Η θυμωμένη τέχνη μιλά

ΘΥΜΩΜΕΝΗ  ΤΕΧΝΗ

Θυμώνουμε

     Όταν το κράτος ξεπουλά τον πολιτισμό

 Όταν αναγορεύουν σε υπέρτατη αξία το χρήμα, την εκμετάλλευση,

      την ευτέλεια

           Όταν ο πολιτισμός γίνεται αντικείμενο συναλλαγής

           Όταν η «τέταρτη εξουσία» αντί να ελέγχει, διαπλέκεται με τους

  ελεγχόμενους

 Όταν η τηλεόραση υποκαθιστά και υπονομεύει τους

       δημοκρατικούς θεσμούς

           Όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πράγματα δε μπορούν

ν’ αλλάξουν

Θυμόμαστε

        Τους ξεχασμένους, μέσα στα reality μιας εικονικής

πραγματικότητας, στίχους των πεθαμένων ποιητών…

           

Ξαλάφρωσα από κάθε περιττό, απ’  τη μεγάλη αγγάρεια να στοχάζομαι, να          

                                                                                           μιλάω και να γράφω

Οι κούφιοι άνθρωποι…

Την ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων

          Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες

          Πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα, στο παραμικρό

                                                                                                σφύριγμα του κέρδους

          Τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του ανθρώπου που κατάντησε κι αυτός

                    πραμάτεια

 

Αυτοί που σας κλέβουν το ψωμί απ’ το τραπέζι κηρύττουν τη λιτότητα

          Αυτοί που σας κλέψαν το βιβλίο που βρισκόταν κάτω απ’  τη φασκιά σας

          Σας κατηγορούνε ότι μείνατε αδιάβαστοι     

Οι χορτασμένοι μιλούν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που

                                                                                                  θα ’ρθουν

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε

Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες

Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.

Εδώ οι επίγονοι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους

Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες

Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα

Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι

                                                                                                                    μέσα

          Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να

                                                                                                            στεγνώνει

          Πάρτο σημαία της ζωής να σαβανώνει το θάνατο

          Φτάνει ν΄ ανθίσει μόνο

λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη…

Στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα φιλιούνται

Μεγάλες ειδήσεις χτυπούσαν με τις γροθιές τους τις πόρτες

            Α, τούτος ο άνεμος δε θέλει να σωπάσει. Φυσάει, φυσάει, φυσάει,

            Ανακατεύει τις φωνές και τις σελίδες της Ιστορίας

            Ανακατεύει τις σπίθες απ’  τις πυρκαϊές του κόσμου

            Τραντάζει ένα μεγάλο δάσος ελπίδες

            Ξεσκίζει τις σημαίες των Υπουργείων.

            Χρόνια τώρα, κι ακόμα να σωπάσει.

            Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό

            Και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν

            Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία…

 

Μιλάμε με την τέχνη μας για όλα αυτά που μας θυμώνουν

 

Ενώνουμε τη φωνή μας

με όσους θέλουν ένα κόσμο διαφορετικό

Όλοι μαζί έχουμε πολύ πιο δυνατή φωνή

                    Ν΄ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ!   

   

Οι ενότητες στίχων ανήκουν σε διαφορετικά έργα και κατά σειρά εμφάνισης στους ποιητές: Κώστα Βάρναλη, T.S.Eliot, ΓιώργοΣεφέρη, Βertolt Βrecht, Μανώλη Αναγνωστάκη, Γιάννη Ρίτσο, Νίκο Καββαδία, Αντρέα Κάλβο