ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ 1η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

 

«Σε Ένωση Λιτότητας μετέτρεψαν οι κυρίαρχες πολιτικές

την Ευρωπαϊκή Ένωση» 

Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη της Ρώμης 

Η βουλευτής Β΄ Αθήνας και υπεύθυνη Εξωτερικής Πολιτικής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη κατά τη διάρκεια της Διακοινοβουλευτικής Διάσκεψης για το Άρθρο 13 της Συνθήκης για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, που διεξήχθη στη Ρώμη (29-30.9.2014) στο πλαίσιο της τρέχουσας εξάμηνης Ιταλικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη θεματική ενότητα της 1ης μέρας (29.9.2014) με τίτλο «Ευρωπαϊκός δρόμος για την ανάπτυξη: εφαρμόζοντας επενδύσεις και μειώνοντας τις ανισότητες» έκανε την ακόλουθη ομιλία:

«Αποτελεί όντως θετικό οιωνό ότι η Ιταλική Προεδρία έθεσε για συζήτηση ένα αριθμό ανοικτών ερωτημάτων σχετικά με τέτοια κρίσιμα θέματα, όπως η έλλειψη ανάπτυξης ή η βόμβα της ανισότητας. Το δεύτερο συζητείται σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο όχι επειδή φύσηξε ο άνεμος κάποιου ιδανικού εξισωτισμού και συμπαρέσυρε και ανθρώπους που χαράζουν πολιτική, αλλά επειδή μια μεγάλη σειρά μελετών αναγνωρίζει πλέον τη γοργά αυξανόμενη ανισότητα ως τον κρίσιμο παράγοντα για το δραστικό περιορισμό της ανάπτυξης.

Η Ιταλική  Προεδρία κάνει ακριβώς το αντίθετο από ότι έκανε η Ελληνική, που αποδέχτηκε κάθε ζήτημα της κυρίαρχης πολιτικής ως δεδομένο και ανεπίδεκτο αλλαγής. Κι όμως, είναι ακριβώς αυτές οι κυρίαρχες πολιτικές - η Ελλάδα έχει μετατραπεί στο υποδειγματικότερο πειραματόζωο τους -, εκείνες που - σύμφωνα με την ορολογία του Μανιφέστου των έξι διεθνών οικονομολόγων με τίτλο "Το θέμα της αλλαγής - Κάλεσμα για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη", που αναφέρθηκε ήδη (σ.σ.: από την Πρόεδρο της Ιταλικής Βουλής) - μετέτρεψαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε "Ένωση Λιτότητας".

Γι’ αυτό το λόγο:

 Πρώτον, δεν πρόκειται (σ.σ.: όπως αναφέρεται στο Ιταλικό κείμενο) για θέμα επαρκών ή μη πολιτικών, αλλά για θέμα αλλαγής αυτών των πολιτικών.

Οι πολιτικές λιτότητας δεν απέτυχαν απλώς, αλλά αποδείχτηκαν σκέτη καταστροφή: Διακινδυνεύοντας σήμερα μια δεύτερη κατρακύλα της Ευρωζώνης στην ύφεση κι έχοντας οδηγήσει χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, σε καταστάσεις όπου το 30 % του πληθυσμού και οι μισοί νέοι άνθρωποι δε μπορούν να βρουν δουλειά.

Ακόμα παραπέρα, προκειμένου να μπορέσει να επιβληθεί η λιτότητα, οι δημοκρατικές διαδικασίες, ανάμεσα τους και οι κοινοβουλευτικές, όπως ξέρουμε όλοι πολύ καλά, κατάντησαν να μοιάζουν με γελοιογραφίες.

Η λιτότητα και τα εργαλεία επιβολής της, όπως η Τρόικα και ολόκληρο το νομικό οικοδόμημα που δημιούργησε στις χώρες με μνημόνια, πρέπει να εξαφανιστούν.

Δεύτερον, το θέμα δεν είναι αν τα εργαλεία που δημιουργήθηκαν επαρκούν για να επιτευχθεί η ανάπτυξη, καθώς αρχικά μεν φτιάχτηκαν για να διασώσουν το χρηματιστικό κεφάλαιο και τις μεγάλες πολυεθνικές, μετατρέποντας μια τραπεζική κρίση σε κρίση δημοσίου χρέους, ενώ σήμερα κύριος στόχος τους είναι η απομόχλευση της "μαύρης τρύπας" του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος με κόστος τη συνέχιση του στραγγαλισμού της πραγματικής οικονομίας.

Ας παραδεχτούμε ότι αυτά τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκε ότι:

- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη βασισμένη αποκλειστικά στις εξαγωγές, δηλ. χωρίς τη δημιουργία εσωτερικής ζήτησης που να στηρίζεται στην αύξηση της παραγωγικότητας αντί της ανταγωνιστικότητας. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δουλειά και τη συλλογική διαπραγματευτική δύναμη που θα τους επιτρέψει να πετύχουν αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες ζωής, με πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία, σε συντάξεις και στην αναψυχή για όλους, αντί για το "πάνω" μικρό τμήμα της κοινωνίας μόνο.

- Δε μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής οικονομίας, αν οικονομικός στόχος παραμείνει μια "ανάπτυξη χωρίς χρηματοδότηση" (creditless growth).

- Θα συνεχιστεί η κατάσταση ανυπαρξίας επενδύσεων για ανάπτυξη, αν τα κυρία θεσμικά όργανα της ΕΕ συνεχίσουν μια πολιτική άρνησης της χρήσης των δημοσίων μέσων για επενδύσεις, δηλ. τόσο των προγραμμάτων δημοσίων δαπανών και δημοσίων επενδύσεων όσο και των δημοσίων δομών - πριν απ´ όλα των δημοσίων τραπεζών, αλλά και των υπό ιδιωτικοποίηση εναπομείναντων δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, ξεκινώντας από τον τομέα της ενέργειας - ως κυρίων εργαλείων για επίτευξη αυτού του στόχου.

Στην Ελλάδα σήμερα, αντιθέτως, όλα αυτά τα εργαλεία εξουδετερώνονται ή καταστρέφονται συστηματικά ένα- ένα υπό την καθοδήγηση των Μνημονίων και της Τρόικας.

Στο σημερινό πολυπολικό κόσμο η Ευρώπη μένει όλο και περισσότερο πίσω, με τεράστιο κόστος για τους εργαζόμενους της και για τις χώρες της, ξεκινώντας από το Νότο.

Αξίζει τον κόπο για όλους μας, να αγωνιστούμε για να υπάρξει μέλλον - κι αυτό δε μπορεί να είναι παρά ένα διαφορετικό μέλλον. Για να είμαστε αποτελεσματικοί, ας αγωνιστούμε συντεταγμένα και συντονισμένα. Για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, ας αγωνιστούμε μαζί!»