3.9.2018 Δελτίο Τύπου - ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Ν.ΒΑΛΑΒΑΝΗ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ 4ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΟΡΟΥΜ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ - ΒΥΡΗΤΟΣ 29.7.2018

                                            Δελτίο Τύπου

          

             Η Ν.ΒΑΛΑΒΑΝΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ 4^Ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΡΟΥΜ 

                         ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Μετά από πρόσκληση του Αραβικού Κέντρου Επικοινωνίας και Αλληλεγγύης, η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη  συμμετείχε στο άνοιγμα του «4^ου Διεθνούς Φόρουμ για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη», που συνήλθε στη Βηρυτό την Κυριακή, 29 Ιουλίου 2018.

Στη συνάντηση συμμετείχαν 500 προσωπικότητες και εκπρόσωποι όλων των παλαιστινιακών οργανώσεων και πολλών κομμάτων του αραβικού κόσμου, λαϊκοί και κληρικοί, σουνίτες, σιίτες και χριστιανοί όλων των δογμάτων, καθώς και δεκάδες ξένοι, ανάμεσα τους ένας σημαντικός αριθμός αμερικανοεβραίων, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου Πρίνστον, Richard Anderson Falk. O Falk υπήρξε μεταξύ 2008-2013 ο Ειδικός Εισηγητής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για την «κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη», ενώ το Ισραήλ του απαγορεύει όλα αυτά τα χρόνια την είσοδο του στη χώρα.

Ταυτόχρονα με την έναρξη του Φόρουμ αφέθηκε ελεύθερη στα Κατεχόμενα από τις Ισραηλινές φυλακές μετά από 7μηνη κράτηση η Παλαιστίνια έφηβη Αχέντ Ταμίμι, η οποία κατά τη διάρκεια διαδήλωσης είχε χαστουκίσει Ισραηλινό στρατιώτη μετά τον πυροβολισμό ξαδέρφου της στο πρόσωπο. Το 4^ο Φόρουμ αποφάσισε να ονομαστεί τιμητικά «Φόρουμ Αχέντ Ταμίμι».

Κατά το άνοιγμα του Φόρουμ προβλήθηκαν δύο μαγνητοσκοπημένα μηνύματα από την Ιερουσαλήμ, του Αρχιεπισκόπου της Σεβάστειας (Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ) και του Μουφτή της Ιερουσαλήμ, ενώ μίλησαν ο Πρόεδρος του Αραβικού Κέντρου Επικοινωνίας και Αλληλεγγύης και η Νάντια Βαλαβάνη. Η τελευταία, αναλύοντας τα νέα στοιχεία που διαμορφώνουν σήμερα την πραγματικότητα στην περιοχή, τόνισε ότι το Παλαιστινιακό βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή  του κατά τον 21^ο αιώνα και, προκειμένου να υπάρξει διεθνής κινητοποίηση,  επείγει κατά προτεραιότητα η ενημέρωση  για την υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση. Μετά το άνοιγμα ξεκίνησαν μια σειρά θεματικές συνεδριάσεις, με εισηγήσεις και τοποθετήσεις των συμμετεχόντων.

Ακολουθεί η ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη στ’  αγγλικά και στα ελληνικά.

Αθήνα, 3.9.2018

                                      NADIA VALAVANI’S SPEECH 

                      IN THE FOURTH INTERNATIONAL FORUM  

                                  ON JUSTICE IN PALESTINE  

                                                                                      

                                                                                                            Beirut, 29.7.2018

I’m deeply honored to be invited to participate in the Fourth International Forum on Justice for Palestine and, furthermore, to be asked to address its opening session.

I believe that the Palestinian cause has reached its most critical turning point in the 21^st century. This happened between leaks from secret negotiations about the US so-called “Deal of the Century” (whose first concrete expression was the American de-facto recognition of the actual annexation of Jerusalem as the unified capital of the State of Israel by moving their Embassy from Tel Aviv in open provocation and in defiance of the International Law), the recent implementation of the Nation-State Law in Israel and the shelved-but-not-forgotten Bill of demographic mechanics for “the Greater Jerusalem” signaling “settlers in, Palestinians out”, all of them torpedoing the Two-States Solution.

This year a new wave of resistance and the recent developments at the struggle of the 6,400 Palestinians held in Israeli prisons, 500 of whom in administrative detention without trial or charge, some of them as many as 14 years,  are proving that the Palestinian Cause remains alive despite the last-25-years stalemate: at a very high price, paid with a high toll of lives of non-armed civilians, among them women and children, who were fired against by the Israeli army at the Gaza border protests as if they were armed resistance fighters. It has also made significant progress in the consciousness  of a substantial part of humanity, with a not inconsiderable number of institutions in various countries all over the world participating in the BDS movement and even some government-connected institutions, mainly in European countries, Canada and Latin America, taking a more assertive stance. 

At the same time there are turnings towards the worst in countries characterized by traditional relationships of friendship between people and even governments and the Arab world as well as the Palestinian cause; as exemplary shown by the new stance been adopted  by my country, Greece, during the last decade of severe economic crisis, by cultivating tight economic as well as military ties with Israel and de-facto withdrawing from its commitments towards the Palestinians; this tendency being, unfortunately, intensified during the SYRIZA regime in the last three years following, mainly but not exclusively, the July 2015 complete capitulation of the new Greek government to the whims of our European lender masters and the IMF and the strengthening of the country’s euroatlantic orientation. The blow for all of us is harder, because this is originating from a national and political culture which from the beginning, for 70-odd years, has stood firmly on the side of the Palestinian people and their right of self-determination and to a country of their own in the land of Palestine.  

For a short evaluation of this situation, I ‘ll say the following:

First of all, concerning the President Trump’s so-called “Deal of the Century”, that is, a plan supposed to supersede all known plans in achieving an end to the conflict between Israel and the Arab world in general and its core question between Israel and Palestinians in particular. Through various leaks this is supposed to be achieved by prioritising economy over politics in the Palestinian question too. It’s not by chance that it has been also labeled “the economic peace approach”.

Haaretz reported at 17.6.2018 that through its emissaries the USA is trying to raise between 500 million and 1 billion dollars from a number of Middle Eastern Arab countries for a series of projects – a power station, solar energy, a seaport and even an airport - serving the needs of  the people at the  Gaza  Strip and opening job opportunities for its inhabitants, probably with Northern Sinai as part of the deal. This would terminate the acute threat of a humanitarian disaster at the Gaza Strip after a quarter of a century of Israeli choking almost 2 million Palestinians there as well as periodically bombarding to smithereens  its infrastructure and its people and would be used by the USA Administration as the “key” to gain the support of Arab leaders to its Middle East “peace” deal.

In reference to the West Bank, whose total population today surpasses 3.2 million, about 2.345.000 of whom are Palestinian Arabs: According to a report presented by Saeb Erekat to the PLO Leadership before last Christmas, the USA by recognizing the annexation of a unified Jerusalem as Israel’s capital attempts to take East Jerusalem “off the table” as a capital of a Palestinian state “inventing”, at the same time, a Palestinian capital in the village of Abu Dis behind the Wall near Jerusalem’s Old City Walls. According to the Erekat report, within months Trump will approve an Israeli Declaration to annex blocks of land at the West Bank containing illegal Israeli settlements, that is, it will unilaterally claim contested territory. Netanyahu proposes to annex 15%, while Trump insists on 10%. Both numbers are not referring to East Jerusalem or the Jordan Valley of prime agricultural Palestinian land comprising about 25% of the West Bank, over which expanse the Trump Administration appears prepared to cede “overriding security control” exclusively and permanently to Israel. Thus the Palestinians are likely to be left with fragments of lands comprising about half of the occupied territories or just 11% of what was recognized as Palestine under the British Mandate. The Palestinian areas would be demilitarized and Israel would have control over the borders and airspace as well as over the passageway between their West Bank lands and the Gaza Strip, if such a passageway ever came into existence. Of course, such a so-called “state” would be nothing more than a Protectorate divided into two parts under something like an Israeli Mandate.

Secondly, in reference to the “Greater Jerusalem Bill” context, which is coming back with a vengeance through the door opened by the “Deal of the Century”: Although  the Trump formulation doesn’t contain any clear timetable for the creation even of this “non-state”  Palestinian “state”, it supports, as it has already been stated, the  proposed-by-Israel annexation of 10-15% of West bank territory later this year. If Israel’s permanent control of East Jerusalem and the Jordan Valley is included, Israel will be awarded with more than 60% of the West Bank. This will enable it to annex each and everyone of its existing 200 settlements all over the West Bank, with every settler remaining in place under Israeli sovereignty: An ethnic cleansing without the use of guns. The left-overs will comprise a caricature of a non-sovereign and non-viable Palestinian State mocking openly the “two-states solution”.

Thirdly, it’s widely assumed that the Trump formulation requires the PLO to surrender the cornerstone of the Palestinian Diaspora for almost 70 years: the right of anyone among the 5 millions of Palestinian refugees to return to their homes and land in Palestine, either to Israel or to the occupied territories Israel seized, from which themselves or their families were violently exiled. It is not by chance that the Gaza border protests came under the name of “The Great Return March”.

Fourth, it’s difficult to conceive the addition of the new Basic Law outside the framework of the US Administration campaign for the “Deal of the Century”. At the same time, declaring the State of Israel “naturally, religiously and historically” as the nation-state of the Jewish people who have exclusively the right of self-determination within its boundaries and the settlements as “national value” while downgrading Arabic from a state language along Hebrew to a language of “a special status”, gives official voice to the ethno-religious discrimination practiced all these years against the Palestinians on the ground, accelerates segregation and cements an apartheid regime-on-the making, which requires years to be built upon. The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Adalah, has prepared a list of over 65 Israeli laws which “discriminate directly or indirectly against Palestinians citizens in Israel and/or Palestinian residents at the Occupied Palestinian Territory on the basis of their national belonging”: limiting the rights of Palestinians in all areas of life, from citizenship rights to the right of political participation, land and housing rights, education rights, cultural and language rights, religious rights and due process rights during detention.

At the same time, presenting segregation with constitutional status and  erasing any, even verbal, commitments to democracy and equality through the new nation-state Basic Law is the clearest indication that Israel is heading towards an one-state reality, letting down as well the Jewish people inside its boundaries and the Jewish Diaspora: One cannot have a segregated state, exclusively for the Jewish people, and this to be democratic in any real sense that it matters. Neither can such a state be a partner for a just and permanent peace. From this point of view, the overthrown of this new constitutional reality as well as of the reality created all these years on the ground is of vital importance to any man or woman who are democratic-minded, historic-conscious and decided to fight against any form of anti-semitic bias and bigotry among the Jewish people too.

Imperialism is not omnipotent. The outcome of the war in Syria proves it. I do not personally believe that the new US “Deal of the Century” will have any better luck in achieving its aims than all the previous imperialistic plans implemented in the area. Nor will the Nation-State Basic Law achieve its own aims. But, as you very well know, in fact much better than me, this has never happened in an automatic way. It requires unity in stance among the Arab peoples and among the Palestinian themselves, a ground of common fight with the like-minded among the Jewish people as well as a wall of concrete solidarity for the Palestinian cause been renewed all over the world.

What should nowadays all people caring for justice in Palestine do? This is the question which we address and under which we open our dialogue in the current Fourth Forum.

I would personally add only one aspect: It is a new situation what is being created today and I am not sure even if all of us are aware of it. People all over the world are not aware of it.

My people in Greece, historically and actually firm friends of the Palestinian people and supporters of their cause, taking the toll of an exhaustive struggle to survive from day to day in a bombarded economy under the punitive regime of 32.000 new legislation points that the European lenders and the IMF forced into the Greek legal reality since 2010, are not aware of it.

In order to act, one must first of all know. I believe that this, evaluating and making the new facts known, is of even more primary importance today.

                        Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

   ΣΤΟ 4^Ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΡΟΥΜ  ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

                                                                                            Βηρυτός, 29.7.2018

Είναι μεγάλη τιμή για μένα η πρόσκληση συμμετοχής στο 4^ο Διεθνές Φόρουμ για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη και, ακόμη περισσότερο, τ’ ότι μου ζητήθηκε ν’  απευθυνθώ στο Φόρουμ κατά το άνοιγμα του.

Πιστεύω ότι η Παλαιστινιακή υπόθεση έχει φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο καμπής της κατά τον 21^ο αιώνα. Αυτό συνέβη μεταξύ διαρροών από μυστικές διαπραγματεύσεις για το αυτοαποκαλούμενο «Deal (Διαπραγμάτευση) του Αιώνα» των ΗΠΑ - πρώτη συγκεκριμένη έκφραση του οποίου ήταν η ντε-φάκτο αναγνώριση από μεριάς Ηνωμένων Πολιτειών της προσάρτησης της Ιερουσαλήμ ως ενοποιημένης πρωτεύουσας του Κράτους του Ισραήλ μέσω της μεταφοράς της Πρεσβείας τους από το Τελ Αβίβ προκαλώντας με ανοιχτό τρόπο και παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο -, της πρόσφατης θέσπισης στο Ισραήλ του «Νόμου για το Έθνος-Κράτος» και της προσχηματικής παραπομπής στο ράφι του νομοσχέδιου δημογραφικής μηχανικής για την «Ευρύτερη Ιερουσαλήμ», που δίνει το σήμα «μέσα οι άποικοι, έξω οι Παλαιστίνιοι»: ‘Όλα τα παραπάνω τορπιλίζουν τη Λύση των Δύο Κρατών.

Αυτή τη χρονιά ένα νέο κύμα αντίστασης και η πρόσφατες εξελίξεις στον αγώνα των 6.400 Παλαιστινίων στις ισραηλινές φυλακές – οι 500 απ’ τους οποίους κρατούνται με το μέτρο της διοικητικής κράτησης χωρίς δίκη ή απαγγελία κατηγοριών, κάποιοι εδώ και 14 χρόνια -, αποδεικνύουν ότι η παλαιστινιακή υπόθεση παραμένει ζωντανή παρά την τελμάτωση της κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα: Πράγμα που πληρώθηκε με πολύ ψηλή τιμή, με μεγάλο αριθμό ζωών άοπλων πολιτών, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά, που χάθηκαν κάτω από τα πυρά του ισραηλινού στρατού, πιο πρόσφατα στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στα σύνορα της Γάζας όπου οι στρατιώτες αντιμετωπίζουν τους διαδηλωτές σαν ένοπλους μαχητές. Το Παλαιστινιακό έχει επίσης σημειώσει πρόοδο στη συνείδηση ενός σημαντικού τμήματος της ανθρωπότητας, μ’  ένα όχι ασήμαντο αριθμό ιδρυμάτων σε διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο να συμμετέχουν  στο κίνημα BDS (σ.σ.: Boycott, Divestment and Sanctions – Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις σε βάρος του Ισραήλ), μεταξύ τους και κάποια που  συνδέονται με το κράτος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, τον Καναδά και τη Λατινική Αμερική, ορισμένα απ’  αυτά υιοθετώντας μια ακόμα πιο  κατηγορηματική στάση.

Την ίδια περίοδο υπάρχει στροφή προς το χειρότερο σε χώρες που χαρακτηρίζονταν από παραδοσιακές σχέσεις φιλίας μεταξύ των λαών τους και ακόμα και μεταξύ των κυβερνήσεων τους και του αραβικού κόσμου, καθώς και ως προς την παλαιστινιακή υπόθεση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα γι’  αυτό αποτελεί η νέα στάση που υιοθέτησε η χώρα μου, η Ελλάδα, κατά την τελευταία δεκαετία της οξείας οικονομικής κρίσης καλλιεργώντας στενούς οικονομικούς αλλά και στρατιωτικούς δεσμούς με το Ισραήλ και ντε-φάκτο αποσυρόμενη από τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει έναντι των Παλαιστινίων (σ.σ.: πριν απ’  όλα για την αναγνώριση από την Ελληνική Βουλή, όπως έχει κάνει η Βουλή σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες τα τελευταία χρόνια, του Κράτους της Παλαιστίνης).  Αυτή η στροφή εντάθηκε, δυστυχώς, τα τελευταία τρία χρόνια κατά την περίοδο διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, τη συντριπτική παράδοση της νέας ελληνικής κυβέρνησης στα βίτσια των Ευρωπαίων δανειστών μας και του ΔΝΤ από τον Ιούλιο του 2015 και την ενίσχυση του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της χώρας. Το χτύπημα για όλους μας ήταν ακόμη ισχυρότερο επειδή προέρχεται από μια εθνική και πολιτική κουλτούρα που για 70-τόσα-χρόνια στέκεται σταθερά στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και του δικαιώματος του για αυτοδιάθεση και για δική του χώρα στη γη της Παλαιστίνης.

Συνοψίζοντας κάποιες εκτιμήσεις για αυτή την κατάσταση, θα έλεγα τα παρακάτω:

Πρώτα απ’  όλα, σχετικά με το αυτοαποκαλούμενο «Deal του Αιώνα» του Προέδρου Τραμπ, δηλ. για ένα σχέδιο που υποτίθεται ότι θα υπερβεί τα εσκαμμένα όλων των γνωστών σχεδίων πετυχαίνοντας να βάλει τέρμα γενικότερα στη διαμάχη Ισραήλ-Αραβικού κόσμου και ειδικότερα στο πρόβλημα που βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της διαμάχης, τη σύγκρουση Παλαιστινίων-Ισραήλ. Απ’ ότι πληροφορούμαστε μέσω διαφόρων διαρροών, αυτό θα επιτευχθεί δίνοντας προτεραιότητα στην οικονομία έναντι της πολιτικής επίσης όσον αφορά το Παλαιστινιακό. Δεν είναι τυχαίο ότι το «Deal» έχει επονομαστεί και «η οικονομική προσέγγιση της ειρήνης».

Η εφημερίδα Χααρέτζ (σ.σ.: στηρίζει τους Εργατικούς του Ισραήλ και την ευρύτερη αντιπολίτευση υπό την πρώην υπουργό Άμυνας Τζίπνι Λίβι) αναφέρει στις 17.6.2018 ότι οι ΗΠΑ επιχειρούν μέσω των απεσταλμένων τους να συγκεντρώσουν μεταξύ 500 εκατομμυρίων και 1 δις δολαρίων από ένα αριθμό Μεσανατολικών Αραβικών χωρών για μια σειρά projects – ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής, ηλιακή ενέργεια, ένα λιμάνι κι ίσως κι ένα αεροδρόμιο – που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων στη Γάζα και θ’  ανοίξουν θέσεις δουλειάς για τους κατοίκους της, πιθανόν με το Βόρειο Σινά ν’  αποτελεί μέρος του «Deal». Αυτό θα τερμάτιζε την οξεία απειλή ανθρωπιστικής καταστροφής στη Λωρίδα της Γάζας μετά από την επί ένα τέταρτο του αιώνα ασφυξία που έχει προκαλέσει το Ισραήλ σε βάρος σχεδόν 2 εκατομμυρίων Παλαιστινίων εκεί βομβαρδίζοντας περιοδικά τις υποδομές τους και τους ίδιους τους ανθρώπους – και θα χρησιμοποιούνταν ως «κλειδί» από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για να κερδίσει την υποστήριξη των Αράβων ηγετών έναντι του Μεσανατολικού «Deal ειρήνευσης» της.

Όσον αφορά τη Δυτική όχθη, της οποίας ο συνολικός πληθυσμός σήμερα ξεπερνά τα 3,2 εκατομμύρια, με τους 2.345.000 απ’  αυτούς να είναι  Παλαιστίνιοι Άραβες: Σύμφωνα με μια έκθεση του Σαέμπ Έρεκατ (σ.σ.: ο επικεφαλής Παλαιστίνιος διαπραγματευτής με το Ισραήλ) προς την ηγεσία της PLO πριν τα τελευταία Χριστούγεννα, οι ΗΠΑ αναγνωρίζοντας την προσάρτηση μιας ενοποιημένης Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, επιχειρούν να θέσουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ «εκτός διαπραγμάτευσης» ως πρωτεύουσα ενός Παλαιστινιακού Κράτους - «κατασκευάζοντας», ταυτόχρονα, μια Παλαιστινιακή «πρωτεύουσα» στο χωριό Αμπού Ντις πίσω από το Τείχος κοντά στα παλιά τείχη της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με την έκθεση του Έρεκατ, είναι θέμα μηνών για τον Τραμπ να εγκρίνει μια Ισραηλινή Διακήρυξη για την προσάρτηση θυλάκων γης με παράνομους Ισραηλινούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ θα προσαρτήσει μονομερώς αμφισβητούμενες περιοχές. Ο Νετανιάχου σκοπεύει να προσαρτήσει το 15%, ενώ ο Τραμπ επιμένει για 10%. Και στα δύο ποσοστά δεν συμπεριλαμβάνεται η Ανατολική Ιερουσαλήμ. Δε συμπεριλαμβάνεται επίσης  η Κοιλάδα του Ιορδάνη, που αποτελείται από Παλαιστινιακή αγροτική γη πρώτης ποιότητας και συνιστά το 25% της Δυτικής Όχθης και για την οποία η κυβέρνηση του Τραμπ εμφανίζεται έτοιμη να συμφωνήσει στην παραχώρηση σε μόνιμη βάση «αποκλειστικού ελέγχου ασφαλείας» στο Ισραήλ. Έτσι οι Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να βρεθούν με τμήματα γης που στο σύνολο τους θ’  απαρτίζουν περίπου το μισό των Κατεχόμενων Εδαφών ή μόλις το 11%  της έκτασης που αναγνωριζόταν ως Παλαιστίνη υπό τη Βρετανική Εντολή. Οι Παλαιστινιακές περιοχές θα είναι αποστρατιωτικοποιημένες και το Ισραήλ θα διατηρεί τον έλεγχο των συνόρων και του ουρανού, καθώς και του «διαδρόμου» μεταξύ των Παλαιστινικών εδαφών στη Δυτική Όχθη και της Λωρίδας της Γάζας, αν ποτέ δημιουργούνταν ένας τέτοιος «διάδρομος». Φυσικά ένα τέτοιο «δήθεν κράτος»  δε θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένα Προτεκτοράτο χωρισμένο στα δύο υπό καθεστώς που θα μπορούσε να αποκληθεί ως «Ισραηλινή Εντολή».

Δεύτερον, σχετικά με το περιεχόμενο του «Νομοσχέδιου για την Ευρύτερη Ιερουσαλήμ», που επιστρέφει βίαια μέσω της πόρτας που ανοίγει το «Deal του Αιώνα»: Αν και η φόρμουλα του Τραμπ δεν περιέχει οποιοδήποτε χρονοδιάγραμμα για τη δημιουργία ακόμη και αυτού του «μη κράτους» Παλαιστινιακού «Κράτους», υποστηρίζει, όπως έχει ήδη αναφερθεί, την προτεινόμενη από το Ισραήλ προσάρτηση του 10-15% των περιοχών της Δυτικής Όχθης μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου. Αν συμπεριληφθεί ο μόνιμος έλεγχος από το Ισραήλ της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Κοιλάδας του Ιορδάνη, το Ισραήλ θα έχει ενσωματώσει περισσότερο από το 60% της Δυτικής Όχθης. Αυτό θα του επιτρέψει να προσαρτήσει τον καθένα από τους 200 οικισμούς που υπάρχουν διάσπαρτοι στη Δυτική Όχθη, με τον κάθε άποικο να παραμένει επιτόπου υπό Ισραηλινή κυριαρχία: Μια εθνοκάθαρση χωρίς τη χρήση όπλων. Με τα υπολείμματα θα συγκροτηθεί η καρικατούρα ενός μη κυρίαρχου και μη βιώσιμου «Παλαιστινιακού Κράτους»-ανοιχτή κοροϊδία έναντι της «Λύσης των Δύο Κρατών».

Τρίτο, θεωρείται δεδομένο ότι η φόρμουλα του Τραμπ απαιτεί η PLO να παραδώσει τον ακρογωνιαίο λίθο της Παλαιστινιακής Διασποράς επί σχεδόν 70 χρόνια: το δικαίωμα καθενός ανάμεσα στα 5 εκατομμύρια Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψει στο σπίτι και στη γη του στην Παλαιστίνη, απ’ τα οποία εξορίστηκαν αυτός κι η οικογένεια του - είτε αυτά βρίσκονται στο Ισραήλ είτε στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στα σύνορα της Γάζας ονομάστηκαν «Η Πορεία για τη Μεγάλη Επιστροφή».

Τέταρτο, είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς την προσθήκη του νέου Βασικού Νόμου έξω απ’ το πλαίσιο της καμπάνιας της Αμερικανικής Κυβέρνησης για το «Deal του Αιώνα» (σ.σ.: το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα, αλλά εν είδη Συντάγματος μια σειρά Βασικούς Νόμους κατά τα πρότυπα του Αγγλικού Δίκαιου, που ψηφίζονται, τροποποιούνται και καταργούνται με απλή πλειοψηφία). Ταυτόχρονα, η ανακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ «για φυσικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς λόγους» ως το έθνος-κράτος του Εβραϊκού λαού που κατέχει μόνο αυτός μέσα στα σύνορα του ως αποκλειστικό το δικαίωμα για αυτοδιάθεση και η αναγόρευση των οικισμών σε «εθνική αξία», ενώ υποβιβάζεται η αραβική γλώσσα από επίσημη γλώσσα του κράτους πλάι στα εβραϊκά σε γλώσσα «ειδικού καθεστώτος»,  επισημοποιεί τις εθνοτικο-θρησκευτικές διακρίσεις που ασκούνταν όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στους Παλαιστινίους στην πράξη, επιταχύνει τη γκετοποίηση και τσιμεντάρει ένα υπό διαμόρφωση καθεστώς απαρτχάϊντ, το οποίο οικοδομείται εδώ και χρόνια. Το Νομικό Κέντρο για τα Δικαιώματα της Αραβικής Μειονότητας στο Ισραήλ, το Αντάλα, έχει ετοιμάσει ένα κατάλογο περισσότερων από 65 Ισραηλινών νόμων, οι οποίοι «ασκούν άμεσες ή έμμεσες διακρίσεις σε βάρος των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ ή/και των Παλαιστινίων κατοίκων στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη στη βάση του εθνοτικού τους προσδιορισμού»: Περιορίζοντας τα δικαιώματα των Παλαιστινίων σε όλες τις σφαίρες ζωής, από τα δικαιώματα υπηκοότητας μέχρι το δικαίωμα πολιτικής συμμετοχής, τα δικαιώματα κατοχής γης και στέγασης, τα δικαιώματα εκπαίδευσης, τα πολιτιστικά και γλωσσικά δικαιώματα, τα θρησκευτικά δικαιώματα και τα δικαιώματα των καθιερωμένων διαδικασιών κατά τη διάρκεια της κράτησης.

Την ίδια στιγμή, η πρόσδοση συνταγματικού στάτους στο καθεστώς των διακρίσεων και η απάλειψη οποιασδήποτε, έστω και λεκτικής, δέσμευσης στη δημοκρατία και την ισότητα μέσω του νέου Βασικού Νόμου περί Έθνους-Κράτους είναι η σοβαρότερη ένδειξη ότι το Ισραήλ οδεύει προς την παγίωση της πραγματικότητας του Ενός Κράτους,  απογοητεύοντας ταυτόχρονα τον Εβραϊκό λαό εντός των συνόρων του και την Εβραϊκή Διασπορά: Δε μπορεί να έχεις ένα κράτος θεσπισμένων διακρίσεων, αποκλειστικά για τον Εβραϊκό λαό, κι αυτό να είναι δημοκρατικό με οποιαδήποτε έννοια που να μετράει. Ούτε μπορεί ένα τέτοιο κράτος να αποτελέσει εταίρο για μια δίκαιη και μόνιμη ειρήνη. Απ’ αυτή τη σκοπιά, η ανατροπή αυτής της συνταγματικής πραγματικότητας καθώς και της πραγματικότητας που δημιουργείται όλα αυτά τα χρόνια στην πράξη είναι ζωτικής σημασίας για οποιουσδήποτε άντρες ή γυναίκες δημοκρατικών φρονημάτων, που είναι ιστορικά συνειδητοί και αποφασισμένοι ν’  αγωνιστούν ταυτόχρονα ενάντια σε κάθε μορφή αντισημιτικής προκατάληψης και στενομυαλιάς επίσης ανάμεσα στον Εβραϊκό λαό.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι παντοδύναμος. Το αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία το αποδεικνύει. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το νέο αμερικάνικο «Deal του Αιώνα» θα έχει καλύτερη τύχη ως προς την επίτευξη των στόχων του απ’  ότι όλα τα προηγούμενα ιμπεριαλιστικά σχέδια που εφαρμόστηκαν στην περιοχή. Ούτε ο Βασικός Νόμος περί Έθνους-Κράτους θα πετύχει τους δικούς του στόχους. Αλλά, όπως ξέρετε πολύ καλά, στην πραγματικότητα πολύ καλύτερα από μένα, αυτό δε συνέβη ποτέ με αυτόματο τρόπο. Απαιτεί ενότητα στάσης μεταξύ των Αραβικών λαών και ανάμεσα στις γραμμές των ίδιων των Παλαιστινίων, έδαφος κοινής πάλης με όλους όσοι σκέφτονται ανάλογα στις γραμμές του Εβραϊκού λαού καθώς και την ανανέωση  ένα κύματος αλληλεγγύης για την Παλαιστινιακή υπόθεση σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τι θα έπρεπε να κάνουν αυτή την περίοδο όλοι οι άνθρωποι που νοιάζονται για δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη; Αυτό είναι το ερώτημα που καλούμαστε ν’  απαντήσουμε ανοίγοντας το διάλογο μεταξύ μας στο παρόν 4^ο Φόρουμ.

Προσωπικά θα ήθελα να προσθέσω μόνο μια όψη του ζητήματος: Είναι καινούργια η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα και δεν είμαι σίγουρη ακόμα κι αν όλοι μας το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό. Πολλοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.

Ο δικός μου λαός, ο Ελληνικός, ιστορικά και πρακτικά σταθερός φίλος του Παλαιστινιακού λαού και υποστηρικτής της υπόθεσης του, υπό το βάρος ενός εξουθενωτικού αγώνα επιβίωσης μέρα με τη μέρα σε μια βομβαρδισμένη οικονομία υπό το τιμωρητικό καθεστώς 32.000 νέων νομοθετικών ρυθμίσεων που επέβαλλαν οι Ευρωπαίοι δανειστές και το ΔΝΤ στην ελληνική νομική πραγματικότητα και στη ζωή από το 2010, δεν το έχει συνειδητοποιήσει αυτό.

Για να μπορείς να δράσεις, πρέπει πριν απ’  όλα να ξέρεις. Πιστεύω ότι αυτό, η εκτίμηση της υπό διαμόρφωση κατάστασης και η κοινοποίηση των νέων δεδομένων, είναι ακόμη πρωταρχικότερης σημασίας σήμερα.