Δευτερολογία στη συζήτηση για το προσχέδιο κρατ. προυπολογισμού 2013.(11.10.2012)

Επιτροπή Οικονομικών Υποθεσεων της Βουλής
Πέμπτη 11.10.2012

.... Η διήμερη συζήτηση του Προσχεδίου στην Επιτροπή επιβεβαίωσε ότι και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, όταν είσαι εγκλωβισμένος στο μονόδρομο των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος αποανάπτυξης, η δυνατότητα για έναν προϋπολογισμό που να αντιμετωπίζει με θετικό τρόπο τις προοπτικές της χώρας είναι ανύπαρκτη. Οι διαφορές μας δεν βρίσκονται λοιπόν στο ότι εμείς περιγράφουμε την κατάσταση, ενώ εσείς δίνετε λύσεις. Βρίσκονται ακριβώς στο αντίθετο. Δεν μπορείτε να δώσετε λύσεις και έχετε καταλήξει σε πλήρες αδιέξοδο, επειδή αναλύετε αφετηριακά με λανθασμένο τρόπο τις αιτίες της κρίσης και το ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα του λαού και της οικονομίας. Και όχι βέβαια για γνωσιολογικούς λόγους. 

Η κρίση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της ίδιας της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που γιγαντώθηκε μετά την δεκαετία του ΄80 με την πλήρη απελευθέρωση των αγορών και την απορρύθμιση του όποιου κανονιστικού πλέγματος για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με τη δημιουργία ενός «νέου» σκιώδους διεθνούς τραπεζικού συστήματος (παράγωγα, hedge funds, vulture funds) και με την πλήρη υποταγή της πολιτικής στην οικονομική ελίτ στο ρόλο της απλής διαμεσολάβησης. Έχει σχέση με αυτό που ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, κάθε άλλο παρά αριστερός, ονομάζει «χρηματιστικοποίηση της κοινωνίας» και η Αριστερά στη Γερμανία «Diktatur der Finanzmaerkte”, δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η κρίση αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη κυκλική κρίση, αλλά μια γενικευμένη δομική κρίση του καπιταλισμού, σαν τις κρίσεις του 1873 και του 1929. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των μακρόχρονων κρίσεων, που δεν περιορίζονται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας, είναι ότι οι αντιθέσεις που σωρεύτηκαν είναι τέτοιες, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν ούτε στη διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου, ούτε στη βάση της υπάρχουσας κοινωνικοοικονομικής διάρθρωσης. 

Τα κύρια προβλήματα σήμερα, λοιπόν, δεν είναι το έλλειμμα ή η κρίση χρέους. Είναι η κοινωνική ανισότητα που βαθαίνει με ταχύτητα αντίστοιχη με αυτή το φωτός. Είναι η ανεργία, που σε Ελλάδα και Ισπανία το 2013 θα αφορά 1 στους 3 εργαζόμενους. Είναι η διάλυση της ζωής των ανθρώπων μέσω του τσακίσματος της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργασίας, από άποψη μισθού, ωράριου εργασίας, εντατικοποίησης και καταστρατήγησης κάθε κανονισμού ασφάλειας και υγιεινής στους τόπους δουλειάς: Καρπός των προσπαθειών μεγέθυνσης των κερδών των όλο και πιο λίγων μέσω συρρίκνωσης της οικονομίας, που είναι αυτό που αφορά τους συντριπτικά πολλούς, όπως αναφέρθηκα στην αρχική μου τοποθέτηση. Είναι η διάλυση των κοινωνικών λειτουργιών του κράτους, της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας, που δεν ήταν βεβαίως ποτέ εντελώς δωρεάν και ποτέ όπως θα έπρεπε να είναι, δεν είχαν βρεθεί όμως ποτέ και στο σημερινό χάλι: Όπως πολύ καλά ξέρετε, σε λίγο θα πεθαίνουν άνθρωποι μπροστά σε κλειστές πόρτες νοσοκομείων… Είναι η διάλυση ακόμα και του περιορισμένου κι ελαττωματικού πλέγματος κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας για τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους που υπήρχε. Είναι η ταχύτατη αποανάπτυξη και η πλήρης περιθωριοποίηση της χώρας στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. «Η τελική αιτία όλων των πραγματικών κρίσεων», έγραφε ο Μαρξ, «παραμένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης των μαζών….». Και αυτό έχει επιβεβαιωθεί ξανά και ξανά ιστορικά. 

Αυτό σημαίνει ότι το έλλειμμα και το χρέος αντιμετωπίζονται πρώτιστα όχι με μέσα βίαιης δημοσιονομικής «πειθάρχησης», αλλά με οικονομική επέκταση, με την παραγωγική ανασυγκρότηση σε όφελος των πολλών, και με φροντίδα για το περιβάλλον, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Και όχι συρρικνώνοντας παραπέρα την οικονομία, ξεπουλώντας το δημόσιο πλούτο και τα εργαλεία για ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης ή καταστρέφοντας με διαδικασίες fast track το περιβάλλον, όπως κάνει η τρικομματική Κυβέρνηση σήμερα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, του Ταμείου Ξεπουλήματος Ιδιωτικής και Δημόσιας Περιουσίας του Δημοσίου. 

Για τους ίδιους λόγους που δε μπορείτε να συμφωνήσετε μαζί μας στη δική μας ανάλυση, δε μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί σας στη δική σας απάντηση. Η δική σας απάντηση στην κρίση είναι η συνέχιση με μεγαλύτερη ένταση των ίδιων πολιτικών, που ρίχνουν στην ανεργία και σε φτώχεια και εξαθλίωση την εργατική τάξη, καταστρέφουν με γοργούς ρυθμούς τα μεσαία στρώματα και ορθώνουν ένα αδιαπέραστο τείχος στη ζωή της νέας γενιάς, οδηγώντας τη χώρα στο περιθώριο. Η δική σας απάντηση είναι ο αδιέξοδος μονόδρομος των μνημονίων της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, προς όφελος των ελάχιστων και με αποτέλεσμα την ανείπωτη δυστυχία των πολλών. 

Αυτές τις πολιτικές υπηρετεί και το προσχέδιο του Προϋπολογισμού που συζητάμε. Είναι φανερό ότι η χώρα δεν χρειάζεται απλά έναν άλλο Προϋπολογισμό σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση. Χρειάζεται και μιαν άλλη Κυβέρνηση, που μαζί με την εργαζόμενη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και στηριγμένη σ’ αυτήν, να μπορέσει να καταργήσει τα μνημόνια και να δρομολογήσει μια νέα πορεία για ουσιαστική βελτίωση της ζωής του λαού και για μια παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας ανοιχτή στο αύριο και σε πολύ βαθύτερες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές.