηρίων που νοικιάζουν δημόσιες υπηρεσίες. Σωστό το να υπάρξουν μειώσεις. Αλλά, και επειδή επανειλημμένα έχει μπει ζήτημα ότι κατά κανόνα οι μισθωτές είναι ένας σχετικά κλειστός κύκλος ανθρώπων κι ιδρυμάτων, που νέμονται τις στεγαστικές ανάγκες του Δημοσίου, δε θα έπρεπε να γίνει επιτέλους η προσπάθεια αξιοποίησης των άδειων, ή με μισθώσεις συμβολικές από τη δεκαετία του ’70, κτηρίων του δημοσίου για μεταστέγαση δημοσίων υπηρεσιών; Τι απέγινε αλήθεια το «Σχέδιο Ήφαιστος» της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου πριν 3 χρόνια για την αξιοποίηση των 21 μεγάλων δημόσιων εγκαταλειμμένων κτιρίων στο – μισοεγκαταλειμμένο σήμερα - κέντρο της Αθήνας, που θα έδινε ζωή στο κέντρο της πόλης με την πιο ουσιαστική απ’ όλες τις αναπλάσεις, αυτή της επιστροφής δραστηριοτήτων και ανθρώπων; Ή μήπως θα έπρεπε μάλλον να αναρωτηθούμε τι απέγινε η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, που επιχειρούσε πράγματι ν΄ αξιοποιήσει τη δημόσια γη και ακίνητα με την πραγματική σημασία του όρου, κι όχι ως ξεπούλημα που είναι το σημερινό συνώνυμο, συγχωνευόμενη με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ; Γιατί πρακτικά εξαφανίστηκε μέσα σ’ ένα μηχανισμό δικηγόρων και συμβούλων, που ψάχνουν τα «φιλέτα» δημόσιας γης και κτηρίων για αγορά κοψοχρονιά απ’ όσους περιμένουν δίπλα τους. 

Κι εδώ μπαίνει το κρισιμότερο ζήτημα, όταν συζητούμε το θέμα περιστολής των στεγαστικών δαπανών των υπηρεσιών του Δημοσίου: Τι θα γίνει με το πέρασμα σήμερα «πακέτο»-«πακέτο», το ένα μετά το άλλο, των ιδιόκτητων δημόσιων κτηρίων Υπουργείων, Δημαρχείων, της ΓΑΔΑ, των ΔΥΟ, Δικαστικών Μεγάρων κ.α. στο ΤΑΙΠΕΔ, στο Ταμείο (δήθεν) Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημόσιου; Τα κτίρια αυτά, που σήμερα δεν πληρώνουν νοίκι, προορίζονται για πώληση ή μακροχρόνια μίσθωση. Αν γίνει αυτό, θ’ αρχίσουν να πληρώνουν νοίκι στους νέους ιδιοκτήτες τους. Και τι γίνεται μέχρι να πουληθούν; Θ’ αρχίσουν να καταβάλλουν νοίκι στον ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ για την αποπληρωμή του χρέους; Και γιατί τότε εμείς συζητάμε σήμερα για περιστολή κατά 15.000.000 ευρώ των δαπανών για μισθώματα των δημοσίων υπηρεσιών, και όχι για την αύξηση τους, προοπτικά ίσως και κατά δισεκατομμύρια ευρώ; 

Δεύτερο παράδειγμα, το άρθρο 4 για το Πλωτό Μουσείο «Νεράιδα». Οποιοσδήποτε ιδιώτης με ανάλογη θέληση και οικονομικές δυνατότητες, έχει δικαίωμα να οργανώσει και να λειτουργήσει ένα ιδιωτικό μουσείο εφαρμόζοντας τη σχετική νομοθεσία, δηλ. τον α.ν. 2039/1939, η οποία συμπεριλαμβάνει και μουσεία σε πλοία. Το ίδιο ισχύει προφανώς και για την οικογένεια Λάτση. 

Τι λόγους όμως έχει το Ελληνικό Κράτος να θέσει ένα τέτοιο μουσείο υπό τη σκέπη του, νομοθετώντας μάλιστα ειδικά γι’ αυτό; Να συμμετάσχει στη δοξολόγηση μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, για να εκφραστώ ευγενικά, όπως ήταν ο πάτερ φαμίλιας της οικογένειας Γιάννης Λάτσης; Θα συμπεριλαμβάνονται άραγε στα εκθέματα του Μουσείου, που θα βλέπουν οι μικρές μαθητές των νησιών που θα επισκέπτεται το πλωτό μουσείο, και οι φωτογραφίες των νεκρών της «ΠΕΤΡΟΛΑ»; Και πως δικαιολογεί η κυβέρνηση τον εναγκαλισμό από μέρους της ως ιστορικού ενός πλοίου, που πριν αρχίσει να κάνει κρουαζιέρες στα ελληνικά νησιά με το όνομα «Νεράιδα», ήταν το «Λαουρεάνα», το ιδιωτικό κρουαζιερόπλοιο του γαμπρού του Μουσολίνι Στρατάρχη Τσιάνο και γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες του με επιβαίνοντα τον ίδιο το Ντούτσε; 

Πέρα όμως απ’ τις σημαντικές πολιτικοϊδεολογικές πλευρές του ζητήματος, υπάρχουν σαφέστατα και οικονομικές. Ο ν. 2039/1939, που δε θα εφαρμοστεί εφόσον νομοθετήσουμε σήμερα, προβλέπει πληρωμή φόρων, εισφορών, τελών και δασμών. Εσείς όμως στο άρθρο 4 ζητάτε να εφαρμοστεί αντί γι’ αυτόν το εδάφιο 2, άρθρο 11Ε του ν. 3816/2010, το οποίο προβλέπει ότι «για τα πλοία αυτά δεν καταβάλλονται κατά το χρονικό διάστημα παραμονής τους υπό ελληνική σημαία φόροι, εισφορές, τέλη και δασμοί». Άρα το θέμα δεν είναι ότι, όπως λέει η Έκθεση του Γεν. λογιστηρίου του Κράτους, η επιβάρυνση του Ελληνικού Δημόσιου προβλέπεται να είναι «αμελητέα». Το θέμα είναι πόσα θα χαρίσει σε φόρους, εισφορές, τέλη και δασμούς το Ελληνικό Δημόσιο σ’ ένα ίδρυμα με έδρα το Λιχτενστάιν. Έ, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες είναι λίγο βαρύ ακόμα και για την τρικομματική κυβέρνηση ν΄ αναγορευτεί σε χορηγό και ευεργέτη της οικογένειας Λάτση.