Εισήγηση στην Επ. Οικ. Υποθέσεων για το σ/ν του Υπουργείου Οικονομικών για την «Κατάργηση ελάχιστου ποσοστού Ελληνικού Δημοσίου» (16.10.2012) (Πρακτικά)

Κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Τροποποίηση του τελευταίου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 3 του νόμου 3986/2011 ‘Επείγοντα μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015’ (Α΄152), όπως ισχύει», της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου ‘Κατάργηση ελάχιστου ποσοστού Ελληνικού Δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας, καθώς και κατάργηση του άρθρου 11 του νόμου 3631/2008 (Α΄6)» και άλλες επείγουσες ρυθμίσεις 

Θα ήθελα να πω στον Εισηγητή της ΝΔ κ.Τζαμτζή ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα απ’ το ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα υπηρετήσει την ανάπτυξη. Είναι γνωστό ότι και το τελευταίο ευρώ που θα προέλθει από αυτό το ξεπούλημα θα πάει κατευθείαν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και στους δανειστές για την αποπληρωμή – πάρα πολλά ερωτηματικά εδώ – ενός χρέους, που είναι μη βιώσιμο, δηλαδή, είναι ένα πηγάδι που πετάς μέσα ό,τι μαζεύεις από το σύνολο της χώρας. 

 Κυρίες και κύριοι βουλευτές, 

Το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου παραπέμπει ως προς το Πρώτο Άρθρο του, την κύρωση της από 6-9-2012 σχετικής Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), στο γνωστό στίχο του Μπρεχτ που διαπιστώνει ότι αφού ο λαός στενοχωρεί την κυβέρνηση, καλό θα ήταν η κυβέρνηση να εξέλεγε έναν άλλο λαό: Όταν η κυβέρνηση δεν εξασφάλισε την απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3 της Επιτροπής της Βουλής για τις ΔΕΚΟ, ώστε να υπάρξει γνωμοδότηση σχετικά με το διορισμό του νέου Προέδρου και του νέου Διευθύνοντος Συμβούλου του ΤΑΙΠΕΔ, η διαφωνία τόσων βουλευτών της Επιτροπής ώστε «να μη βγαίνουν τα νούμερα», χαρακτηρίστηκε ως «περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης» προκειμένου να εκδοθεί ΠΝΠ λίγες ώρες αργότερα για να ανατραπεί αναδρομικά, με πρόβλεψη απλής πλειοψηφίας, το αποτέλεσμα που είχε αποτυπωθεί κατά την ψηφοφορία στην Επιτροπή. 

Είναι φανερό όμως ότι έτσι η πράξη διορισμού πάσχει από ακυρότητα, καθώς υπάρχει έλλειψη ουσιώδους τύπου – έλλειψη γνωμοδότησης. Κατά συνέπεια, για όλες τις μέχρι σήμερα πράξεις της νέας Διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ υπάρχει πρόβλημα νομιμότητας. Και για την κυβέρνηση, μιας κι είναι αδύνατον να εκλέξει έναν άλλο λαό, υπάρχει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα. 

Με το Άρθρο Δεύτερο, που κυρώνει τη δίδυμη ΠΝΠ της νύχτας της 6-9-2012 με την οποία καταργείται το ελάχιστο ποσοστό του Ελληνικού Δημόσιου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, στους Οργανισμούς Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας, καθώς και το άρθρο 11 του ν. 3631/2008. Μπορούν αυτές οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και τα λιμάνια να παραχωρηθούν πλήρως απ’ το ΤΑΙΠΕΔ στο μεγάλο διεθνές κι ελληνικό κεφάλαιο με πώληση ή 99χρονη μίσθωση. 

Με αυτό σηματοδοτείται και διευκολύνεται η απόσυρση του Δημόσιου από το σύνολο των ΔΕΚΟ και των στρατηγικού χαρακτήρα, και αυτών με τη μεγαλύτερη κερδοφορία, όπως ο ΟΠΑΣΠ, αλλά και η μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας του δημοσίου, όπως είναι τα λιμάνια, που κανονικά δεν μεταβιβάζεται. Αποτέλεσμα, όχι απλώς το κυριολεκτικό ξεπούλημα των «χρυσαφικών» και «ασημικών» της δημόσιας περιουσίας, καθώς η μετοχική βάση αυτών των εταιρειών χάρη στην προκαλούμενη από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ύφεση και την υποτιμητική κερδοσκοπία έχει υποχωρήσει μεταξύ 2010 και 2012 από 30%-70%. Κι όχι τυχαία τα funds που αγοράζουν βαθύτατα υποτιμημένες επιχειρήσεις λέγονται distress funds και, στην πιο επιθετική μορφή τους, vulture funds, αρπακτικά. Όχι απλώς η συρρίκνωση των επιχειρήσεων, οι απολύσεις, η δημιουργία πολλών ταχυτήτων παροχής υπηρεσιών σε βάρος των απομακρυσμένων περιοχών και της υπαίθρου ή η αύξηση των τιμολογίων και πολλά προβλήματα ασφάλειας, όπως είναι η διεθνής εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση τέτοιων επιχειρήσεων. Κι ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι πρόκειται για επιχειρήσεις με τεράστιας αξίας πραγματικά στοιχεία ενεργητικού σε εργοστάσια, υποδομές και δίκτυα, που για να δημιουργηθούν ξοδεύτηκαν δεκάδες δις ευρώ του ελληνικού λαού και τα οποία οι ιδιώτες «επενδυτές» με γνώμονα τα όσο γίνεται λιγότερα ίδια κεφάλαια, τη συντομότερη δυνατή απόσβεση και το κέρδος, περιμένουν να τα εκμεταλλευτούν έτοιμα, χωρίς να ξοδέψουν ούτε καν για τη συντήρηση τους. Και βέβαια η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών θέτει επιπρόσθετα σοβαρά θέματα εθνικής ασφάλειας. Ενώ η παραχώρηση του δημόσιου πλούτου γίνεται κυριολεκτικά χωρίς οποιοδήποτε έλεγχο σκοπιμότητας, σε όποιον εμφανιστεί – καθώς καταργούνται ακόμα και τα λειψά «κριτήρια αξιολόγησης προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος» του άρθρου 11 του ν.3631/2008, ακόμα και η προϋπόθεση της προγενέστερης έγκρισης της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων του ν. 3049/2002, που καταργείται κι αυτή μαζί με το άρθρο 11.

Η μεγαλύτερη ζημιά όμως στο δημόσιο συμφέρον σε βάρος της εργαζόμενης συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει από τη δραστική μείωση της ικανότητας οικονομικής παρέμβασης και στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους για την οικονομία, την ανάπτυξη και την κοινωνία, της δυνατότητας του να ασκήσει αναδιανεμητικό ρόλο σε αντίστροφη από τη συνήθη κατεύθυνση, αλλά και ν’ ανταποκριθεί στην άσκηση των κοινωνικών λειτουργιών του. Μ΄ αυτό τον τρόπο, και σε συνδυασμό με την πολιτική για τις τράπεζες, επιχειρείται ταυτόχρονα ν’ ακρωτηριαστεί η ικανότητα μιας αυριανής κυβέρνησης, που δε θα δεσμεύεται από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο με την Τρόικα, δε θα υπαγορεύει το πολιτικό της πρόγραμμα η συστημική και μη διαπλοκή της με το μεγάλο κεφάλαιο ούτε θα πάσχει από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, ν’ ανακόψει τη σημερινή πορεία καταστροφής της χώρας και να σχεδιάσει μια ευρεία παρέμβαση παραγωγικής ανασυγκρότησης φιλικής στο περιβάλλον και στον εργαζόμενο άνθρωπο. Αυτή η πολιτική δεν καταστρέφει δηλ. μόνο την κοινωνία σήμερα, αλλά υπονομεύει και τις μελλοντικές προοπτικές του λαού και της χώρας μας. 

 Από μεριάς της κυβέρνησης ψευδώνυμη δεν είναι μόνο η επιχειρηματολογία περί άμεσων νέων επενδύσεων, νέων θέσεων εργασίας, ανοίγματος αγορών κ.α., που δεν έχουν καμιά σχέση με τα δεδομένα της πραγματικότητας, αλλά μόνο με τις πολιτικοοικονομικές δεσμεύσεις και τις ιδεολογικές εμμονές της. Αλλά και ο ισχυρισμός στην αιτιολογική έκθεση ότι με την ΠΝΠ ρυθμίζεται το επείγον θέμα των ειδικών μετοχών του Ελληνικού Δημοσίου (golden shares) στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις και αντιμετωπίζεται το προβληματικό της συμβατότητας αυτών των μετοχών «με το ενωσιακό δίκαιο» και «ειδικότερα με την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων». Τα μετοχικά ποσοστά όμως του δημόσιου στις επιχειρήσεις αυτές, είτε κάτω είτε άνω του 50%, δεν είναι golden shares, δηλ. δεν επισύρουν ειδικά προνόμια πέρα απ’ αυτά που τους δίνει το ίδιο το ύψος του ποσοστού, ούτε στερούν από τους ιδιώτες που ήδη συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο τα όποια προνόμια τους δίνει το ύψος της συμμετοχής τους. Αντίστοιχα ο αναφερόμενος μακρύς κατάλογος περιπτώσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αφορά περιπτώσεις ειδικών μετοχών, άρα κάθε άλλο παρά προδικάζει μια «αναγκαστική» έξοδο του δημόσιου από τη δημόσια περιουσία. Αντίθετα, η πλήρης και απόλυτη αποξένωση του Ελληνικού Δημόσιου από τη συμμετοχή του στις στρατηγικής σημασίας κοινωφελείς επιχειρήσεις, αυτές που στην παρ.3 του άρθρου 106 του Συντάγματος περιγράφονται ως επιχειρήσεις που «έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου ή έχουν ως κύριο στόχο την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο», εξαντλεί και καταργεί πλήρως τη συνταγματική αρχή του κρατικού παρεμβατισμού κατά το άρθρο 106. Εξαιρετικά αμφίβολης νομιμότητας αναδεικνύεται όμως και η πρόβλεψη αναδρομικής νομιμοποίησης του περάσματος «πακέτων» μετοχών δημόσιων επιχειρήσεων και λιμανιών στο ΤΑΙΠΕΔ. Σύμφωνα και με τη νομολογία του Συμβούλιου Επικρατείας, η αναδρομική ίαση παράνομων διοικητικών πράξεων είναι αντισυνταγματική. Υποθέτουμε ότι η αναδρομική «τακτοποίηση» επιχειρήθηκε μετά τις αιτήσεις ακύρωσης των πράξεων μεταβίβασης των μετοχών πολλών απ’ τις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις που κατέχει το ελληνικό δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΔ από πολίτες με έννομο συμφέρον αυτό το καλοκαίρι. 

Ως προς το Άρθρο Τρίτο, ρυθμίσεις για την αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας: Με τις ρυθμίσεις αυτές επιχειρείται να «λυθούν τα φρένα» στην κούρσα για την πλήρη αποξένωση του δημόσιου από την περιουσία του, ιδιωτική και δημόσια, προς όφελος «ιδιωτών επενδυτών» και των διεθνών δανειστών με ανυπολόγιστη ζημιά του δημοσίου συμφέροντος, του περιβάλλοντος και του δημόσιου χαρακτήρα των ακινήτων και της γης.

 Έτσι συμπληρώνονται οι τρόποι «αξιοποίησης¨από το ΤΑΙΠΕΔ των περιουσιακών στοιχείων που μεταβιβάζονται σε αυτό, όπως η σύσταση επικαρπίας επί των μεταβιβαζόμενων στοιχείων, ενώ παρέχεται και η απάντηση στο ερώτημα που έκανα επανειλημμένα, χωρίς να πάρω απάντηση, στους δύο οικονομικούς υπουργούς στις συνεδριάσεις της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και στην Ολομέλεια της Βουλής: Η πώληση, με πληρωμή στη συνέχεια μισθώματος, των δημοσίων κτιρίων που στεγάζουν υπηρεσίες του Δημοσίου, από τη ΓΑΔΑ μέχρι κτίρια Υπουργείων και κτήρια ΔΥΟ, με τη μέθοδο του sale and lease-back. 

 Ενώ στα λόγια υποστηρίζεται η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που στηρίχτηκε στο κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, δεν υπάρχει κανένας προσανατολισμός στην παραγωγική αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημόσιου. Για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, που φθίνει αυξάνοντας το διατροφικό έλλειμμα και για μια, φιλική στο περιβάλλον και στηριγμένη στην καινοτομία και την έρευνα, ανασυγκρότηση της μεταποίησης. Η αναφορά σε «επιχειρήσεις εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics)», στο πλαίσιο μάλιστα της κατηγορίας «Θεματικά Πάρκα - Εμπορικά Κέντρα - Αναψυχή», μόνο ως «φωτογραφική» διάταξη μπορεί να εκληφθεί. 

 Εισάγει, αντίθετα, τη νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και σε μικρούς οικισμούς υπό τον τίτλο «Παραθεριστικό-Τουριστικό Χωριό», όπου εκτός από κατοικίες συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα σύμπαν χρήσεων: Χώροι συνάθροισης κοινού (συνεδριακοί/εκθεσιακοί, μεγάλες αίθουσες διδασκαλίας, μουσεία, χώροι συναυλιών, θέατρα, κινηματογράφοι, κέντρα διασκέδασης, χώροι αναμονής επιβατών, μεγάλα τραπεζικά καταστήματα, χώροι αθλητικών συγκεντρώσεων, εκκλησίες) σε συνδυασμό με spa, χώρους εστίασης, αναψυχής και εμπορίου, περίθαλψη, αθλητικά γήπεδα, τα αμφιλεγόμενα - τουλάχιστον στις περιοχές με λειψυδρία - γήπεδα γκολφ και τουριστικά λιμάνια (που είτε κατασκευάζονται, ακόμα κι αν απέχουν μόλις 1 χμ από υπάρχοντα, είτε τα υπάρχοντα μπορούν ν’ απαλλοτριωθούν). Προβλέπεται ακόμα και η παραχώρηση για αποκλειστική χρήση αιγιαλού για 99 χρόνια, χωρίς δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών, εφόσον αυτό «συμπεριλαμβάνεται στη σύμβαση», αλλά κι επέκταση του αιγιαλού και αναδόμηση της ακτογραμμής της σχετικής περιοχής μέσω προσχώσεων, προφανώς για τη μεγέθυνση του παραχωρούμενου, καθώς και τα ανάλογα για όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών κι ποταμών. Επιτρέπεται επίσης, για λόγους «μείζονος και γενικότερης σημασίας για την οικονομία της χώρας και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος», η fast track απαλλοτρίωση υπέρ του ΤΑΙΠΕΔ ή/και του ιδιώτη «επενδυτή», εφόσον εκείνος το επιθυμεί, ζωνών ιδιωτικών εκτάσεων ευρύτερων από τη ζώνη της επένδυσης, και μάλιστα αυτές πρακτικά, με βάση τους προβαλλόμενους όρους, δεν επιστρέφονται στους πρώην ιδιοκτήτες τους σε περίπτωση ματαίωσης της επένδυσης. Σε περίπτωση πάλι που υπάρξουν δικαστικές εκκρεμότητες ως αποτέλεσμα της απαλλοτρίωσης, τις τυχόν αποζημιώσεις θα πληρώσει το Δημόσιο! 

Οι εκτάσεις κτίζονται με συντελεστή 0,2 (που γίνεται Ο,4) και ενώ διαθέτουν κοινόχρηστους χώρους - στους οποίους δεν ξεκαθαρίζεται αν θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση οι πολίτες - δεν αποδίδουν το 50% σε γη ή χρήμα. Προβλέπεται όχι απλώς ιδιωτική πολεοδόμηση, αλλά στην πραγματικότητα εισάγεται και επιτρέπεται για πρώτη φορά η ιδιωτική χωροταξία, κάτι ανήκουστο σε οποιαδήποτε όχι ευρωπαϊκή, αλλά απλώς οργανωμένη χώρα, καθώς ο «επενδυτής» πρώτα αγοράζει τη δημόσια γη ή αποκτά το – καινοφανές – «δικαίωμα στην επιφάνεια», με δικαιώματα παρεμφερή με αυτά της κυριότητας, αλλά με ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς, αυτό της επικαρπίας, και μετά καθορίζονται οι χρήσεις γης με απλή ΚΥΑ τριών υπουργών σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις και απαιτήσεις και ανεξάρτητα από τα υπάρχοντα εθνικά και τα, υπό τροποποίηση μάλιστα σήμερα, περιφερειακά χωροταξικά σχέδια: Ως περιοχή μελέτης των ΕΣΧΑΔΑ, των Ειδικών Σχεδίων Χωρικής Ανάπτυξης Δημοσίων Ακινήτων, τα οποία κατισχύουν έναντι οποιωνδήποτε χρήσεων γης, όρων και περιορισμών δόμησης που ορίζονται από την οικεία ΓΠΣ ή θεσμικές ρυθμίσεις σε γειτνιάζουσες πολεοδομικές ενότητες, προσδιορίζεται «τουλάχιστον η οικεία δημοτική ενότητα ή και οι δημοτικές ενότητες …οι οποίες βρίσκονται σε λειτουργική εξάρτηση απ’ αυτήν». Αυτό σημαίνει ότι οι επιπτώσεις της επένδυσης, περιβαλλοντικές, οικονομικές ή άλλες, δεν εκτιμώνται σε ευρύτερο γεωγραφικό/χωροταξικό πλαίσιο, ούτε καν στην έκταση ολόκληρου του Καλλικρατικού Δήμου, στον οποίο θα ανήκει… Η πρόβλεψη, πάλι, διάνοιξης υπόγειων σηράγγων, εννοείται με έξοδα του Δημόσιου, είναι μάλλον «φωτογραφική» για τη μελετούμενη υπογειοποίηση της παραλιακής ώστε να γίνει ενιαίο «οικόπεδο» το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και η παραλία. Τέλος με την παρ. 23 απαλάσσεται το Δημόσιο από τις προθεσμίες τακτοποίησης αυθαιρέτων κατασκευών ή αλλαγών χρήσεων σε κτίρια της ιδιοκτησίας του κι έτσι πρακτικά νομιμοποιούνται όλες οι αυθαίρετες κατασκευές του, συμπεριλαμβανομένου και του ΙΒC, που μόλις παραχωρήθηκε αντί πινακίου φακής στη Lamda Development του Λάτση. 

Αυτός ο, σχεδόν ψυχαναγκαστικός, προσανατολισμός στα ενδιαφέροντα και συμφέροντα του επενδυτή φροντίζει ώστε αυτά να κατισχύουν ως «εθνικού συμφέροντος» έναντι οποιουδήποτε άλλου σχεδιασμού ή δημόσιου ή ιδιωτικού συμφέροντος. Μπορούμε έτσι να ερμηνεύσουμε τη θέρμη των συζητήσεων της Καγκελαρίου Μέρκελ με κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες στην Αθήνα. 

Οι συνέπειες για το περιβάλλον, τη χώρα και τη ζωή των ανθρώπων θα είναι ανεπίστρεπτες. Ο Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών (ΣΕΠΟΧ) σε απόφαση του (12.10.2012) χαρακτηρίζει την κατηγορία χρήσεων «Παραθεριστικό-Τουριστικό Χωριό» ως «επιζήμια βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα» και επισημαίνει ότι: Υπάρχει σήμερα ένας σημαντικός αριθμός αδιάθετης παραθεριστικής κατοικίας σε όλη τη χώρα και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικά σημαντικό απόθεμα εγκαταλελειμμένων ή φθινόντων παραδοσιακών οικισμών – και οι νέες αναπτύξεις θα λειτουργήσουν ανταγωνιστικά προς τα τα ήδη υπάρχοντα. Οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι – και, θα έλεγα εγώ, μπορεί να σπαταληθούν ταχύτατα οι δυνατότητες αξιοποίησης τους για ήπια τουριστική ανάπτυξη και μαζί να λεηλατηθούν και να εξαντληθούν με το χειρότερο τρόπο οι όποιες δυνατότητες τουριστικής αξιοποίησης της Ελλάδας. Δεν υπάρχουν μελέτες, συνεχίζουν οι Έλληνες πολεοδόμοι και χωροτάκτες, που να διερευνούν τις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις και ν’ αποδεικνύουν τη ζήτηση τέτοιων τύπων καταλυμάτων. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί επισημαίνουν, αντίθετα, την αναγκαιότητα διαφύλαξης των φυσικών πόρων και εξοικονόμησης ενέργειας με τη σταδιακή αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού πρότυπου. Και οι χωροτάκτες καταλήγουν ότι βραχυπρόθεσμα θα πλήξουν την κατεύθυνση της ανάπτυξης ενός πραγματικά παραγωγικού τουρισμού, δίνοντας διέξοδο «σπέκουλας» με προώθηση κεφαλαίων στις κατασκευές νέων οικισμών κι όχι παραγωγικών επενδύσεων, που θα δημιουργήσουν τοπική ανάπτυξη. Μεσοπρόθεσμα θα οδηγήσουν στο μαρασμό των πραγματικών οικισμών και στην αντιπαράθεση μαζί τους νέων, ξένων οικισμών, απαιτητικών σε κοινωφελείς υποδομές (νοσοκομεία, δρόμους, δίκτυα κοινής ωφέλειας κ.α.), ενώ μακροπρόθεσμα το περιβαλλοντικό/παραγωγικό δίλημμα θα έχει πολυτομεακές αρνητικές επιπτώσεις. Και υπενθυμίζουν την ευρωπαϊκή εμπειρία, που δείχνει ότι όπου προωθήθηκαν, απέτυχαν (Γαλλία, Ισπανία) και εγκαταλείφθηκαν, χωρίς ποτέ να μπορέσουν να αποτελέσουν μέρος της παραγωγικής διαδικασίας. Σήμερα η κυβέρνηση της Ισπανίας προσπαθεί να πουλήσει τις εγκαταλειμμένες πλέον απέραντες εκτάσεις-φαντάσματα παραθεριστικών χωριών-κατοικιών, που στάθηκαν και η αφορμή για να σπάσει η στεγαστική «φούσκα» και η συνεπακόλουθη τραπεζική κρίση. Στην Ελλάδα, θα πρόσθετα, έχουμε ήδη εμπειρία για το πώς μπορεί ν’ αναπτύσσονται τέτοια δίκτυα χωρίς επαφή και όφελος για τις τοπικές κοινωνίες. Πρότυπο είναι τα σημερινά ξενοδοχεία all inclusive. Ακόμα και οι εργαζόμενοι σε αυτά τα χωριά θα εισάγονται με ειδικές μισθολογικές συμβάσεις από την Πολωνία και την Εσθονία, όπως συμβαίνει ήδη σήμερα σε αυτά τα ξενοδοχεία. 

Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, στην περίπτωση ανεπίστρεπτης μεταβίβασης κυριότητας δημόσιας περιουσίας του δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ και στη συνέχεια σε ιδιώτες, το κράτος στερείται από τα αναγκαία μέσα για την άσκηση της δημοκρατικής δημόσιας εξουσίας και των λειτουργιών του κι αυτό σημαίνει αποδυνάμωση της εσωτερικής κυριαρχίας του, σύμφωνα και με γνωμοδοτήσεις Συμβούλων Επικρατείας. Η εμμονή της κυβέρνησης να εγκλωβίσει ανεπίστρεπτα τη δημόσια περιουσία στο ΤΑΙΠΕΔ ενέχει και συνταγματικές πτυχές και αυτό δε μπορεί να περάσει έτσι, χωρίς συνέπειες. 

Επειδή έχω εξαντλήσει το χρόνο μου, για τα ζητήματα που θέτει το Τέταρτο Άρθρο θα αναφερθώ στην επί των άρθρων εισήγηση μου. 

Νάντια Βαλαβάνη 

Εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ 

16.10.2012