Το μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ, της Νάντιας Βαλαβάνη - Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών, 4.7.2015

Από το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος

στη Λαϊκή Ενότητα

Το μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ

                                                 Της Νάντιας Βαλαβάνη

Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών, 4.7.2015

Συγχωρέστε με αν σήμερα μιλήσω με κουβέντες λιγότερο συμβατικές.

Μόλις μια μέρα μας χωρίζει πριν από τούτη την κορυφαία δημοκρατική αναμέτρηση: Θα κρίνει αν λαός και χώρα παραμείνουν βυθισμένοι στο μακρύ μνημονιακό χειμώνα. Ή, αντίθετα, θα οπλίσουν το χέρι της κυβέρνησης με εκείνο «το μεγάλο Όχι*», που θα επιτρέψει μια συμφωνία με, έστω μισάνοιχτο, ένα παράθυρο. Για απεμπλοκή της χώρας από το καθεστώς αποικίας χρέους και επιτροπευόμενης διακυβέρνησης. Για απελευθέρωση των ανθρώπων απ’  το είδος της ημιζωής, που είδε το φως με τις ουρές ανάγκης και φόβου έξω από τα ATM, αλλά βιώνεται καθημερινά μακριά απ’  τις τηλεοπτικές κάμερες, μια χαμοζωή που ξοδεύεται χωρίς προοπτική κι ελπίδα.

Εξάλλου είμαστε ήδη πέρα από το λόγο: Είναι λες και σ’  αυτή την σύντομη προεκλογική εκστρατεία όλα έχουν ήδη ειπωθεί, νούμερα κι υποθέσεις, ψέματα κι αλήθειες.

Με προπαγάνδιση του ΝΑΙ σχεδόν από κάθε ΜΜΕ, μ’  ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις «μικρών», σημειώνεται η πιο θρασύτατη άμεση παρέμβαση «απέξω». Αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι «θεσμοί» μπορεί να πήγαν στα λόγια  ένα βήμα παραπέρα προεκλογικά, ώστε πλέον να διαβεβαιώνουν καλοκάγαθα τον ελληνικό λαό πως με τα τελεσιγραφικά κείμενα, που αναφέρονται στο ψηφοδέλτιο πλάι στο «Δεν εγκρίνεται/ Όχι» «Εγκρίνεται/ Ναι», δεν κόβονται  μισθοί και συντάξεις, προκαλώντας τους καγχασμούς των παριστάμενων δημοσιογράφων. Μπορούσαν όμως να διαστρέφουν την πραγματικότητα τόσο άνετα, επειδή «μέσα» ήδη «έκαναν παιχνίδι»: Κόβοντας τον ELA τη βδομάδα του δημοψηφίσματος, ποντάροντας όχι στα λόγια, αλλά στην πιο «μαύρη» προπαγάνδα: Στον εκβιασμό της πράξης. Αυτής με τα 60αρια στα ΑΤΜ.

Εξάλλου πρόκειται για μια προεκλογική περίοδο απολύτως σουρεαλιστική.

Όταν μέχρις ότου οι ίδιοι οι «θεσμοί» αναρτήσουν τα δυο κείμενα αναφοράς στη σελίδα της Κομισιόν αναλαμβάνοντας πρακτικά την πατρότητα τους, οι εγχώριοι πλασιέ τους - αυτοί που διαβεβαίωναν ότι θα ψηφίσουν ότι νάναι, φτάνει από τους «θεσμούς» νάναι -, στη συζήτηση στη Βουλή χαρακτήριζαν τα κείμενα στο ψηφοδέλτιο ανύπαρκτα, non parer σε μια κυβερνητική επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Αυτό, λέγανε, φαίνεται και απ’  τ’  ότι είναι ανυπόγραφα. Λες και δεν ξέρουν ότι επειδή είναι κείμενα δανειστών, πέραν του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», δε μπορούν να τα νομιμοποιήσουν με την υπογραφή τους αυτοί που τα επιβάλλουν. Τα νομιμοποιεί με την υπογραφή του, τη στιγμή που τη βάζει, αυτός στον οποίο επιβάλλονται.

Κι έφτασε το «μέτωπο» του ΝΑΙ, οι κατήγοροι των «ψεκασμένων», να γίνονται κήρυκες των πιο αδιάντροπων θεωριών συνωμοσίας, ανακαλύπτοντας «γιάφκες δραχμής» μέχρι και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους… Προπαντός, όμως, σαλπίζουν την πιο ανυπόκριτα άνευ όρων συνθηκολόγηση. 

Όταν η ΓΣΕΕ ψηφίζει ΝΑΙ στη συνέχιση του μνημονιακού εργασιακού χειμώνα για τα δικαιώματα των εργαζόμενων ανθρώπων και το Υπουργείο Εργασίας ΟΧΙ.

Και την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο πανγερμανικό συνδικάτο του ιδιωτικού τομέα, αυτό της IG Metall, στο προχθεσινό συνέδριο του καλεί   «τις ελληνίδες κι έλληνες συναδέλφους» με ψήφισμα του: «Πείτε ΟΧΙ στον εκβιασμό της Κομμισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Πείτε ΟΧΙ στη συνέχιση της κοινωνικής αποδόμησης. Μαζί για μια δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη προς το συμφέρον των εργαζομένων της!»

Όταν η ΠΑΣΕΓΕΣ ζητά απ’  την Αναπληρώτρια Υπουργό Οικονομικών ραντεβού παραμονή του δημοψηφίσματος μ’  αίτημα να εξηγηθεί απ’  το Υπουργείο που θα βρουν οι αγρότες ρευστότητα για να καλλιεργήσουν: Οι αγρότες που, μετά το «καταβρόχθισμα» της Αγροτικής Τράπεζας απ’  την Πειραιώς ως μνημονιακή υποχρέωση, καλλιεργούν με «ειδικό» επιτόκιο 8%. Και με το κείμενο στο ψηφοδέλτιο μετατρέπονται σε «επιχειρηματίες»  χωρίς οποιαδήποτε διάκριση: Με 26% φορολόγηση από το πρώτο ευρώ για νέους και μεγαλύτερους, συμπεριλαμβανομένων επιδοτήσεων και αποζημιώσεων. Με κατάργηση του ειδικού καθεστώτος στο αγροτικό πετρέλαιο…

Σήμερα είναι η στιγμή που οι «θεσμοί», στερώντας τη ρευστότητα απ’  τις τράπεζες, επιδιώκουν να δημιουργήσουν μέσα στο λαό ένα είδος παβλοφικού αντανακλαστικού για το ΝΑΙ: Ακούγοντας το καμπανάκι, αμέσως να φαντασιώνεται «…ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος ήρθε η στιγμή της πληρωμής κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι…**»

Σίγουροι ότι έτσι οι άνθρωποι γίνονται χειραγωγήσιμοι, επειδή: «Ο άνθρωπος είναι μαλακός / χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος / και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα / στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους. / Σαν έρθει ο θέρος / προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’  άλλο χωράφι / άλλοι φωνάζουν για να ξορκίσουν το δαιμονικό / άλλοι μπερδεύονται μες στα αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.»

Είναι όμως στ’  αλήθεια έτσι – ή μόνο έτσι – ο άνθρωπος; «Αλλά τα ξόρκια τ’  αγαθά τις ρητορείες / σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις; / Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα; / Μήπως είναι αυτό που μεταδίδει τη ζωή; / Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.»

Κι έτσι έρχεται ο καιρός που τα υπόγεια ρεύματα, οι υπόγειες αντιστάσεις μιας κοινωνίας που απέδειξε ότι παραμένει ζωντανή, χρειάζεται να αναδυθούν μέσα απ’  την καταθλιπτική μιντιακή μονοτονία του ΝΑΙ.  Αντιμέτωποι με «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί στο κλουβί του», χρειάζεται να ορθωθεί «Il gran rifiuto», το μεγάλο ΟΧΙ.

Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία γίνεται εκλογική διαδικασία με κλειστές τράπεζες. Ένα τέτοιο ΟΧΙ, μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία, που είναι πριν απ’  όλα αξίες υλικές. Γιατί πόσο αξιοπρεπής κι ελεύθερος μπορείς να παραμείνεις καταδικασμένος σε μια εξαθλίωση δίχως τέλος;

Τελικά, σε τέτοιες συνθήκες, «οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά.»

………………………………………………………………………………

Οι στίχοι είναι απ’ τα ποίηματα  «Che fece … il gran rifiuto» (*) του Κ.Καβάφη και «Τελευταίος σταθμός» (**) του Γ.Σεφέρη.

                               ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

        ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ;

                                                                  

                                                                της Νάντιας Βαλαβάνη

Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση

της «Εφημερίδας των Συντακτών», 26.8.2015

Στο ανεμόδαρτο, μετά την υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου, πολιτικό τοπίο της χώρας κι εν μέσω ενός διεθνούς κραχ μ’  έντονο άρωμα από την παγκόσμια κρίση του 2009, το πώς συμπεριφέρεται πολιτικά ο καθένας μας έχει πολύ μικρότερη σημασία από το τι προσδοκούμε και τι μπορούμε να κάνουμε ως πολιτικό συλλογικό υποκείμενο.

Ωστόσο, ο καθένας μας είναι ανάγκη να μιλήσει καταρχήν προσωπικά.

Εκλέχτηκα βουλευτής με έναν ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε στη χώρα μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να είναι αυτό που έλεγε τ’  όνομα της: Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας για απεμπλοκή της χώρας από τα μνημόνια και  για δραστικό περιορισμό ενός χρέους που σήμερα καταβροχθίζει και την τελευταία ικμάδα της. Έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί σταδιακά στα πόδια της η μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, να πάρουν αποφασιστική ένεση ζωής δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και, προπαντός, να μείνουν στην Ελλάδα και να δώσουν τη μάχη για επιβίωση και παραγωγική ανασυγκρότηση οι νέοι, η πιο μορφωμένη γενιά που έχει ποτέ γαλουχήσει αυτός ο τόπος.

Στη διάρκεια του πρώτου 5μηνου αυτής της κυβέρνησης υπήρξαν πολλές ελπιδοφόρες στιγμές, όλες συνδεμένες με καταργήσεις ή καθυστερήσεις εφαρμογής ακραίων μνημονιακών ρυθμίσεων και με «μονομερείς» νομοθετικές πρωτοβουλίες ανακούφισης των ανθρώπων, υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, επανεκκίνησης της οικονομίας. Η κορυφαία πολιτική και κοινωνική μάχη, το συγκλονιστικό δημοψήφισμα που «έβγαλε» ένα τέτοιο αδιαμφισβήτητο ΟΧΙ «ωθώντας» εκατομμύρια ανθρώπους και προπαντός νεολαία στο προσκήνιο, σε μοναδικές στην πολιτική ιστορία του σύγχρονου κόσμου εκλογικές συνθήκες, με κλειστές τράπεζες, έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο τον δρόμο πού θα έπρεπε να βαδίσει η κυβέρνηση μια βδομάδα αργότερα, αντιμέτωπη με το «σφαγείο» των Βρυξελλών. Χάραξε ταυτόχρονα και τον οδικό χάρτη που καλούμαστε να βαδίσουμε όσοι αρνηθήκαμε να ακολουθήσουμε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη στροφή της στον δρόμο του εξωραϊσμού του μνημονιακού καθεστώτος εκατοντάδων νόμων των τελευταίων πέντε χρόνων. Το σημερινό, πιο κρίσιμο σε όλη αυτή την περίοδο κυριαρχίας των μνημονιακών πολιτικών, σημείο καμπής δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι αυτό το καθεστώς, αντί να αποδομηθεί, τσιμεντάρεται τώρα μέσω του πρόσφατα κοινοβουλευτικά «εγκεκριμένου» Τρίτου Μνημόνιου: Xάρη στον καταλυτικό ρόλο μιας κυβέρνησης ταγμένης στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.   

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν τώρα όλοι εμείς, για να σφραγίσει τις εξελίξεις, κόντρα σε ό,τι έχει δρομολογηθεί κυρίαρχα απ’  τον Ιούλιο, αυτό που εκφράστηκε στο συγκλονιστικό αποτέλεσμα  του δημοψηφίσματος; Τι πρέπει να κάνουμε πριν κλείσει, ανεπανόρθωτα για το λαό και ίσως για πολλές δεκαετίες, το ιστορικό παράθυρο που άνοιξε τόσο ώστε να περάσει από μέσα του η πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση της Αριστεράς, όποια κι αν ήταν η κατάληξη της;

Η πρώτη απάντηση σ’ αυτό σήμερα περνάει μέσα από τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στο πλαίσιο των δρομολογημένων «εκλογών-express». Express, ακριβώς για να μην υπάρξει χρόνος ουσιαστικότερης συζήτησης, αλλά και κοινωνικών εξελίξεων που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το επιζητούμενο αποτέλεσμα: Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη, να «νομιμοποιηθεί» ένας μικρότερος ή μεγαλύτερος συνασπισμός κομμάτων που θα εγγυηθεί την εφαρμογή ενός προγράμματος που όλοι – δανειστές, απελθούσα κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση» - ξέρουν ότι δεν είναι «βιώσιμο», άρα θα «αποσταθεροποιηθεί»: Στη χειρότερη περίπτωση, μέσω της λαϊκής απόγνωσης.     

Αντίθετα με το αφήγημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά το οποίο  τα λαϊκά στρώματα θα υποφέρουν κατά τι λιγότερο αν εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές το κόμμα που κατεξοχήν τις καταπολέμησε, οι δυνάμεις που «καταψήφισαν» μέσα κι έξω από τη Βουλή σε όλη τη χώρα το Τρίτο Μνημόνιο, δεν είχαν κάποιες διαδικασίες συνάντησης, διαλόγου και συνομολόγησης κοινών προγραμματικών θέσεων άλλων από το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η βασική αδυναμία χρειάζεται να ξεπεραστεί – αναγκαστικά όχι σε βάθος, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μετεκλογικά – μέσα στις ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές.

Μερικές θέσεις, λοιπόν, στο πλαίσιο ενός διαλόγου που πρέπει να παραγάγει αποτελέσματα μέσα στα επόμενα 24ωρα: 

Πρώτο, απευθυνόμαστε πολιτικά στο «όλον» ΟΧΙ, και όχι σε ένα μόνο, έστω και το πιο συνειδητοποιημένο, μέρος του. Απευθυνόμαστε ακόμα και σ’ αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ με επιφυλάξεις και φόβους: Σε συνθήκες κλειστών τραπεζών, κυριάρχησε ακόμα και σ’  αυτούς η ανάγκη αντίστασης σε ό,τι ισοπέδωσε εκατομμύρια ζωές. Αυτό είναι κυρίαρχα, από μεριάς των λαϊκών δυνάμεων, το ζητούμενο στην κοινωνική και πολιτική μετεκλογική κατάσταση.

            Δεύτερο, η προτεραιότητα προφανώς δεν είναι ένα λεπτομερές κυβερνητικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας. Το ρεαλιστικά ζητούμενο είναι μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα, ικανή να κινητοποιήσει με αποτελεσματικότητα λαϊκές δυνάμεις και να βοηθήσει ώστε να ενισχυθεί η πρωτοβουλία και η αυτενέργεια στο πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Γι’ αυτό χρειάζεται περισσότερο να υπάρξει μια συνομολογημένη απ’  όλους κοινή κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα μπορούν να βρεθούν μετεκλογικά μέσα από διαδικασίες σε βάθος.

            Τρίτο, εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία υπήρξε η δημιουργία, σε ουσιαστικά προεκλογικές συνθήκες, της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας της Λαϊκής Ενότητας. Αυτό έδωσε μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να παρακαμφθούν «Χρυσή Αυγή» και «Ποτάμι» ως προς την τρίτη διερευνητική εντολή – όχι βέβαια για τη δημιουργία κυβέρνησης. Είναι φανερό ότι η Λαϊκή Ενότητα θα δώσει τον τόνο και θ’  αποτελέσει βασικό κορμό του εκλογικού σχήματος των δυνάμεων αντίστασης στην κυρίαρχη σημερινή πολιτική πριν και μετά τις εκλογές. Είναι όμως επίσης φανερό ότι στον χώρο του ΟΧΙ και στις ζυμώσεις για την πλατιά εκλογική έκφρασή του κινούνται ομάδες, κινήσεις και προσωπικότητες εκτός πλαισίου Λαϊκής Ενότητας. Όλος αυτός ο κόσμος, που εντάσσεται επίσης στις πιο ζωντανές δυνάμεις του ΟΧΙ, δεν είναι σωστό να κληθεί απλώς να «συμπορευτεί» σε παράλληλα, συνεργαζόμενα, σχήματα. Κατά τη γνωστή ρήση, είναι σαν να πετάμε μαζί με τ’  απόνερα της μπανιέρας και το μωρό, στη συγκεκριμένη περίπτωση την εξαιρετικά σημαντική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τη δημιουργία του- ας πούμε- «ενιαίου», κόμματος. Δεν είναι δυνατόν «λιγότεροι» σήμερα απ’ ό,τι «χωρούσε» ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, να μη «χωρούν», πολιτικά και κοινωνικά, σε μια νέα πολιτικοκοινωνική μετωπική ομπρέλα, που μπορεί να μετεξελιχθεί μετεκλογικά σε συνασπισμό. Η προτεινόμενη «συμπόρευση» όλων των υπόλοιπων σε σχήματα φτιαγμένα κυριολεκτικά στο πόδι δεν αποτελεί στοιχειωδώς σοβαρή αντιμετώπιση.

Τέταρτο, προσωπική μου γνώμη, που έχω εκφράσει διαχρονικά σε δεκάδες  άρθρα μου, είναι ότι η δυναμική του τότε ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε αποφασιστικό βαθμό στην αυτενέργεια και στην ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων ανένταχτων ανθρώπων. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προέρχονταν από τη συρρίκνωση ή διάλυση αριστερών κομμάτων, οργανώσεων και κινημάτων της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, οι περισσότεροι αποσυρμένοι από την ενεργή πολιτική πάλη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Είναι φανερό ότι σε μια περίοδο – που πρέπει πάση θυσία ν’ αποφευχθεί η μετατροπή της σε «εποχή»  αποστράτευσης, πρέπει να προσφερθεί ευρύ πεδίο αυτενέργειας όχι μόνο των μεγαλύτερων σε ηλικία, αλλά κυρίως αυτών που σφράγισαν με τον πιο καταλυτικό τρόπο το συγκλονιστικό ΟΧΙ: Των νέων ανθρώπων, του πιο μαχητικού, αλλά ταυτόχρονα πιο ευάλωτου σε κινδύνους αποστράτευσης λόγω απογοήτευσης, κοινωνικού στρώματος. 

Η παραπάνω σχετική εμπειρία υποβαθμίστηκε και υποτιμήθηκε στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ από το σύνολο των συνιστωσών του, ενώ το «ενιαίο» κόμμα λειτούργησε σαν χωνευτήρι των πάντων. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ένα «χαλαρό» εκλογικό μετωπικό σχήμα δίνει τη δυνατότητα έκφρασης όλων χωρίς να γίνεται αναγκαστικός δεξιόστροφος ή αριστερόστροφος «κορσές», ενώ παραμένει ανοιχτό σε μια σε βάθος συζήτηση μετεκλογικά.

Πέμπτο, αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικές οργανώσεις και άνθρωποι που φαίνεται ότι αποφασίζουν μια πορεία προς το κίνημα και τους αγώνες με ταυτόχρονη απόσυρση από εκλογικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στερώντας από ένα μετωπικό εκλογικό σχήμα ακόμα και τους εξαιρετικά αξιόλογους και καταξιωμένους στις τοπικές κοινωνίες βουλευτές τους. Πρέπει ν’  αγωνιστούμε ώστε να μην υπάρξουν τέτοιες πολύ σημαντικές απώλειες.

Έκτο, αυτό δε μπορεί παρά να εκφραστεί και στις διαδικασίες. Είναι ακατανόητη η σπουδή που καταγράφεται σε βασικές επαρχιακές πόλεις για ζυμώσεις συγκρότησης ψηφοδελτίων - που είναι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς υπάρχει λίστα κι όχι σταυρός -, όταν ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί διαδικασίες για το ποιο θα είναι το εκλογικό σχήμα. Όταν ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ κάνει εκλογές-express, η δική μας δύναμη είναι ν’  αξιοποιήσουμε τα λίγα 24ωρα που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια μιας συζήτησης για το τι ακριβώς, πώς και με ποιους πάμε να το κάνουμε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τη Λάρισα, τα Ιωάννινα και σε κάθε γωνιά της χώρας, αντί να δημιουργούνται τετελεσμένα.

Η Αριστερά πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμη, αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πρέπει όμως να είναι και έξυπνη. Και όσο το δυνατό πιο στενά συνδεδεμένη με τη ζωντανή, ρέουσα και σήμερα πιο πρωτότυπη απ’  οποιεσδήποτε επεξεργασίες και συλλήψεις του «κοινωνικού εργαστηρίου», πραγματικότητα.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Σήμερα το μεσημέρι η βουλευτής Β’ Αθηνών Νάντια Βαλαβάνη συναντήθηκε στη Βουλή με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Δημήτρη Στρατούλη. Μετά τη συνάντηση έκανε στους δημοσιογράφους την ακόλουθη δήλωση:

«Θα σας πω ότι συμπαρατάσσομαι με την προσπάθεια συγκρότησης του πλατιού εκλογικού μετώπου  της Λαϊκής Ενότητας  ενάντια στις πολιτικές που πέντε χρόνια τώρα καταστρέφουν το λαό και τη χώρα  και τσιμεντάρει σήμερα το Τρίτο Μνημόνιο.

Αυτό το Μέτωπο χρειάζεται να εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ, δηλαδή όλους τους Έλληνες πολίτες που, και με τους φόβους με τις αμφιβολίες τους, έκαναν το μεγάλο ριζοσπαστικό άλμα  στις 5 Ιουλίου.

Πρέπει να εκφράσει τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, πατριώτες και δημοκράτες, που με τεράστια αυτενέργεια  και ανιδιοτέλεια μπόρεσαν να σφραγίσουν με τέτοιο συγκλονιστικό τρόπο και να δώσουν αυτό το ΟΧΙ  στις πιο δύσκολες συνθήκες  στην εκλογική ιστορία του κόσμου, με κλειστές τράπεζες, στο δημοψήφισμα.

Και πρέπει να συγκροτηθεί με τις πιο πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες,  με μεγάλο σεβασμό  στις απόψεις  όλων των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων που το απαρτίζουν. Και αυτός ο σεβασμός και οι πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες  πρέπει να εκφραστούν επίσης στον τρόπο συγκρότησης των ψηφοδελτίων, που είναι μια πολύ μεγάλη ευθύνη από τη στιγμή που δεν υπάρχει  ο σταυρός, αλλά πρόκειται για λίστες. Και βέβαια πρέπει να υπάρχει  όσο το δυνατόν συλλογικότερη εκπροσώπηση.

Είναι φανερό επίσης ότι χρειάζεται ένα απλό, ρεαλιστικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα μπορέσει να εξηγήσει το πως θα γίνει δυνατό να υπάρξει μια πραγματική, σημαντική και μεγάλη αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή μετά τις εκλογές,  τέτοια που να εξασφαλίζει όρους, τουλάχιστον σε μια επόμενη φάση,  διαφυγής από τη φυλακή των Μνημονίων και αποκατάστασης της ελπίδας  και της  ανάτασης  που γνωρίσαμε τους πρώτους μήνες  μετά το Γενάρη. Αυτές  που έκαναν τα πάντα δυνατά, γιατί τα πάντα  μπορούν να είναι ανοιχτά και δυνατά. Και είναι στο χέρι όλων μας να γίνουν έτσι.»

Αθήνα, 28.8.2015