50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Ανοιχτό στο παρελθόν, φαίνεται να έρχεται
από το μέλλον
της Νάντιας Βαλαβάνη
Μισός αιώνας κλείνει σήμερα από τότε: Μια φοιτητική εξέγερση στο κέντρο της Αθήνας και άλλες τρεις πανεπιστημιουπόλεις μετατράπηκε σε λαϊκή, ξεσηκώνοντας όλη την Ελλάδα.
Δημιουργώντας μια «ευρωπαϊκή
μοναδικότητα», δύο γενιές μετά τη «γενιά του Πολυτεχνείου» αυτή η νύχτα, με
σύμβολα άοπλους νεαρούς ανθρώπους αντιμέτωπους με τανκς κι ελεύθερους
σκοπευτές, εξακολουθεί να συζητιέται στα σχολειά και να γιορτάζεται αγωνιστικά.
Και προπαντός, «από τα κάτω». Με πορεία σε κάθε πόλη, που στην Αθήνα καταλήγει
στην Αμερικάνικη Πρεσβεία «υποδείχνοντας» τον βασικό υπαίτιο – κι όχι μόνο για
τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία και την τραγωδία της Κύπρου. Αυτόν τον
προορισμό δεν κατάφεραν ν’ αλλάξουν παρεμβάσεις αμερικανών πρεσβευτών,
απαγορεύσεις της πορείας στην Πρεσβεία, οι 3 νεκροί του 1980 και η αναγόρευση
των ΗΠΑ σε «στρατηγικό εταίρο» από τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις κυβερνήσεις
Μητσοτάκη.
Το «μυστικό» του; Έμεινε
«ανοιχτό» απέναντι στο παρελθόν και φαίνεται να έρχεται απ’ το μέλλον.
Η γενιά μου
ριζοσπαστικοποιήθηκε αντλώντας από την, ακόμα ζώσα, Εθνική Αντίστασης κι
Εμφύλιο, αλλά κι από την εποχή της - τον παγκόσμιο Μάη και το συγκλονιστικότερο
αντιπολεμικό κίνημα, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Συνδέοντας το κεντρικό του
σύνθημα, από τα εμβληματικότερα της σύγχρονης εποχής, με τις κάθε φορά βαθύτερες
κοινωνικές ανάγκες και αναζητήσεις, καταφέρνει συχνά να ξεσηκώνει και πάλι. Γίνεται,
ας πούμε, οι πορείες για τα 50χρονα να
μην εστιάζονται στη Γάζα;
Γι’ αυτό ακόμα και τώρα, το Πολυτεχνείο μπορεί να
γίνεται η απάντηση που δίνει η πανουργία της ιστορίας στους απαισιόδοξους...