ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ Ν.ΒΑΛΑΒΑΝΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», 27.2.2014 

 

Από χθες είχε ήδη γίνει γνωστό ως τελεσίδικη πραγματικότητα αυτό που ψιθυριζόταν όλο το τελευταίο διάστημα. Ότι από τους 3 τελευταίους «διεκδικητές» του Ελληνικού, μετά την αποχώρηση και του Κατάρ, η Lamda Development της Οικογένειας Λάτση θα έκοβε σήμερα το νήμα της υποβολής δεσμευτικών προσφορών ολομόναχη – όπως είναι πια το περίπου τυπικό μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, από τον Ερημίτη της Κέρκυρας μέχρι τον ΟΠΑΠ και τη ΔΕΣΦΑ: Στο ξεκίνημα μεγάλος ενθουσιασμός και πολλές, κατά κανόνα διεθνείς, συμμετοχές με μια «ουρά» ελληνικών επιχειρηματικών συμπράξεων η καθεμιά να σέρνεται από πίσω, ενώ στην τελική ευθεία μια και μοναδική, εξαιρετικά υποβαθμισμένη, προσφορά: Στις καλύτερες περιπτώσεις «ξεπούλημα», δηλ. πώληση πολύ κάτω απ’ την πραγματική αξία, ενώ σε άλλες απλώς «χάρισμα» ή και «χάρισμα με προικοδότηση», συνυπολογίζοντας τις, πολλαπλάσιου κόστους και αξίας, δεσμεύσεις που αναλαμβάνει το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να καταλήξει το ισχνό αντίτιμο στον Ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην ΤτΕ για την εξυπηρέτηση ενός, όπως ξέρουν όλοι, μη αποπληρώσιμου χρέους. 

Μέχρι την ώρα που ξεκινήσαμε, δεν είχε κατατεθεί ούτε η πολυαναμενόμενη προσφορά της Lamda Development, στην οποία αυτή τη φορά ο Έλληνας «διεκδικητής» συνιστά την προμετωπίδα - και πάλι, ωστόσο, μειοψηφικός, μιας και προαναγγέλλεται ότι πίσω του κρέμεται αφανής μια μεγάλη «ουρά» από διεθνή funds, με ονόματα από αυτά που κάνουν να τρέμουν κυβερνήσεις σε διάφορα σημεία της γης τα τελευταία χρόνια. 

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τα μεσάνυχτα, που κλείνει η καταληκτική προθεσμία, θα επαναληφθεί ό,τι και για τη ΔΕΠΑ - και ο διαγωνισμός του ΤΑΙΠΕΔ θα κηρυχθεί άγονος. Αν συμβεί αυτό, θα είναι μια μεγάλη νίκη για τους κατοίκους των Δήμων Ελληνικού- Αργυρούπολης, Αλίμου και Γλυφάδας. Δε θα έχετε όμως ηττηθεί ακόμα κι αν υπάρξει τελικά η προσφορά της Οικογένειας Λάτση των λιγότερο από 70 ευρώ το τμ, κι αυτά με δόσεις, όταν η αντικειμενική του αξία σήμερα προσεγγίζει τα 20 δις και στο Μεσοπρόθεσμο μόλις το 2011 προσδοκούσαν να εισπράξουν 5 δις, για το «καλύτερο παραθαλάσσιο οικόπεδο της Μεσογείου», όπως χαρακτηριζόταν στα διάφορα επίσημα κι ανεπίσημα roadshow που οργάνωναν διαδοχικές ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις σε διάφορα σημεία της υφηλίου – 6.200 στρέμματα, 955.000 τετραγωνικά μέτρα παραθαλάσσιας ζώνης και 3,5 χιλιομέτρων ακτογραμμής και παραλίας, συμπεριλαμβανομένου και του Αθλητικού Κέντρου του Αγίου Κοσμά. Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση δεν πρέπει να θεωρήσουμε, όπως πολλοί θα το ήθελαν, ότι πρόκειται για μια υπόθεση που κρίθηκε καθοριστικά, έτσι ή αλλιώς, στο πλαίσιο συγκρούσεων μεγάλων διεθνών ιδιωτικών και κρατικών συμφερόντων, όπου κάποιοι τελικά τα «βρήκαν» και κάποιοι όχι μεταξύ τους και με την ελληνική κυβέρνηση. Όλ’ αυτά μπορεί να υπήρξαν και να υπάρχουν, αλλά καθοριστικός παράγοντας για τις κάθε λογής αποσύρσεις και οπισθοχωρήσεις πολύ μεγάλων συμφερόντων, ήταν το έδαφος που πάνω του διεξήχθηκαν αυτές οι εχθρικές ως προς τα λαϊκά συμφέροντα και ξένες ως προς τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, συγκρούσεις: Το έδαφος του ανυποχώρητου αγώνα τόσα χρόνια τώρα για ένα μεγάλο χώρο προορισμένο για τις λαϊκές οικογένειες, για τα νεαρά ζευγάρια, για τους εργαζόμενους της Αθήνας, με απρόσκοπτη και δωρεάν πρόσβαση στη θάλασσα. Αντί για ένα γκέτο πλουσίων στην παραθαλάσσια ζώνη, με κλειστά τουλάχιστον τα 2,5 χιλιόμετρα της παραλίας για τους Αθηναίους κι αυτό το τελευταίο 1 χιλιόμετρο ακτής ανοιχτό μόνο για όσους είναι σε θέση ακόμα να πληρώνουν πανάκριβα την πρόσβαση για ένα μπάνιο στη θάλασσα. 

 Μην έχετε καμιά αμφιβολία: Αν δεν ήταν τα κινήματα πόλης και οι αγώνες των κατοίκων της περιοχής εδώ και περισσότερο από 15 χρόνια και παρά την αθέτηση των δεσμεύσεων τριών διαδοχικών Πρωθυπουργών – Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου – για Μητροπολιτικό Πάρκο ψηλού πράσινου με χρήσεις ήπιας ανάπτυξης-πνεύμονα ανάσας και αναψυχής για τις λαϊκές οικογένειες ολόκληρου του Λεκανοπέδιου, το Ελληνικό θα είχε ξεπουληθεί πριν ακόμα προκύψουν Τρόικα και Μνημόνια: Κατατεμαχισμένο σε οικόπεδα και τσιμεντοποιημένο, κορωνίδα στο βωμό του real estate. Αν αυτοί οι αγώνες δεν συναντιόταν, ήδη από τα τελευταία προμνημονιακά χρόνια, με την αγωνιστική δημοτική αρχή του Χρήστου Κορτζίδη, που συμπαράσυρε σε κάθε καμπή μέχρι σήμερα και τις όμορες δημοτικές αρχές του Άλιμου και της Γλυφάδας, η υπόθεση του Ελληνικού θα είχε τελειώσει εδώ και καιρό. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αγώνες που έρχονταν από την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, το Ελληνικό δε θα είχε μπορέσει ν’ αντισταθεί στις προσπάθειες της Τρόικας και 3 διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων να στήσουν πάνω στο κύμα μια κλειστή «πόλη μέσα στην πόλη» στα πρότυπα ενός Ντουμπάι με ουρανοξύστες μέσα στη θάλασσα. Τ’ ότι ακόμα μένει ανοιχτή η δυνατότητα να φτιαχτεί, με τη βοήθεια μιας κυβέρνησης ριζικά διαφορετικής κατεύθυνσης, μιας κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ-Αριστεράς, μια στοχευμένη παρέμβαση στον τελευταίο μεγάλο χώρο ικανό να στηρίξει μια αλλαγή στο μικροκλίμα του λεκανοπέδιου, κι αυτό να συνδυαστεί με την ανάπτυξη, μέσα από φτηνά project, χώρων αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού, έρευνας, παιδείας, καινοτομίας, αξιοποίησης πολύτιμων αρχαίων ευρημάτων και ανασκαφών, με στήριξη πριν απ’ όλα σε ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις και δραστηριότητες οφείλεται στο κίνημα, σε μια αγωνιστική δημοτική αρχή, σε πολύ κόσμο απέξω και σε όλους εσάς σήμερα εδώ μέσα: Πολλούς σας θυμάμαι σ’ αυτή την υπόθεση με κατάμαυρα μαλλιά, τώρα σε όλους τους τόνους του γκρίζου. Χάρη στον ανυποχώρητο αγώνα σας, που σε κάθε στροφή πλαισιωνόταν με νεώτερους ανθρώπους, κι αυτό εξασφάλιζε ότι και σεις μένατε πάντα νέοι μαζί τους, κρατήσατε ζωντανή μέχρι σήμερα, σ’ ένα τσιμενταρισμένο και ρημαγμένο τοπίο, την προοπτική μιας πραγματικής ανάπλασης - τελικά όχι ενός πάρκου, αλλά της ίδιας μας της ζωής. 

Να είσαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση, η τρόικα και οι πανίσχυροι συνοδοί μηχανισμοί μαύρης προπαγάνδας δε θα σταματήσουν τις προσπάθειες ανεξάρτητα απ’ την έκβαση της σημερινής μέρας. 

Ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι πια κυριολεκτικά μετρημένες και επιχειρούν να πολλαπλασιάσουν τα τετελεσμένα, «σκοτώνοντας» όσο-όσο ό,τι προλάβουν απ’ τη δημόσια περιουσία. 

 Αν κατατεθεί προσφορά, θα προσπαθήσουν όσο είναι ακόμα κυβέρνηση να προλάβουν να έχουν πέσει οι υπογραφές - και πλάι στην υπογραφή του ΤΑΙΠΕΔ για πρώτη φορά και η δική τους, η κυβερνητική υπογραφή, που χάρη στην επαίσχυντη (ν)τροπολογία στο νόμο για τη διάλυση του ΕΟΠΠΥ πριν 3 βδομάδες, «δεσμεύει» όχι τους ίδιους, γιατί οι ίδιοι δε νοιάζονται, αλλά μια αυριανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/Αριστεράς, με «ρήτρες αποζημίωσης» για τυχόν καθυστερήσεις στις «επενδύσεις» λόγω ακόμη και νόμιμων πράξεων δημοσίων υπηρεσιών, όπως η πολεοδομία και η αρχαιολογία, δηλ. επειδή εφαρμόζουν ό,τι προστατευτικό έχει μείνει στο πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας. 

 Τίποτα δεν τελειώνει σήμερα, είτε έτσι είτε αλλιώς. Η δημοσκόπηση, που είδε πριν μερικές μέρες το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με την οποία το 85% των κατοίκων όχι ακριβώς των όμορων δήμων, αφού το δείγμα ξεκινούσε απ’ το Παλιό Φάληρο και τέλειωνε στην Ηλιούπολη, χώρους που ποτέ δε συμμετείχαν στην πάλη για το Ελληνικό, δε στηριζόταν μόνο στον τρόπο που διατυπώθηκαν οι ερωτήσεις σ’ έναν κόσμο πεινασμένο για δουλειά και τσακισμένο από την ανάγκη. Οφειλόταν και στην άγνοια των πολλών ανθρώπων για το τι ακριβώς συμβαίνει: Τους λένε ότι το Ελληνικό είναι ένας άδειος σκουπιδότοπος, κρύβοντας ότι έχει ήδη 480 κτίρια, τα περισσότερα από τα οποία αντί να κατεδαφιστούν, όπως τα προορίζουν, μπορούν να χρησιμοποιηθούν – με σεβασμό στην επανάχρηση αντί την καταστροφή των πόρων και στα δις ευρώ κυριολεκτικά απ’ το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, που είναι ήδη επενδεδυμένα: Κάποια τόσο πρόσφατα όσο το 2004 κι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. 

Αποκρύβοντας ευρύτερα από τους ανθρώπους ότι το Ελληνικό στεγάζει σήμερα 70 πολύτιμες κοινοφελείς δραστηριότητες, που τους «κόβουν» πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ, προκειμένου να υπακούσουν στις διαταγές έξωσης αδειάζοντας το χώρο για τους «επενδυτές» απ’ ό,τι του δίνει ζωντάνια και ζωή, ενώ περιφρουρεί και συντηρεί τόσα χρόνια τώρα τις χρησιμοποιούμενες υλικοτεχνικές υποδομές κι εγκαταστάσεις: Από τις υπηρεσίες του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης και το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού μέχρι το ΕΛΚΕΘΕ, ένα σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες, το Αθλητικό Κέντρο του Αγίου Κοσμά και το FIR Αθηνών. 

 Υπόσχονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, που δεν προκύπτουν μέσα απ’ οποιαδήποτε μελέτη, αφού περιμένουν τον «επενδυτή» να τους δώσει το δικό του ειδικό σχέδιο ιδιωτικής χωροταξίας και πολεοδόμησης για να το ανακηρύξουν σε δημόσιο συμφέρον. Δε λένε κουβέντα - αφού ανακάλυψαν ότι αυτό που λείπει από τη Νότια Αθήνα είναι τα Mall - για τα χιλιάδες λουκέτα που θα πέσουν και τις δεκάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας στους εμπορικούς δρόμους των Νοτίων, από το Παλιό Φάληρο και τον Άλιμο μέχρι το Ελληνικό και τη Γλυφάδα. Όπως ακριβώς έγινε στο Μαρούσι, όπως ακριβώς γίνεται στον Άγιο Δημήτριο. 

Δε λένε κουβέντα για τις ζυγισμένες και υπαρκτές θέσεις εργασίας με υψηλή προστιθέμενη αξία μιας, ήπιας και συνδεδεμένης με το Πάρκο και τις υπαρκτές σημερινές αλλά και αυριανές δραστηριότητες, ανάπτυξης κόντρα στην εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζεται και κάθε φορά διαψεύδεται όποτε εγκληματούν σε βάρος των κοινωνικών αναγκών και των λαϊκών συμφερόντων. 

Για όλα αυτά δεν υπάρχει κανείς άλλος να μιλήσει παρά εμείς. Κόντρα στις επιχειρήσεις χειραγώγησης απληροφόρητων για την πραγματικότητα ανθρώπων, να υψώσουμε ένα απελευθερωτικό κύμα πληροφόρησης για το τι είναι αλήθεια και πραγματικό. Κόντρα στις προσπάθειες να στρέψουν άνεργους ενάντια σ’ εργαζόμενους, τους κατοίκους μιας περιοχής κόντρα στους κατοίκους της άλλης, να υψώσουμε την αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζομένων, που στην πραγματικότητα δεν τους χωρίζει τίποτα κι έχουν από κοινού να κερδίσουν, ιδιαίτερα στο σημερινό κατώφλι απόγνωσης, έναν κόσμο ολόκληρο. Τον κόσμο των σκεπτόμενων και αγωνιζόμενων, χειραφετημένων ανθρώπων. 

Είναι στο χέρι σας να ορθώσετε ένα τείχος αγωνιστικών δημοτικών αρχών, με την Ελένη Μπελιά στον Άλιμο, με τον Τάσο Ταστάνη στη Γλυφάδα, με το Χρήστο Κοκοτίνη στην Ηλιούπολη, πλάι στον πολύ δικό μας Χρήστο Κορτζίδη στο Ελληνικό- Αργυρούπολη. Είναι στο χέρι όλων μας μέσα απ’ αυτή τη μάχη η Περιφέρεια της Αθήνας, η μισή χώρα, ν’ αναδυθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της με μια αγωνιστική αρχή, με τη Ρένα Δούρου. Κι είναι στο χέρι όλων μας οι ευρωεκλογές να ανοίξουν την τελευταία πράξη ανατροπής αυτής της πολιτικής, που κατέστρεψε τη χώρα και διάλυσε τις ζωές των ανθρώπων. Είναι στο χέρι μας τελικά το Ελληνικό να γίνει η εμβληματική ναυαρχίδα όχι μιας ήττας, αλλά ενός έτσι κι αλλιώς ωραίου, αλλά και τελικά νικηφόρου αγώνα. 

Όπως λέει κι ο τίτλος της σημερινής συγκέντρωσης: «Το Ελληνικό δεν πωλείται.» 

Για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα 

Καλή νίκη σε όλα τα μέτωπα!