18-19.1.2025 Η Ν. Βαλαβάνη απαντά στο ερώτημα της έρευνας γνώμης της "Εποχής" 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 2015

 

Σαββατοκύριακο 18-19 Ιανουαρίου 2025

10 χρόνια μετά το ιστορικό 2015

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΠΟΧΗ» ΡΩΤΑ

Στο φύλ. αρ. 1716 (18-19.1.2025) η εφημερίδα «Εποχή» δημοσίευσε το τρίτο μέρος έρευνας γνώμης με θέμα «Δέκα χρόνια μετά το ιστορικό 2015» με την παρακάτω εισαγωγή:

«Καθώς στα δύο προηγούμενα μέρη αυτού του αφιερώματος έγραψαν πρόσωπα που είναι με τον ένα ή άλλο τρόπο ευνοϊκά διακείμενα απέναντι στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στο τρίτο μέρος δώσαμε χώρο ώστε να καταγραφούν αντίθετες απόψεις. Για το σκοπό αυτό απευθύναμε το παρακάτω ερώτημα στους συγγραφείς των σημερινών κειμένων (και σε κάποιους ακόμα που δεν μπόρεσαν/ήθελαν να γράψουν την άποψη τους μέσα σε τόσο λίγες λέξεις): “Ο απολογισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι ο συμβιβασμός του 2015 ήταν επώδυνος, αλλά αναγκαίος. Υπήρχαν τότε διαθέσιμες, ή έχουν αναδειχτεί εκ των υστέρων, καλύτερες λύσεις και τι συνέπειες θα είχαν αυτές; Παρακαλούμε, απαντήστε συγκεκριμένα”…»

Σ’  αυτό το τελευταίο μέρος της έρευνας της ΕΠΟΧΗΣ πήραν μέρος με σύντομα κείμενα οι παρακάτω επτά (με τη σειρά εμφάνισης των κειμένων – η ιδιότητα είναι όπως την αναγράφει η «Εποχή»): Ηρώ Διώτη, συν-συντονίστρια του ΜέΡΑ25, πρ. βουλεύτρια, Νάντια Βαλαβάνη, οικονομολόγος, πρ. αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών, Αλεξάνδρα Κορωναίου, ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας, πρ. Κοσμήτορας Παντείου, μέλος ΠΓ και ΚΕ ΜΕΡΑ25, Χάρης Γολέμης, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της «Εποχής», Δημήτρης Στρατούλης, συν-γραμματέας Λαϊκής Ενότητας-Ανυπόταχτη Αριστερά, Νικόλας Θεοχαράκης, συν-συντονιστής ΚΕ ΜέΡΑ25, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, ΕΚΠΑ, Αλίκη Κοσυφολόγου, δρ. Πολιτικής Επιστήμης.

 Φώτο:

ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – Διαβάζοντας έξω απ’  το Public, 2024…

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ «ΕΠΟΧΗΣ»

Το 2015 η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εκλεγμένη με τη δέσμευση απέναντι στο λαό να πετύχει «ένα έντιμο συμβιβασμό εξόδου από τα μνημόνια», αφού έκανε – κάναμε – το λάθος να συνεχίσει να πληρώνει τις δόσεις χρέους μέχρι τελικής εξάντλησης των δημοσίων ταμείων, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο μπροστά σε τρεις εναλλακτικές επιλογές:

Πρώτη: Να συγκρουστεί ανοιχτά με τους δανειστές, απευθυνόμενη πλέον όχι στις κυβερνήσεις, αλλά στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, περιβαλλόμενη με το κύρος που της έδινε το κατηγορηματικό λαϊκό πρόσταγμα του Ιουλιανού Δημοψηφίσματος – η μοναδική εκλογική διαδικασία στον κόσμο που έγινε με κλειστές τράπεζες. Την περίοδο εκείνη, σύμφωνα με τα λεγόμενα αρμόδιου υπουργού στο υπουργικό συμβούλιο, η Ελλάδα διέθετε φάρμακα για έξι μήνες, τρόφιμα για εννέα, καύσιμα για δώδεκα. Και, θα έπρεπε να προστεθεί, επίσης ένα ανερχόμενο διεθνές κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης με απρόβλεπτη δυναμική - αν του επιτρέπαμε να ξεδιπλωθεί ανεμπόδιστα. Θα βγαίναμε νικητές μέσα από μια τέτοια αναμέτρηση; Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Αν ναι, θ’ άρχιζε αναπόφευκτα το ξήλωμα του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας. Αν όχι, δεν θα αντιμετωπιζόταν ως ήττα: Θα ήταν ο πιο έντιμος αγώνας, κληρονομιά περηφάνειας για το μέλλον – ένας αγώνας που μπορείς να πεις αδίστακτα ότι «συνεχίζεται».

Φώτο:

ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – «Κι έτσι ξαφνικά βρέθηκα στο δρόμο»…

Η δεύτερη επιλογή δεν είχε το μεγαλείο της πρώτης, αλλά ήταν επίσης έντιμη. Αν δεν υπήρχε η αποφασιστική ενότητα για έναν τέτοιο αγώνα, ας παραιτούνταν η κυβέρνηση κι ας εισήγαγαν το τρίτο μνημόνιο οι θαυμαστές του, εκείνοι που υποστήριζαν ότι αν τα μνημόνια (που κατάστρεψαν άπειρες ζωές) δεν ήταν της Τρόικας, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει «εμείς». Θα ήταν αναμφίβολα μια ήττα, αλλά τακτική: Σύντομα θα συγκεντρώνονταν πάλι οι αναγκαίες δυνάμεις – μαζί με το λαϊκό κίνημα, ωριμότερες και σοφότερες.

Φώτο:

ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – Οδός Σταδίου

Ακολουθήθηκε η τρίτη επιλογή, δηλ. κόντρα στην εκφρασμένη  λαϊκή θέληση τρίτο μνημόνιο με ό,τι δεν τολμούσε να υπογράψει ο Σαμαράς και «έξοδος» από τα μνημόνια με τραγική υπονόμευση χώρας και ανθρώπων για 60 χρόνια – μια ήττα στρατηγική, μακρόχρονα καταστροφική: Δηλητηρίασε κίνημα και αγωνιζόμενους ανθρώπους με το θατσερικό ΤΙΝΑ, διάλυσε ό,τι συλλογικό υπήρχε, βύθισε το σύνολο της Αριστεράς (κι όχι μόνο όσους είπαν το “μεγάλο Ναι”) σε υπαρξιακή κρίση. Δέκα χρόνια αργότερα αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε το κεφάλι έξω απ’ τ’  απόνερα της.

Επανειλημμένα η Αριστερά επιχείρησε «φυγή» προς τα μπρος χωρίς ν’ ασχοληθεί με τους ανοιχτούς λογαριασμούς του παρελθόντος – συνήθως με τραγικά αποτελέσματα. Yπάρχει οποιαδήποτε περίπτωση να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση απουσίας απ’  οτιδήποτε έχει πραγματικό νόημα κι αξία για το λαό και τον τόπο απλώς και μόνο «παρακάμπτοντας» το 2015;

 

                                                               Αθήνα, 16 Ιανουαρίου 2025

 

Οι φωτογραφίες από το κινητό είναι από τη σειρά «Ζωή στους δρόμους» της Νάντιας Βαλαβάνη και παρουσιάζονται εδώ διαδικτυακά για πρώτη φορά.